Drewniany łuk i kusza.part2.rar

Kilka słów o łucznictwie

Łucznictwo to umiejętność i praktyka posługiwania się łukiem do celnego wystrzeliwania strzał. Od wielu tysięcy lat łuk służył ludziom do przetrwania i obrony. Początkowo był wykorzystywany podczas polowań, dla zdobywania pożywienia.Około 3000 lat p.n.e. dostrzeżono jego walory militarne stał się groźną bronią. Cichy, szybki i skuteczny, odgrywał znaczącą rolę w wielu bitwach. Był także atrakcją ówczesnych turniejów i zawodów sportowych. Z pojawieniem się prochu strzelniczego i broni palnej, łuk stracił na znaczeniu i stopniowo zniknął ze sceny militarnej.

Łucznictwo jest uprawiane przez ludzi w różnym wieku od najmłodszych do ludzi starszych. Jego formy sportowe, rekreacyjne, historyczne i zabawowe stają się coraz bardziej popularne. Ma on wiele pozytywnych cech kształtujących zdyscyplinowanie, samodzielność, opanowanie i zdolność koncentracji. Ważną cechą i zaletą łucznictwa jest korekcyjny, zdrowotny wpływ na wady postawy np. przy bocznych skrzywieniach kręgosłupa.

Kobiety strzelają z odległości: 60 m, 70 m, 50 m, 30 m
Mężczyźni z: 90 m, 70 m, 50 m, 30 m

Teren strzelnicy powinien być równy, z wykoszoną trawą, ustawiony w kierunku północnym. Najczęściej spotykanymi obecnie rodzajami łucznictwa:

Łucznictwo klasyczne - olimpijskie, strzelanie z łuku refleksyjnego (recurve archery)
Łucznictwo Compound - strzelanie z łuków bloczkowych (compound archery)
Łucznictwo tradycyjne - strzelanie z łuków " angielskich" długich nie refleksyjnych i bez przyrządów celowniczych (longbow archery)
Łucznictwo historyczne - strzelanie z łuków prostych historycznych
Łuczniczy biathlon zimowy - znany na świecie od 1984 roku, bieg narciarski połączony ze strzelaniem z łuków (ski archery)


Początki...

Prehistoria - Historia łuku zaczyna się ok. 50 tys. lat temu! Jest o tyle niesamowite, że historia człowieka rozumnego zaczyna się 100 - 50 tys. lat wcześniej.Pierwsze groty były wykonywane z kamienia. W późniejszym okresie (25-18 tys. lat temu), po wynalezieniu kleju, mocowane były one w rowkach promieni strzał i klejone. Następnie obwiązywane były nićmi. Groty robione przez ówczesnych bardzo przypominały groty strzał średniowiecznych. Najczęstszym stosowanym materiałem był wtedy obsydian i krzem z którymi już od dawna bardzo dobrze sobie radzili.

Dzięki wynalezieniu łuku życie stało się łatwiejsze. Człowiek miał więcej wolnego czasu, nie musiał przemieszczać się w poszukiwaniu pożywienia. Łuk powodował, że polowanie stawało się łatwiejsze i bezpieczniejsze (niż za pomocą dzid). Większa odległość rażenia zmniejszała ryzyko śmierci. Dodatkowo dostarczał 'argumentów' w starciu z drapieżnikami. Inną zaletą łuku była jego wielkość. W odróżnieniu od wszelakiej broni drzewcowej łuk był znacznie krótszy co ułatwiało poruszanie się w dżungli (obecne tereny pustynne w przeszłości był gęsto zarośnięte).

Starożytność - Zaczyna się okres powszechnego używania łuku w polowaniu i działaniach militarnych. Strzały umieszczano zazwyczaj 'za paskiem'. Najprawdopodobniej dawało to możliwość szybkiego wyciągnięcia jej i nałożenia na cięciwę. Ówczesnymi królami łucznictwa byli niewątpliwie Egipcjanie, którzy rozwijali swoje umiejętności tworzenia łuków od co najmniej 7500r p.n.e. Było to zapewne przygotowanie do panowania nad całym światem. Łuki jakich używano powszechnie były łukami prostymi, robionymi z jednego kawałka drewna. Jako cięciwy używano ścięgien lub żył. Spiżowe, obsydianowe czy krzemienne groty strzał są wystarczające aby pokonać przeciwnika nie opancerzonego. Naciąg łuku, pomimo tego, że nie był zbyt duży, był już na tyle wystarczający aby wykorzystywać go w walce.

