Jezus.jpg

Download: Jezus.jpg

Pobierz

0,55 MB

(1210px x 1681px)

Nadejście pomazańca. Proroctwo to zanotowano w 9 rozdziale Księgi Daniela, a brzmi ono tak: „Siedemdziesiąt tygodni [lat, czyli czterysta dziewięćdziesiąt lat] wyznaczono nad twoim ludem i nad twym świętym miastem” (Daniela 9:24, The Amplified Bible). Co miało się stać w ciągu tych 490 lat? Czytamy: „Od wydania rozkazu o przywróceniu i odbudowie Jeruzalem do [nadejścia] pomazańca, księcia, ma być siedem tygodni [lat] i sześćdziesiąt dwa tygodnie [lat]” (Daniela 9:25, AB). Proroctwo to dotyczy zatem czasu pojawienia się „pomazańca”, czyli Mesjasza. A jak się spełniło?
Polecenie odbudowania Jeruzalem wydano w „dwudziestym roku panowania króla Artakserksesa”, władcy Persji, czyli w 455 roku p.n.e. (Nehemiasza 2:1-9, Biblia warszawska). Po upływie 49 lat (7 tygodni lat) przywrócono miastu sporo z dawnej świetności. Natomiast okres 483 lat (7 plus 62 tygodnie lat) — licząc od 455 roku p.n.e. — dobiegł kresu w 29 roku n.e. Był to zarazem „piętnasty rok panowania cesarza Tyberiusza”, rok, w którym Jan Chrzciciel ochrzcił Jezusa (Łukasza 3:1, Bw). Jezus został wówczas publicznie przedstawiony jako Syn Boży i rozpoczął służbę kaznodziejską, polegającą na głoszeniu dobrej nowiny narodowi żydowskiemu (Mateusza 3:13-17; 4:23). Właśnie wtedy stał się „pomazańcem”, czyli Mesjaszem.
Proroctwo oznajmia dalej: „A po sześćdziesięciu dwóch tygodniach [lat] pomazaniec ma być odcięty”. Następnie dodaje: „I ma wstąpić w mocne i trwałe przymierze z wieloma na jeden tydzień [siedem lat]; a w połowie tygodnia ma sprawić, że zaniknie ofiara i dar ofiarny” (Daniela 9:26, 27, AB). Jezus faktycznie przyszedł wyłącznie do „wielu”, to jest do cielesnych Żydów.
Ponieważ Żydzi jako naród odrzucili Jezusa i sprzysięgli się na jego śmierć, Jehowa nie zapewnił im ochrony, gdy w roku 70 n.e. nadciągnęli Rzymianie i zburzyli Jeruzalem. Tym samym znalazły spełnienie dalsze słowa Daniela: „A lud innego księcia, który ma nadejść, zniszczy miasto i sanktuarium. Kres jego ma nadejść z powodzią i aż do końca ma być wojna” (Daniela 9:26b, AB). Tym drugim „księciem” był Tytus, wódz rzymski, który w 70 roku n.e. zburzył Jeruzalem.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

fabiusia

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Jezus jest Pomazańcem Jehowy. Jesienią 29 roku n.e. 30-letni Jezus przyszedł do Jana Chrzciciela. „Gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody; i oto niebiosa się otwarły, i on ujrzał przychodzącego nań ducha Bożego, zstępującego niczym gołąb”. W tym momencie Jezus stał się Chrystusem, Mesjaszem, czyli wybranym Pomazańcem. Dlatego sam Jehowa oznajmił: „To jest mój Syn, umiłowany, którego darzę uznaniem” (Mat. 3:13-17). Czyż nie jest to niezmiernie istotny powód, by naśladować Chrystusa? W Biblii tytuł „Chrystus” w odniesieniu do Jezusa występuje w różnych formach: samodzielnie albo w wyrażeniach „Jezus Chrystus” lub „Chrystus Jezus”. On sam, mówiąc o sobie, używał tytułu „Chrystus” po imieniu własnym. W modlitwie do Ojca powiedział: „To znaczy życie wieczne: ich poznawanie ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa” (Jana 17:3). Użycie tytułu „Chrystus” po imieniu kieruje uwagę na osobę, która została posłana i namaszczona przez Jehowę. Tytuł „Chrystus” poprzedzający imię kładzie nacisk na pozycję zajmowaną przez Jezusa (2 Kor. 4:5). JEZUS (łacińska forma greckiego Iesous,będącego odpowiednikiem hebrajskiego JESZUA lub JEHOSZUA : znaczy: Jehowa jest wybawieniem";Chrystus odpowiada hebrajskiemu Ma.szi'ach (Mesjasz),to jest Pomazaniec.

