Badanie Kliniczne Jane dacre Peter Kopelman.pdf

Przedmowa do wydania polskiego

Nie sposób nauczyć się medycyny z podręczników, choćby najgrubszych -
wiedzą o tym lekarze i szybko przekonują się absolwenci studiów medycznych.
Sztuka kontaktu z pacjentem, sztuka oceny jego stanu od pierwszego
spojrzenia i sztuka unikania kierowania go od razu na wymyślne badania
pomocnicze - wszystko to mieści się w pojęciu badania klinicznego:
najtańszego, najmniej dla pacjenta dokuczliwego, a jakże cennego dla całego
dalszego leczenia.
Autorzy podręcznika, który właśnie trafia do rąk czytelnika, postawili
sobie trudne zadanie. W tej niewielkiej książce ma się „zmieścić" każdy pacjent,
którego los sprowadzi do lekarza, dlatego trzeba było w niej zawrzeć
prawie wszystko, co lekarz powinien wiedzieć o układzie krążenia, oddechowym,
pokarmowym, nerwowym itd. Mówiąc dokładniej, zawrzeć
wszystko to, o czym lekarz może się dowiedzieć, korzystając ze swych zmysłów:
wzroku, słuchu, dotyku i powonienia, a przede wszystkim z umiejętności
kojarzenia faktów.
Uważam, że autorzy książki zadanie to wykonali z naddatkiem. Owym
naddatkiem jest instruowanie studenta i młodego lekarza, niemal krok po
kroku, jak nawiązywać kontakt z pacjentem (a także z jego bliskimi), jak go
traktować i jak z nim rozmawiać. Młody lekarz nie nauczy się tego na formalnych
zajęciach i kursach. Na umiejętność tę składa się bowiem domowe
wychowanie, pewna wiedza o życiu, a przede wszystkim umiejętność obserwacji.
Tak zwana mowa ciała odgrywa w relacji pacjent-lekarz ogromną
i niestety często niedocenianą rolę. To nie tylko pacjent komunikuje bez
słów lekarzowi swoje troski, ale i lekarz nieświadomie przekazuje pacjentowi
informacje o swojej kompetencji, zaangażowaniu i umiejętnościach.
Tłumaczenie tej, niewielkiej w porównaniu z. opasłymi dziełami medycznymi,
książeczki było dla mnie przyjemnością, gdyż pozwoliło odkryć
przed kolejnym pokoleniem medyków obszary umiejętności często dotąd
pomijane, a przynajmniej traktowane z przymrużeniem oka: „najpierw
USG, dalej CT, może MRI, a na deser PET; dopiero potem się zastanowimy".
Jestem pewien, że i „dorosły" lekarz znajdzie w niej wiele wskazówek,
które skłonią go do refleksji.