< Adam Asnyk >

....Jedna chwila....

Zobaczyłem ją tylko na chwilę.
I już pewnie nie ujrzę
jej więcej:Dziwny los...
W moich piersiach wstało
pragnień tyle,
Moje serce zabiło goręcej.
Na jej głos.

A jednakże zostanę nieznany,
Nie wywołam żadnego
wspomnienia,ani łzy,
I nie wiedząc,
czy byłbym kochany,
Nieziszczone uniosę
pragnienia,próżne sny.

Gdym ją ujrzał, myślałem,
że ona przyjdzie do mnie,
z anielskim spojrzeniem
zwróci twarz i wyciągnie
ku mnie swe ramiona mówiąc:
"Jestem Twoim przeznaczeniem -
wszak mnie znasz?"

I myślałem, że przed nią uklęknę,
I zawołam w nadziemskiej
ekstazy słodkim śnie:
"Jestem wszystkim, co dobre i
piękne,Ja Cię kocham nad
wszystkie wyrazy - Kochaj mnie!"

Lecz złudzenie moje krótko trwało.
Poszła dalej, zimno, obojętnie:
Próżnom drżał.Nie widziała,
co się ze mną działo.
Nie przeczuła, żebym dla niej
chętnie życie dał.

I zniknęła, jak w sennym marzeniu,
A jam jeszcze w naszych uczuć
wierzył cichy ślub.
Bom w tym krótkim przelotnym
widzeniu długie lata
słodkich wzruszeń przeżył
U jej stóp....
*******************************

z chomika Maryjka_Janek

21 KB
17 lis 13 19:03

róża (3).jpg

(((...DWA ANIOŁY...

Dwa anioły spotkały się w locie,
ponad ziemią, wśród błękitnych mórz,
jeden płynął w purpurze i złocie,
miał wejrzenie jakby rannych zórz.

Drugi w czarnych aksamitach tonął,
łez brylantem świecił jego wzrok,
a na głowie wieniec z
gwiazd mu płonął
i rozjaśniał nieskończony mrok.

Wracam z ziemi - rzekł
pierwszy z aniołów gdziem w
ogrodzie życia kwiaty siał,
rozdmuchiwał płomienie z popiołów
i przyśpieszał nowy rozkwit ciał.

Tam widziałem, w ciemnej
nieszczęść nocy,
dwóch serc czystych krwawy z
losem bój,dwojga istot
gorzki ból sierocy,
ich samotny, ciężki życia znój.

Więc zbliżyłem dwie niedole z sobą
i miłości owiałem je tchem,a z
dwóch smutków nad dawną żałobą
szczęście rajskim wykwitnęło snem!

Ja - rzekł drugi w gwiaździstej koronie,
wracam także z
owych ziemskich pól,
Gdzie na chorych sercach
kładłem dłonie...
i na zawsze koiłem ich ból.

Tam spotkałem, pomiędzy innymi,
jedną duszę szlachetną, bez plam
i kochałem tego syna ziemi,
co pięknością dorównywał nam.

Lecz dojrzałem, że w żywota męce
zaczął oliwiąc się...
rdzy dostrzegłem ślad,
i strwożony, wyciągnąłem ręce,
by, padając, nie poplamił szat.

I miłością prowadzony czystą,
jak najciszej zbliżyłem się doń,
zarzuciłem zasłonę gwiaździstą,
i na sercu położyłem dłoń.

W mych objęciach on teraz
bezpieczny,bo już władzy
nie ma nad nim czas,
i zostanie w swej piękności
wiecznej,nie dotknięty żadną,
z ziemskich skaz."

/Adam Asnyk/

.. ,•*'¯*•.POZDRAWIAM
...*•-•* ..) I ŻYCZĘ
……. .•*SPOKOJNEJ NOCY :)
…. .•* ........ .•*¯¯*•.
….( ……. .•*,•*¯*×...)***
….*•.¸_¸.•* ..*•.¸_¸.•*
***POZDRAWIAM Z UŚMIECHEM!!

z chomika gwiazdeczka206

136 KB
17 lis 13 19:03

niezabudki.jpg

Niezabudki kwiecie

Niezabudki wdzięczne kwiecie
Ona dała mi,
Gdym anielskie żegnał dziecię,
Ciche tłumiąc łzy.
I mówiła, kryjąc twarz:
- "Luby! wrócisz przecie?
Ja cię czekam... wtedy dasz
Niezabudki kwiecie.

