Nie ma czasu na randki. Próbuje rzucić palenie, oszukując nikotynowy głód ssaniem miętowych pastylek. Zna angielski, jest sympatyczny, ale przede wszystkim skuteczny w tym, co robi.

Wyreżyserowany przez Stanisława Bareję "Kapitan Sowa na tropie" po raz pierwszy pojawił się na małym ekranie w Boże Narodzenie 1965 roku i nie wzbudził entuzjazmu: krytycy narzekali, że kapitan Sowa nie jest polskim odpowiednikiem popularnego Świętego, a część zawiedzionych widzów wymyślała przekręcone warianty tytułu w rodzaju "Kapitan Sowa na trupie". Z dzisiejszej perspektywy te zarzuty są mniej istotne, bo na pierwszy plan wysuwają się walory tej kryminalnej serii.

A do nich należą niewątpliwie twórcy, który próbowali godzić reguły zagadki detektywistycznej z realiami socjalistycznego kraju. Scenariusz napisał Alojzy Kaczanowski. To jeden z pseudonimów Janiny Ipohorskiej, która m.in. jako Jan Kamyczek uczyła kilka pokoleń Polaków zasad savoir -vivre'u, autorki drukowanych na łamach "Przekroju" "Zagadek inspektora Wernera". Stąd też Sowa przypomina Sherlocka Holmesa nie tylko dlatego, że cieszy się podobną sławą, ma swojego Watsona-Albina czy pali fajkę (kolejny etap rzucania palenia), ale także dzięki swojej spostrzegawczości oraz umiejętności dedukcji.

Gra go Wiesław Gołas, któremu jako Albin towarzyszy Michał Szewczyk (po tym serialu go polubiłem wcześniej nie znosiłem - zostało mi to z czasów dzieciństwa i Templariuszy :-) ). Imponująca jest też reszta obsady: Kalina Jędrusik, Elżbieta Czyżewska, Pola Raksa, Bohdan Łazuka czy Leon Niemczyk.

Szczególnie polecam odc.5 Trzecia ręka - wspólnie z filmem "Gdzie jest trzeci król" zaliczam go do moich ulubionych "kryminałów zamkowych" :-)

Nie ma plików w tym folderze