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Kochaj Boga i Jezusa Chrystusa.gif

Ewangelia Jana 15:10 "Jeżeli będziecie przestrzegać moic ...

Ewangelia Jana 15:10 "Jeżeli będziecie przestrzegać moich przykazań, to pozostaniecie w mojej miłości, tak jak ja przestrzegałem przykazań Ojca i pozostaję w jego miłości." Ew. Jana 17:3 " To znaczy życie wieczne: ich poznawanie ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa.

każda kropla krwi jest bezcenna.gif

1 Jana 1:7 "Jeśli zaś chodzimy w świetle,tak jak on sam ...

1 Jana 1:7 "Jeśli zaś chodzimy w świetle,tak jak on sam jest w świetle,to rzeczywiście łączy nas wspólnota,a krew Jezusa,jego Syna,oczyszcza nas z wszelkiego grzechu." Nienawiść zrównana z morderstwem. Morderstwa pochodzą z serca człowieka (Mat. 15:19; Marka 7:21; por. Rzym. 1:28-32). Dlatego już każdy, kto nienawidzi swego brata, jest zabójcą (1Jana 3:15). Chrystus Jezus powiązał też morderstwo z niewłaściwymi skłonnościami, np. z trwaniem w srogim gniewie na brata, mówieniem o nim obelżywie lub niesłusznym osądzaniem go i potępianiem jako „podłego głupca” (Mat. 5:21, 22). Taka nienawiść może w końcu prowadzić do morderstwa. Właśnie do tego nawiązuje wypowiedź z Jakuba 5:6: „Potępiacie, mordujecie prawego”. Niegodziwi bogacze, którzy nienawidzili i prześladowali prawdziwych uczniów Syna Bożego, nierzadko posuwali się nawet do mordowania ich. Ponieważ Chrystus Jezus uznaje sposób odnoszenia się do jego braci za równoznaczny z traktowaniem jego samego, wspomniane osoby niejako zamordowały także jego — to miał na myśli Jakub (por. Jakub 2:1-11; Mat 25:40, 45; Dzieje 3:14, 15).

BRACIA PANA JEZUSA.doc

Kim jest Jezus.jpg

Izraelici od dawna oczekiwali Mesjasza,czyli Chrystusa ...

Izraelici od dawna oczekiwali Mesjasza,czyli Chrystusa. Niektórzy zastanawiali się w związku z osobą Jana Chrzciciela: „Może on jest Chrystusem?”. Ale Jan odpowiedział: „Przychodzi (...) ktoś silniejszy niż ja” (Łuk. 3:15, 16). Jezus wystąpił jako Mesjasz w odpowiednim czasie — jesienią 29 roku n.e., mając 30 lat, przyszedł do Jana, by dać się ochrzcić (Daniela 9:25). Następnie rozpoczął działalność kaznodziejską, mówiąc: „Dopełnił się wyznaczony czas i przybliżyło się królestwo Boże” (Marka 1:14, 15). Mimo dowodów niezbicie potwierdzających, że Jezus był Mesjaszem, większość ówczesnych Żydów go odrzuciła. Mieli z góry ustalone wyobrażenia na jego temat. Na przykład spodziewali się, że odegra ważną rolę polityczną i uwolni ich spod dominacji Rzymu (Jana 12:34). Nie było im zatem w smak uznać Mesjasza, który urzeczywistnił proroctwa mówiące, że będzie wzgardzony i unikany przez ludzi, że zazna boleści i pozna, co to choroba, oraz że w końcu zostanie zabity (Izaj. 53:3, 5). Nawet część jego wiernych uczniów była rozczarowana tym, że nie oswobodził Izraela z jarzma rzymskiego. Mimo to pozostali oni lojalni i z czasem otrzymali właściwe zrozumienie (Łuk. 24:21). Ludzie odrzucili Jezusa jako obiecanego Mesjasza również dlatego, że trudno im było zaakceptować wiele jego nauk. Kto chciał wejść do Królestwa, musiał ‛zaprzeć się samego siebie’, ‛spożywać ciało i krew’ Jezusa, ‛ponownie się narodzić’ oraz ‛nie być częścią świata’ (Marka 8:34; Jana 3:3; 6:53; 17:14, 16). Osoby dumne, bogate i obłudne uznały te wymagania za zbyt trudne do spełnienia. Jednakże pokorni Żydzi przyjęli Jezusa jako Mesjasza, podobnie jak to uczyniło sporo Samarytan, którzy oświadczyli: „Ten człowiek naprawdę jest wybawcą świata” (Jana 4:25, 26, 41, 42; 7:31).