Wszak mówiłeś, że me oczy
Jasne jak ten kwiat,
Gdy się po nich łezka toczy
W dziwny marzeń świat;
Mego życia rajski sen,
Wziąłeś sen uroczy -
Bierz więc łzawy kwiatek ten,
Pomnij na me oczy.

Kiedy smutek cię przemoże,
Gdy cię złamie ból -
Porzuć góry, porzuć morze,
Wracaj do tych pól.
Ja jak teraz moje skroń
Na twych piersiach złożę,
Mej miłości czysta toń
Głębsza niźli morze.

Gdybyś długo błądził w świecie
I po przejściu burz
Znalazł dziś ci miłe dziecię
W cichym grobie już -
Idź, o luby, na mój grób
W noc miesięczną w lecie,
Rzuć, spełniając dawny ślub,
Niezabudki kwiecie".

Odjechałem. Dnie mijały,
Nadszedł smutku dzień;
Wszystkie moje ideały
Pierzchły jako cień,
Jeden tylko wierny mi
Został kwiatek mały,
A z nim pamięć lepszych dni,
Senne ideały.

Życie lało gorzkie męty
W kielich duszy mej,
A ja szedłem uśmiechnięty,
Bo wierzyłem jej!
Dwoje oczu, gwiazdek dwie,
Jak talizman święty
Prowadziło w przyszłość mnie,
Szedłem uśmiechnięty.

I ostatnie blaski złote
Snuła życia łódź...
Gdym w niebieską wstąpił grotę,
Echo rzekło: wróć!
Więc rzuciłem wzrokiem w dal,
Opuściłem grotę,
I wędrując pośród fal,
Snułem blaski złote.

Raz, ach! śniłem sen proroczy,
Że ją widzę tuż:
Ma zamknięte martwo oczy,
Wieniec z białych róż,
Drżąca rączki trzyma w krzyż,
Kwiaty wśród warkoczy -
Więc spytałem: "Czemu drżysz
I zamykasz oczy?"

Nic nie rzekła, lecz z westchnieniem
Stopniała we mgle...
Jam się zbudził z przerażeniem
I wróżyłem źle;
Ach, myślałem, ona to
Przyszła marnym cieniem,
Osłonięta grobu mgłą,
Żegnać mnie westchnieniem.

Nigdy jej nie ujrzę zatem!...
I ostatnia nić,
Co wiązała mnie ze światem,
Pękła... Mamże żyć?...
Pójdę tylko na jej grób
W noc miesięczną latem
I wypełnię dawny ślub,
Co mnie wiąże z światem.

Popędziłem jak szalony,
Serce łamał ból...
Gdym się zbliżał w znane strony,
Do rodzinnych pól -
Nad strumieniem, gdzie mi kwiat
Dała łzą zroszony,
Powitałem wspomnień świat,
Biegnąc jak szalony.

Aż wtem nagle widzę dwoje
Nad zwierciadłem wód,
Jak zrywają kwiaty moje,
Kwiaty drogie wprzód;
Dziewczę skryło swoje twarz
W jego płaszcza zwoje,
I widziałem, Boże skarz,
Ich w uścisku dwoje!

Jak statua Laokona
Stoję słupem wciąż,
A myśl dziwna, że to ona,
Kąsa mnie jak wąż...
Aż nareszcie, Boże skarz,
Odchylił ramiona -
Odwróciła swoje twarz -
Ach!... to była ona!

Wkrótce potem - ha, co chcecie,
Kiedy za mąż szła,
Prowadziłem rajskie dziecię
Do kościoła... Ha!
Tylko na pamięci znak,
W noc miesięczną w lecie,
Na weselu wpiąłem w frak
Niezabudki kwiecie.

Tak się skończył sen milutki
I ostatnia nić...
Zwiędły kwiatek niezabudki
Przestał w sercu żyć;
Powróciłem w ciemne mgły,
Unosząc swe smutki,
I nie wierzę dziś już w sny
Ani w niezabudki!

z chomika elast46

51 KB
17 lis 13 19:03

1983530972.jpg

POSYŁAM KWIATY

Posyłam kwiaty - niech powiedzą one
To, czego usta nie mówią stęsknione!
Co w serca mego zostanie skrytości
Wiecznym oddźwiękiem żalu i miłości.

