08_Jakatta_One Fine Day.mp3

Pod tajemniczym pseudonimem Jakatta kryje się brytyjski DJ o nazwisku Joey Negro. Otóż postanowił on oprzeć swój album na filmowych ilustracjach - konkretnie na pracach Thomasa Newmana, ze szczególnym wskazaniem na "American Beauty". To właśnie ta partytura wyraźnie zainspirowała twórcę i to na niej osadzili swój materiał wyjściowy. Resztę dopisał sam, a do wykonania zaprosił znanych reprezentantów wyżej wymienionych gatunków muzycznych. I przyznać trzeba, że odwalili kawał świetnej roboty i wyszła im płyta do bólu newmanowska, o silnym zabarwieniu emocjonalnym i - co oczywiste - wielu smaczkach odnoszących się do źródła inspiracji.

Muzyk skupił się tu szczególnie na dwóch ścieżkach Newmana - "Dead Already" i "American Beauty". Ten drugi stanowi punkt wyjścia dla całej płyty i słyszymy go już w krótkim prologu w postaci "American Dream" - jego dalekie echa i wpływy obecne są potem już do końca. "Dead Already" pojawia się natomiast praktycznie tylko w pełnej wersji "American Dream" (numerek 7). Poza tym grupa sięgnęła także po fragment "Brooks Was Here" z partytury do "The Shawshank Redemption" - ten z kolei posłużył za podkład piosenki Seala "My Vision", która występuje tu w dwóch wersjach (mi osobiście bardziej podoba się ta płytę kończąca). Muszę przyznać, że wszystkie motywy spisują się tu znakomicie - nigdy nie spodziewałbym się, że można z nich stworzyć coś takiego. Ciekawe to tym bardziej, że DJ-owi udało się utrzymać specyficzny styl Newmana, nadając mu tylko inny, niebanalny wymiar. Oczywiście fani kompozytora dopatrzą się tu więcej inspiracji jego pracami. Ja osobiście uważam, że - z uwagi na specyficzną elektronikę - istnieją pewne podobieństwa do "Less Than Zero", ale jest to bardzo naciągana teoria. Po prostu obie pozycje łączy oryginalny klimat i styl muzyczny i nic więcej.

Ale nie tylko po kompozycje Newmana sięgnął Jakatta - przepiękny "Feelin' Blue" oparty został na "C'est le Vent, Betty" z partytury do "Betty Blue" Gabriela Yareda. I po wnikliwej analizie muszę stwierdzić, że utwór ten przerósł oryginał, będąc jednocześnie jedną z lepszych kompozycji na płycie. Natomiast przepysznie ambientowe "It Will Be" to przerobiony fragment "La Cagaste" Cliffa Martineza, pochodzący z jego ilustracji do "Traffic". Nie ma o tym wprawdzie informacji w książeczce płyty (co wydaje mi się przynajmniej dziwne), ale nie mogło być inaczej - utwory są po prostu bliźniacze, choć ten Jakatty oczywiście bardziej podrasowany elektronicznie z ciekawie dodanym komunikatem głosowym w tle. Poza tym utwór "So Lonely" oparto na piosence zespołu Monsoon "Ever So Lonely". I jakkolwiek by na to nie patrzeć, to wszystkie przeróbki wypadły po prostu wspaniale. Ogromnym plusem jest też ich niezwykła spójność i poziom - jeden utwór swobodnie przechodzi w drugi, co sprawia, że krążka słucha się jednym ciągiem i czas przy nim spędzony mija błyskawicznie.