koń biały z Apokalipsy.jpg

Zapoczątkowane przez Jezusa w roku 29 dzieło głoszenia ...

Zapoczątkowane przez Jezusa w roku 29 dzieło głoszenia i nauczania zbliża się do wspaniałego finału. Niebawem Chrystus osądzi wszystkich żyjących. Wówczas przyrównanym do owiec ludziom, którzy uznali go za Boże narzędzie wybawienia, powie, żeby ‛odziedziczyli królestwo przygotowane dla nich od założenia świata’ (Mat. 25:31-34, 41). Natomiast odrzucających go jako Króla dosięgnie zagłada, gdy poprowadzi on niebiańskie zastępy, by usunąć wszelką niegodziwość. Od roku 1914 żyjemy w okresie obecności (paruzji) Chrystusa jako Władcy Królestwa Bożego. Chociaż jest ona niewidoczna, świadczy o niej spełnianie się proroctw (Obj. 6:2-8). Ale w naszych czasach ludzie — podobnie jak Żydzi w I wieku — na ogół lekceważą dowody obecności Mesjasza. Oni też pragną jakiegoś mesjasza politycznego lub przynajmniej kogoś, kto będzie się posługiwał człowieczymi władcami. Biały koń i jego znamienity Jeździec wyruszył,a za nim trzech pozostałych. Jan pisze: „I ujrzałem, a oto koń biały, a siedzący na nim miał łuk; i dano mu koronę, i wyruszył — zwyciężając i żeby dopełnić swego zwycięstwa” (Objawienie 6:2). Tak więc w odpowiedzi na gromkie wezwanie „Przyjdź!” rusza galopem biały koń. Kto dosiada owego konia? Jeździec trzyma łuk, a więc broń zaczepną, ale dano mu też koronę. Jedyni sprawiedliwi, których ukazano w dniu Pańskim z koronami na głowach, to Jezus oraz członkowie klasy wyobrażonej przez 24 starszych (Daniela 7:13, 14, 27; Łukasza 1:31-33; Objawienie 4:4, 10; 14:14). Nie wydaje się prawdopodobne, by przedstawiono tu, iż to któryś z owych starszych otrzymuje koronę za własne zasługi. Tym samotnym jeźdźcem może więc być tylko Jezus Chrystus. Jan widzi go w niebie w historycznej chwili, która nadeszła w roku 1914. Jehowa oświadczył wtedy: „To Ja ustanowiłem mego króla”, a następnie wyjaśnił, że uczynił to, aby ‛dać mu w dziedzictwo narody’ (Psalm 2:6-8, Bp). A zatem otwierając pierwszą pieczęć, Jezus wyjawia, iż w czasie wyznaczonym przez Boga wyrusza osobiście na wojnę jako nowo koronowany Król.

chrzest.jpg

Chrzest Jezusa. „Gdy Jezus został ochrzczony, natychmi ...