Posyłam kwiaty - niech kielichy skłonią
I prószą srebrną rosą jak łezkami,
Może uleci z ich najczystszą wonią
Wyraz drżącymi szeptany ustami,
Może go one ze sobą uniosą
I rzucą razem z woniami i rosą.

Szczęśliwe kwiaty! Im wolno wyrazić
Wszystkie pragnienia i smutki, i trwogi
Ich wonne słowa nie mogą obrazić
Dziewicy, choć jej upadną pod nogi;
Wzgardą im usta nie odpłacą skromne,
Najwyżej rzekną: \\"słyszałam - zapomnę\\".

Szczęśliwe kwiaty! mogą patrzeć śmiele
I składać życzeń utajonych wiele,
I śnić o szczęściu jeden dzień słoneczny...
Zanim z tęsknoty uwiędną serdeczniej

z chomika sara03

190 KB
17 lis 13 19:03

00028l.jpg

MIŁOŚĆ JAK SŁOŃCE

Miłość jak słońce: ogrzewa świat cały
I swoim blaskiem ożywia różanym,
W głębiach przepaści, w rozpadlinach skały
Dozwala kwiatom rozkwitnąć wionianym
I wyprowadza z martwych głazów łona
Coraz to nowe na przyszłość nasiona.

Miłość jak słońce: barwy uroczemi
Wszystko dokoła cudownie powleka;
Żywe piękności wydobywa z ziemi,
Z serca natury i z serca człowieka
I szary, mglisty widnokrąg istnienia
W przędzę z purpury i złota zamienia.

Miłość jak słońce: wywołuje burze,
Które grom niosą w ciemnościach spowity,
I tęczę pieśni wiesza na łez chmurze,
Gdy rozpłakana wzlatuje w błękity,
I znów z obłoków wyziera pogodnie,
Gdy burza we łzach zgasi swe pochodnie,

Miłość jak słońce: choć zajdzie w pomroce,
Jeszcze z blaskami srebrnego miesiąca
Powraca smutne rozpromieniać noce
I przez ciemność przedziera się drżąca,
Pełna tęsknoty cichej i żałoby,
By wieńczyć śpiące ruiny i groby.

z chomika sara03

262 KB
17 lis 13 19:03

15759.jpg

SZKODA

Szkoda kwiatów, które więdną
W ustroni,
I nikt nie zna ich barw świeżych
I woni.
Szkoda pereł, które leżą
W mórz toni;
Szkoda uczuć, które młodość
Roztrwoni.
Szkoda marzeń, co się w ciemność
Rozproszą,
Szkoda ofiar, które nie są
Rozkoszą;
Szkoda pragnień, co nie mogą
Wybuchać,
Szkoda piosnek, których nie ma
Kto słuchać.
Szkoda męstwa, gdy nie przyjdzie
Do starcia,
I serc szkoda, co nie mają
Oparcia.

z chomika sara03

50 KB
17 lis 13 19:03

Adam Asnyk - Na początku nic nie było.webp

☆.•***•.☆ WITAM WIECZORKIEM ☆.•***•.☆
Na początku nic nie było,
Tylko przestrzeń ciemna, pusta;
Wtem jej czarne błysły oczy
i różowe, świeże usta.

Od jej spojrzeń, od rumieńca
Zajaśniała świateł zorza,
A gdy pierwsze rzekła słowo,
Ziemia wyszła z głębi morza.

Gdy przebiegła ziemię wzrokiem
Śląc jej uśmiech, rój skrzydlaty
Wzleciał ptaków i motyli,
A spod ziemi wyszły kwiaty.

Lecz nie istniał jeszcze człowiek,
Tylko martwa gliny bryła;
Aż nareszcie swym płomiennym
Pocałunkiem - mnie stworzyła.

I zbudziłem się do życia
W cudowności jasnym kraju.
Lecz mnie również, tak jak innych,
Wypędzono z tego raju.Muzyką wiatru Ciebie pozdrawiam ,uściski i całuski na cały wieczór zostawiam. DOSIA

z chomika dosiak0