Na początku kształtowania się państwowości Egipskiej (okres przeddynastyczny - 3500 - 3100r p.n.e.) używane były łuki proste, najczęściej akacjowe. W późniejszym, okresie za czasów pierwszych dynastii (3100-2686r p.n.e.) pojawiają się łuki o podwójnej krzywiźnie - pierwowzory łuków refleksyjnych. Nie mniej jednak łuki proste powracają na scenę w Starym Królestwie (2686-2181r p.n.e.). W odróżnieniu od swoich poprzedników z czasów przed 3100r p.n.e. te stają się znacznie grubsze i budowane są z innych gatunków drewna.

Około roku 2800 p.n.e. Egipcjanie wynaleźli łuki kompozytowe. Ale wykorzystanie w celach bojowych przypada dopiero na czasy Nowego Królestwa (1570-1085r p.n.e.). Cięciwa była robiona z owczych jelit. Całość sklejona była klejem. Długość łuk nie przekraczała 170cm. Najtwardsze łuki przed naciągnięciem cięciwy miały kształt zbliżony do litery C i do jej naciągnięcia potrzebnych było dwóch ludzi. Strzały egipskie były niesamowicie lekkie. Grot zrobiony jeszcze z kamienia.

Łuki te były o tyle ciekawe, że w epoce, w której były stosowane były najpotężniejszą bronią (podobnie jak english longbow w XIII-XV w). Zasięg strzału dochodził do 350m a żaden ówczesny pancerz nie chronił przed penetracją strzały. Na dodatek armia egipska stosowała oddziały łucznicze na rydwanach. Na terenach nizinnych dawało to niesamowity efekt. Najpierw salwy łuczników pieszych, następnie wjazd z flanki rozpędzonych rydwanów z łucznikami na pokładzie. Dało to Egiptowi armię, którą trudno było pokonać przez kilka stuleci.

Jako ciekawostkę mogę podać fakt, że Egipcjanie choć znali sposoby produkcji w/w łuków to i tak woleli je importować z krajów bliskiego wschodu. Inną ciekawostkę może być to, że niektórzy królowie np. Thutmose III (1504-1450r p.n.e.) i Amenhotep II (1450-1412r p.n.e.) woleli jednak używać rodzimych łuków niż z eksportu. Była to broń bardzo trudna w użyciu ale miała poważną zaletę - potężną siłę. Trening wymagał lat praktyki i ćwiczeń. Nie bez znaczenia były też same predyspozycje łucznika. Każdy z nich sam wybierał sobie łuk jakim się posługiwał.

Świetność łuków jednak powoli zaczęła zanikać. Na arenę wchodzi epoka żelaza. Zaczęło się tworzenie pancerza, który mógłby chronić przed ostrzałem wrogich łuczników. Wyraźnie spada liczba znalezisk dotyczących łucznictwa z tego okresu.

Metalurgia jednak postępowała. Pancerze były coraz lepsze. Pomimo tego łuk i tak pozostaje w modzie. Przykładem może być literatura z okresu Homera. Wojna trojańska, podróże Odyseusza i inne dramaty opisują łuk niczym arcydzieło. Homer przyznaje też, że nawet najlepsi bohaterowie ginęli od ostrzału łuczników (Achilles) ale w większości dominowała jednak broń ręczna. Ale, że metalurgia nadal szła naprzód i stawała się coraz bardziej powszechna, dochodzimy do okresu ok. 800-700r p.n.e. gdzie pojawiają się pierwsze żelazne groty strzał.

Pierwszą strzałę znaleziono w Niemczech i pochodziła z przed 11 tys. lat (9 tys. p.n.e.). Najstarsze łuki pochodzą z Danii i są datowane na 8-6 tys. lat p.n.e. Wykonane są z cisu i wiązu.