jurek1560

Według nowych przepisów liturgicznych nabożeństwo za zmarłych ma być celebrowane w blasku światła bijącego z paschału, symbolu Zmartwychwstałego Chrystusa. Tę świecę, uroczyście święconą, wnosimy do kościoła w Wielką Sobotę. Przy niej słuchaliśmy wspaniałego hymnu wielkanocnego, sławiącego zwycięstwo Życia nad śmiercią. „Ja jestem światłością świata” — powiedział Chrystus. Dlatego na spotkanie ze śmiercią wierzący zbliża się z zapaloną gromnicą; dlatego dziś na milionach mogił całego świata płoną lampki, znicze, świece; dlatego my w czasie tej procesji wielokrotnie powtórzymy: „a światłość wiekuista niechaj im świeci”. Mając na myśli swoich zmarłych krewnych, znajomych, bliskich będziemy prosili Boga, by złączył ich ze swoją wieczną światłością. Nasza procesja jest aktem miłosierdzia. Spełniamy dobry uczynek, wspomagamy tych, którzy naszej pomocy potrzebują..., ale nie tylko. Ta nasza procesja winna być również czasem pogłębienia wiary w życie wieczne, w tę „światłość wiekuistą”, do której wszyscy zdążamy. Słuchając imion zmarłych pamiętajmy, że rok temu w naszym gronie było wielu z tych, których dziś już nie ma. Dwanaście miesięcy temu oni przynieśli na wypominki, a dziś ich imiona wspominamy przed Panem Wszechświata. Za rok może i nasze imię widnieć będzie na kartce z wypominkami..., a inni będą prosić dla nas: „światłość wiekuista niechaj im świeci”.

Z okazji 2 lat istnienia Skrzynki.intencji.modlitewnych, wirtualny kawałek dla Ciebie

„Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie!” (Mt 15, 8); w taki sposób Jezus karcił faryzeuszów, którzy sprowadzili kult Boży do czczego formalizmu zewnętrznego, pozbawionego duszy. Uczniów swoich natomiast uczył modlić się „w Duchu i prawdzie” (J 4, 23), czyli uczył takiej modlitwy, która zanim wyrazi się w słowach, podnosi umysł i serce do Boga, bo jest wyrazem pragnienia i miłości wewnętrznej. „Dla mnie — mówiła św. Teresa od Dzieciątka Jezus — modlitwa jest podniesieniem serca, jest prostym spojrzeniem skierowanym ku niebu, jest okrzykiem wdzięczności i miłości zarówno w cierpieniu, jak i radości” (Dz.). Bez takiego głębokiego bodźca modlitwa traci swój prawdziwy sens i staje się zwykłym mechanicznym odmawianiem, które nie oddaje czci Bogu i nie jednoczy z Nim człowieka. Św. Teresa od Jezusa poucza, że należy łączyć modlitwę ustną z myślną, i tak swoją myśl wyjaśnia: „Jeśli modląc się usty jestem przekonana, że rozmawiam z Bogiem, i większą do obecności Jego uwagę przywiązuję niż do słów, które wymawiam, wtedy łączę modlitwę wewnętrzną z ustną” (Dr. d. 22, 1); oznacza to, że rozmowa wewnętrzna serca i umysłu podtrzymuje i ożywia mowę zewnętrzną. Dlatego Święta nalega: „Jest słuszne, abyście mając rozmawiać z Bogiem rozważyły, kto jest Ten, z kim macie mówić, a kim wy jesteście: to jest konieczne, aby mówić choćby tylko z należnym uszanowaniem” (tamże). W ten sposób modlitwa stanie się żywa i ożywiająca: jako prawdziwy dialog z Bogiem uwieńczy i umocni łączność duszy z Panem. Jezus sam, zanim nauczył „Ojcze nasz”, wskazał, w jakim usposobieniu wewnętrznym należy zabierać się do prostej nawet modlitwy ustnej: „Gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki i zamknij drzwi” (Mt 6, 6); oczywiście, tych słów nie należy rozumieć tylko w znaczeniu dosłownym, lecz także w duchowym — jako skupienie i uwagę wewnętrzną, aby w ten sposób można było znaleźć Boga i ofiarować Mu taką modlitwę, jaka jest Mu miła.

Super chomik