Chrzest Jezusa. „Gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody; i oto niebiosa się otwarły, i on ujrzał przychodzącego nań ducha Bożego, zstępującego niczym gołąb. Oto też rozległ się głos z niebios, mówiący: ‚To jest mój Syn, umiłowany, którego darzę uznaniem’” (Mateusza 3:16, 17; Łukasza 3:21, 22). Namaszczenie Jezusa duchem świętym oznaczało, że Bóg powołał do istnienia całą świątynię duchową, w której Arcykapłanem jest Jezus (Dzieje 10:38; Hebrajczyków 5:5). Uczeń Łukasz zaznaczył pod natchnieniem, że owo pamiętne wydarzenie nastąpiło „w piętnastym roku panowania Tyberiusza Cezara” (Łukasza 3:1-3). Przypadało to na 29 rok n.e. — dokładnie 69 tygodni lat, czyli 483 lata po wydaniu przez króla Artakserksesa dekretu o odbudowie murów Jeruzalem (Nehemiasza 2:1, 5-8). Jak zapowiadało proroctwo, w wyznaczonym roku miał się pojawić „Mesjasz Wódz” (Daniela 9:25, NW). Wielu Żydów najwyraźniej o tym wiedziało. Łukasz podaje, iż „lud trwał w oczekiwaniu” na Mesjasza, czyli Chrystusa (oba te tytuły — hebrajski i grecki — znaczą „pomazaniec”) (Łukasza 3:15)

Czy Jezus był postacią historyczną.jpg

ważna uroczystość.jpg

Obchodzenie Pamiątki w sposób godny. JEZUS ustanowił P ...

Obchodzenie Pamiątki w sposób godny. JEZUS ustanowił Pamiątkę wieczorem dnia 14 Nisan, nieco wcześniej obchodził z 12 apostołami uroczystość Paschy (Marka 14:22-24). Jezus nakazał uczniom upamiętniać swą śmierć ze względu na jej doniosłe znaczenie (Łukasza 22:19; 1 Koryntian 11:23-26). Jedynie jego ofiara mogła wybawić ludzkość od przekleństwa odziedziczonego grzechu i śmierci (Rzymian 5:12; 6:23). Chleb i wino użyte przez Jezusa symbolizowały jego doskonałe ciało i krew. Bogu się nie podoba, gdy ktoś bezcześci tę uroczystość, wprowadzając do niej wątpliwe praktyki albo zwyczaje pogańskie (Jakuba 1:27; 4:3, 4). Dotyczy to również popularnych obrzędów wielkanocnych. Dając posłuch poleceniu Jezusa, by ‛czynić to na jego pamiątkę’, pragniemy obchodzić Wieczerzę Pańską w sposób, który on sam ustalił (Łukasza 22:19; 1 Koryntian 11:24, 25). To z kolei wyklucza ozdobniki dodane do tego święta przez kościoły chrześcijaństwa. Dzieło New Catholic Encyclopedia przyznaje, iż „obecnie msza niezmiernie się różni od bardzo prostej uroczystości obchodzonej przez Chrystusa i Jego Apostołów”. Poza tym odprawiając mszę często, nawet codziennie, chrześcijaństwo wypaczyło intencje Jezusa i doprowadziło do spowszednienia tej uroczystości.O niegodnym udziale w Wieczerzy Pańskiej napisał Paweł do chrześcijan w Koryncie, ponieważ w tamtejszym zborze wyłonił się w związku z tym problem. Niektórzy nie doceniali jej świętości. Zabierali ze sobą kolację, którą zjadali przed tym spotkaniem lub w czasie jego trwania. Często jedli i pili za dużo. Skutkiem tego ogarniała ich senność i otępienie. Popadając w ospałość umysłową i duchową, nie potrafili ‛rozeznać ciała’, wskutek czego stawali się ‛winni względem ciała i krwi Pana’. Inni natomiast nie jedli w ogóle kolacji i byli głodni, co również rozpraszało uwagę.

Kim jest Jezus.jpg

Jeżeli będziesz uważnie czytał Biblię, znajdziesz w ni ...

