Bergman-1962-Winter Light.avi

Goście Wieczerzy Pańskiej (Nattvardsgästerna)

produkcja: Szwecja
gatunek: Dramat
data premiery: 1963-02-11 (Świat)
reżyseria: Ingmar Bergman
scenariusz: Ingmar Bergman
zdjęcia: Sven Nykvist

Akcja rozgrywa się od ranka do zmroku i toczy się głównie w kościele i szkolnej klasie. Pastor Tomas Ericsson nie ma w sobie już wiary, choć stara się dobrze wypełniać obowiązki. Pastor stara się pomóc rybakowi Perssonowi, przygnębionemu życiem. Jego starnia są nieudane. Persson popełnia samobójstwo. Pastor odzyskuję wiarę.
===================================================================
mamy pastora, który utracił wiarę po śmierci żony. Widzimy jego cierpienie, to, że stał się zimny i nieczuły na miłość parafianki. Jest to destruktywne dla otoczenia- kobieta cierpi, a pewien mężczyzna popełnia samobójstwo, kiedy nawet ksiądz zdaje się nie widzieć sensu w życiu.
Doskonale widać, że ta zmierzła brylata baba zaraża pastora swoją zmierzłotą i wszystkie jego problemy egzystencjalne wybuchają właśnie przez obcowanie z nią.
Nie robię sobie tutaj jaj. Bergman po prostu świetnie ujął jak nudni ludzie uwielbiają zarażać innych swoim marazmem życiowym, a te smuty o milczeniu Boga to tylko podpucha dla pseudointelektualistów.

Sam pastor w rozmowie z ową zakochaną parafianką w końcu wytyka jej wszystkie denerwujące wady na czele z bezustannym męczeniem go swoimi problemami. Więcej, nawet podczas wspomnianej już rozmowy o męce Jezusa, jako jedna z głównych przyczyn wymienione zostaje niezrozumienie Chrystusa przez uczniów i jego samotność. Jak idealnie pasuje to do sytuacji pastora. Niegdyś człowiek ambitny, teraz, po śmierci żony - jedynej osoby zdającej się go pojmować - spłowiały i nudny jak wszyscy, których zna. Na koniec, spójrzmy na polski tytuł filmu. "Goście Wieczerzy Pańskiej" Goście czyli apostołowie, nie Bóg Ojciec czy Chrystus. Jego uczniowie, to znaczy ci którzy swoim niezrozumieniem przyczynili się do męki Pana.
"Gości Wieczerzy Pańskiej" mogę jednak polecić wszystkim fanom Bergmana, a niektórym nawet radzę sięgnąć poń po raz drugi. Nie jest to może jedno z wielkich dzieł reżysera, ale nie jest to też film zły.