Seryjni mordercy

Dennis Nilson zamordował co najmniej 15 osób. Dzięki wykorzystaniu materiałów archiwalnych, wywiadów i inscenizacji aktorskich, poznamy okoliczności tych wydarzeń. Dennis Nilsen był seryjnym mordercą przed którym w latach 70 i 80 drżał cały Londyn. Nilsen twierdził, że nie panuje nad swoimi czynami. W trakcie mordów był rzekomo w transie, po czym budził się, by znaleźć w swoim domu martwego człowieka. Choć utrzymywał, że morderstwa wynikały z zaburzeń osobowości, jego bezwzględne okrucieństwo i sposób, w jaki pozbywał się ciał wskazywały, że kierował nim prawdziwy instynkt zabójcy. Dopiero własne starania Nilsena, by zakończyć to szaleństwo, przyniosły kres brutalnym mordom.

Na przestrzeni nieco ponad roku, z ręki Aileen Wuornos, na autostradach Florydy zginęło brutalną śmiercią siedmiu mężczyzn. Według zeznań sprawczyni, morderstwa te dokonane zostały w obronie własnej, gdyż mężczyźni rzekomo usiłowali na nią napaść i zgwałcić. Choć nie była ani pierwszym zabójcą w kraju, ani najgorszym z nich, stała się najsłynniejszą seryjną morderczynią Stanów Zjednoczonych, która zainteresowała nawet Hollywood i doczekała się kasowego filmu na swój temat. Wuornos zawsze budziła kontrowersje. Nie inaczej było, gdy po dziesięciu latach spędzonych w celi śmierci w końcu dokonano egzekucji. Sprawa ta wywołała głośną dyskusję na temat kary śmierci, jako stosownego wyroku dla osób z podejrzeniami o chorobę psychiczną.

Sprawa Marca Dutroux należy do najbardziej szokujących w historii Belgii. Choć już same jego zbrodnie budzą negatywne emocje, to równie oburzająca jest niewydolność belgijskiego systemu prawnego, który dopuścił do tego, by Dutroux porywał, torturował i wykorzystywał seksualnie nawet ośmioletnie dzieci. Cała Belgia żyła tą największą w historii kraju sprawą, a gdy sposób jej prowadzenia przelał czarę goryczy, przeszło 300 tysięcy Belgów w ciszy przemaszerowało w proteście po ulicach Brukseli.

W grudniu 2006 roku zorganizowano największą policyjną obławę w Wielkiej Brytanii od czasu Rozpruwacza z Yorkshire. Wszystko zaczęło się od odkrycia ciał pięciu zamordowanych kobiet, porzuconych w różnych miejscach w pobliżu Ipswich w Suffolk. Wszystkie ofiary były prostytutkami z dzielnicy czerwonych latarni Ipswich. Brytyjczycy w przerażeniu obserwowali, jak w ciągu dziesięciu dni odnajdywano kolejne zwłoki młodych kobiet. Policja Suffolk organizowała konferencje prasowe, w czasie których ostrzegano kobiety, aby nie pracowały na ulicy. Do 18 grudnia nad sprawą pracowało już pięciuset policjantów, a liczba telefonów otrzymanych na linii informacyjnej sięgnęła dziesięciu tysięcy.
Proces oskarżonego o zbrodnie Steve’a Wrighta odbył się w Sądzie Koronnym Ipswich na początku 2008 roku. Ławnicy usłyszeli, że zebrane próbki DNA były dowodem na związek Wrighta z ofiarami. Sąd wysłuchał, jak Wright wychodził na poszukiwanie ofiar, podczas gdy jego wieloletnia partnerka, Pam Wright, pracowała nocą w centrum informacji. Oskarżyciele powiedzieli, że „metodycznie wybierał i mordował” kobiety. Ława przysięgłych potrzebowała niecałych ośmiu godzin, aby uznać Wrighta winnego pięciu morderstw. W wyroku sędzia Justice Gross zastrzegł, że Wright nigdy nie będzie mógł ubiegać się o zwolnienie warunkowe i powiedział: „Powinien pan spędzić resztę życia w więzieniu. To była planowana mordercza kampania”.

Jeszcze żaden seryjny morderca nie miał piękniejszego tła dla realizacji swoich potwornych fantazji. Przez siedemnaście lat Florencja i jej okolice były świadkami siedmiu morderstw dokonanych przez człowieka zwanego Potworem z Florencji. Za każdym razem w mroczną, pochmurną, sobotnią noc lub dzień później, w odległej części wiejskich okolic Toskanii znajdowano ciała pary młodych kochanków. Niejednokrotnie kobiety były ułożone z rozłożonymi kończynami i okaleczonymi genitaliami. Pomimo licznych podobieństw w każdej ze spraw oraz stosunkowo niewielkiego obszaru, w którym znajdowano zabitych, policja nie była w stanie odnaleźć potwora. Zmuszeni presją społeczną policjanci oskarżyli o morderstwa Pietro Paccianiego, niepiśmiennego robotnika rolnego.
W 1994 roku został on skazany za siedem z ośmiu podwójnych zabójstw. Wyrok skazujący został później obalony, jednak Pacciani zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach, nie doczekawszy kolejnej rozprawy. Pojawiły się teorie spiskowe, że morderstwa miały związek z praktykami okultystycznymi i angażowały szanowanych obywateli Florencji. Pomimo kilku procesów, ta złożona sprawa nie doczekała się ostatecznego rozstrzygnięcia.