Jeżeli będziesz uważnie czytał Biblię, znajdziesz w niej następujące podstawowe prawdy: □ Jezus jest jednorodzonym Synem Bożym, pierworodnym wszelkiego stworzenia (Jana 3:16; Kolosan 1:15). □ Jakieś dwa tysiące lat temu Bóg przeniósł życie Jezusa do łona żydowskiej dziewicy, żeby mógł się urodzić jako człowiek (Mateusza 1:18; Jana 1:14). □ Jezus był kimś więcej niż dobrym człowiekiem. Pod każdym względem dokładnie odzwierciedlał ujmującą osobowość swego Ojca, Jehowy Boga (Jana 14:9, 10; Hebrajczyków 1:3). □ Podczas swej ziemskiej służby Jezus życzliwie troszczył się o potrzeby uciśnionych. Cudownie uzdrawiał chorych, a nawet wskrzeszał zmarłych (Mateusza 11:4-6; Jana 11:5-45). □ Jezus ogłaszał, że jedyną nadzieją dla strapionej ludzkości jest Królestwo Boże, oraz przygotowywał swych uczniów do kontynuowania tego dzieła głoszenia (Mateusza 4:17; 10:5-7; 28:19, 20). □ Dnia 14 Nisan (około 1 kwietnia) 33 roku n.e. Jezus został aresztowany, osądzony, skazany i stracony na podstawie fałszywego oskarżenia o działalność wywrotową (Mateusza 26:18-20, 48 do 27:50). □ Śmierć Jezusa posłużyła za okup, który umożliwia osobom wierzącym w Jezusa wyzwolenie z grzesznego stanu i tym samym otwiera im drogę do życia wiecznego (Rzymian 3:23, 24; 1 Jana 2:2). □ Dnia 16 Nisan Jezus został wskrzeszony i po niedługim czasie na powrót wstąpił do nieba, by przedstawić Ojcu wartość okupu zapłaconego doskonałym życiem ludzkim (Marka 16:1-8; Łukasza 24:50-53; Dzieje 1:6-9). □ Jako Król wyznaczony przez Jehowę, zmartwychwstały Jezus otrzymał pełnię władzy, by zrealizować pierwotne zamierzenie Boże względem człowieka (Izajasza 9:5, 6; Łukasza 1:32, 33). A zatem według Biblii Jezus odgrywa kluczową rolę w urzeczywistnianiu Bożych zamierzeń. Ale skąd można mieć pewność, że naprawdę taki był Jezus — Jezus historyczny, który przyszedł na świat w Betlejem i stąpał po ziemi około 2000 lat temu?

ważna uroczystość.jpg

„Czyńcie to na moją pamiątkę” W obecności wiernych a ...

„Czyńcie to na moją pamiątkę” W obecności wiernych apostołów Jezus ustanowił nową uroczystość, która miała zastąpić żydowską Paschę. Apostoł Paweł nazwał ją „wieczerzą Pańską” (1 Koryntian 11:20). Jezus wziął przaśny chleb i się pomodlił. Następnie połamał go i podał apostołom. „Bierzcie, jedzcie. To oznacza moje ciało” — powiedział. Potem wziął kielich wina i po złożeniu dziękczynnej modlitwy podał go uczniom, mówiąc: „Pijcie z niego, wy wszyscy; bo to oznacza moją ‚krew przymierza’, która ma być wylana za wielu dla przebaczenia grzechów” (Mateusza 26:26-28). Co to wszystko znaczyło? Jezus wyjaśnił, że chleb przedstawia jego bezgrzeszne ciało (Hebrajczyków 7:26; 1 Piotra 2:22, 24). Wino zaś jest symbolem jego przelanej krwi, dzięki której można dostąpić przebaczenia grzechów. Ponadto jego krew ofiarna uprawomocnia nowe przymierze zawarte między Jehową Bogiem a gronem 144 000 ludzi, którzy kiedyś mieli zostać w niebie współwładcami Jezusa (Hebrajczyków 9:14; 12:22-24; Objawienie 14:1). Zapraszając apostołów do spożycia posiłku, Jezus wskazał, iż będą z nim panować w niebiańskim Królestwie. W związku z tą pamiętną wieczerzą dał nakaz: „Czyńcie to na moją pamiątkę” (Łukasza 22:19). Wieczerzę Pańską należało obchodzić dorocznie, podobnie jak wcześniej Święto Paschy. Tamto święto upamiętniało wyzwolenie Izraelitów z niewoli w Egipcie, natomiast Wieczerza Pańska miała zwracać uwagę na daleko donioślejsze wyzwolenie — na uwolnienie ludzkości z niewoli grzechu i śmierci (1 Koryntian 5:7; Efezjan 1:7). Ponadto spożywanie symboli w postaci chleba i wina miało przypominać o przyszłych przywilejach związanych z funkcją królów i kapłanów w niebiańskim Królestwie Bożym (Objawienie 20:6).

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin