Pobieda M20 (1946).jpg

eliocik / MOTORYZACJA / Kultowe auta XX w (zdjęcia I opisy) / Pobieda M20 (1946).jpg

Download: Pobieda M20 (1946).jpg

Pobierz

1,46 MB

(1600px x 1200px)

Imponujące, bo Rosjanie projektowali ten samochód w najtrudniejszych miesiącach II wojny, gdy Niemcy w szalonym tempie szli na Stalingrad i nic nie zdawało się ich powstrzymać. Ileż zaparcia i wiary w zwycięstwo muszą mieć ludzie by takie rzeczy robić. Właśnie- wiary w zwycięstwo. Po rosyjsku Pobieda. Niestety wrażenie trochę psuje fakt, że auto nie było tak do końca pomysłem inżynierów radzieckich. Konstruktorzy wzorowali się na Volvo 544, Chevrolecie Fleetline i Fordzie Sedanie z 1942 roku. Gdy te trzy marki wrzucimy do jednego kotła, pomieszamy to będzie Zwycięstwo, czyli Pobieda. Litera „M” w oznaczeniu M-20, pochodziła od nazwiska Wiaczesława Mołotowa, ówczesnego ministra spraw zagranicznych ZSRR.
Silnik wzorowany na jednostce Dodge’a to czterocylindrowy kolos o budzącej szacunek pojemności 2120 cm3. Wydawać się mogło, że ponad dwa litry dadzą imponującą moc. Dały raptem 50 KM. Mimo wszystko auto było nader solidne, nie bało się ani błota, ani śniegu, ani kolein po łydki. Pobieda jechała niczym czołg T-34, w dodatku szybciej, bo nawet 105 km/h. Trudno było Pobiedę nazwać autem bezobsługowym. Samochód miał około 30 punktów smarowania, układ hamulcowy wymagał regulacji co 2000 km, wymiana olejów i filtrów przewidziana była co 5000 km!
W latach 1946-1958 sowieci wyprodukowali 235 997 egzemplarzy, z czego ok. 14 tyś w wersji kabriolet!
Polakom samochód jest szczególnie bliski, bowiem na jego licencji budowano przez 22 lata „Warszawę” – pierwsze auto w FSO. Produkcję zakończono w 1973 roku zbudowaniem egzemplarza nr 254 471. Z tego wniosek, że wyprodukowaliśmy niewiele więcej aut, w znacznie dłuższym czasie.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

eliocik

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Stopniowo postaram się umieszczać w galerii najważniejsze aua XX wieku, jako że trochę znam się na tym. Te, które były kamieniem milowym w historii motoryzacji, bądź te, które po prostu coś znaczyły. Opisy umieszczę w miarę czytelne, pozbawione raczej szczegółów technicznych a bardziej skierowane do mniej zainteresowanych motoryzacją.
Docelowo zamierzam skompletować 100 modeli, ale nie wiem, czy starczy mi cierpliwości i zaparcia.
Wykaz modeli chronologicznie:

Oldsmobile (1901) ========================================= od 1900
Rolls Royce - Silver Ghost(1906)
Ford T (1908)
Cadillac V8 (1927)
Ford A (1927)
Mercedes 770 (1930) =======================================0d 1930
Citroen Traction Avant (1934)
Fiat Topolino (1936)
Citroen 2CV (1938)
Jeep Willys (1941)=========================================0d 1940
Volkswagen (1945)
Pobieda M20 (1946)
Renault 4CV (1946)
Citroen H (1947)
Peugeot 203 (1948)
Ferrari 250 (1953) =========================================od 1950
Hindustan Ambassador (1954)
Citroen DS (1955)
VW Karmann Ghia (1955)
Renault Dauphine (1956)
Fiat 500 (1957)
Austin FX4 (1958)
Cadillac de Ville (1959)
Renault Floride (1959)
Mini Morris (1959)
Mercedes W110 (1961) ===========================================od 1960
Peugeot 404 (1960)
Renault 4 (1961)
Volkswagen 1600 (1961)
BMW 1500 (1962)
Aston Martin DB5 (1963)
Porsche 911 (1963)
Ford Mustang (1964)
Opel Kadett B (1965)
Renault 16 (1965)
Volvo 140 (1966)
Fiat 124 (1966)
Fiat 125 (1966)
Toyota Corolla (1966)
Lamborghini Miura (1966)
Ford Escort I (1967)
NSU Ro80 (1967)
Peugeot 504 (1968)
Renault 12 (1969)
Ford Capri (1969)
Fiat 127 (1971) ============================================ od 1970
Renault 5 (1972)
Fiat 126 (1972)
Volkswagen Passat (1973)
Volvo 240 (1974)
Volkswagen Golf (1974)
Mercedes W123 (1976)
Opel Kadett D(1979)
Audi Quattro (1980)===========================================od 1980
Fiat Panda (1980)
Ford Sierra (1982)
Fiat Uno (1983)
Renault 11 (1983)
Peugeot 205 (1983)
Ford Focus (1998) ==========================================od 1990
Peugeot 206 (1998)
Toyota Yaris (1999)

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Citroen 2CV (1938).jpg

Przylgnęło do niego określenie „Kaczka”. Inni mówią po p ...

Przylgnęło do niego określenie „Kaczka”. Inni mówią po prostu najbrzydszy samochód świata. Rzeczywiście 2CV urodą nigdy nie grzeszył. Jak się okazuje nie przeszkodziło mu to w zdobyciu ogromnej popularności, potwierdzonej wyprodukowaniem prawie 4 mln sztuk. Mimo, że jako datę rozpoczęcia produkcji podaje się rok 1948, to tak naprawdę auto skonstruowano 10 lat wcześniej, jeszcze przed wojną. Znana jest historia, że projektanci otrzymali polecenie stworzenia auta takiego, by przy prędkości 50 km/h z przewożonych 4 osób i koszyka pełnego jaj nie zrobiła się jajecznica. Zbudowano 250 modeli a potem 249… zniszczono. Wybuchła wojna i Francuzi nie chcieli pokazać konstrukcji Niemcom. Jeden egzemplarz głęboko ukryli i wyjęli dopiero po wojnie. A wtedy akurat potrzebowano taniego i prostego auta. Rozpoczęto produkcję seryjną. Model znacząco się jednak różnił od przedwojennego projektu. Można powiedzieć, że był „bardziej wypasiony”. Prototypowe auto miało tylko jeden reflektor, teraz były dwa. Zamontowano wycieraczki, rozrusznik i kierunkowskazy oraz zmieniono silnik na chłodzony powietrzem. Trzybiegową skrzynię bez synchronizacji zastąpiły cztery zsynchronizowane biegi. Zrezygnowano też z rowkowanych blach (wzmacniały konstrukcję) na rzecz blach prostych, w dodatku również w dachu, który wcześniej był płócienny. Ale pewne rozwiązania zostały: choćby siedzenia z rurek połączonych płótnem, brak jakichkolwiek obić tapicerskich wnętrza, dźwignia zmiany biegów w desce rozdzielczej, otwieranie szyb poprzez ich przesuwanie a nie opuszczanie (jak w autobusach). Takie otwieranie było znacznie tańsze w produkcji i nie wymagało instalowania całego mechanizmu z korbką. Pierwsze silniki stosowane w produkcji seryjnej miały 380 cm pojemności i 9 KM. Przez 42 lata (do 1990) auto przechodziło niezliczone ulepszenia, poprawki. Pod koniec Citroen 2CV już tylko wyglądem zewnętrznym przypominał swojego dziadka. Jak przystało na auto kultowe, Citroen 2CV jest doświadczoną gwiazdą filmową. Występował u boku Jamesa Bonda, Luisa de Funesa i wielu innych.

Peugeot 206 (1998).jpg

Można mu zarzucić, że jest „damskim autem”, można narzek ...

Można mu zarzucić, że jest „damskim autem”, można narzekać, że ciasny, ale z pewnością nie można mieć zastrzeżeń do sylwetki. Ten model naprawdę jest zgrabniutki. Zdaje się, że to pierwsze „kocie oczy” w historii. Jego stylistyka sprawiła, że niewiarygodnie łatwo sprzedawał się przez 8 lat. Z pewnością jest to jeden z najładniejszych samochodów ostatniego ćwierćwiecza. Można go zobaczyć na wszystkich kontynentach. Występuje też jako sedan, choć w Polsce zupełnie nieznany. Niestety uroda nie zawsze szła w parze z niezawodnością. Złośliwi twierdzą, że tylne zawieszenie trzeba było wymieniać częściej niż olej. W dodatku atrakcyjna sylwetka została okupiona skromnym bagażnikiem (245l), fatalnym umieszczeniem koła zapasowego (na zewnątrz pojazdu) i lichą przestronnością wnętrza. Z przodu nie jest to raczej odczuwalne, ale na tylnej kanapie jest naprawdę ciasno. Wcale nie zakłamanym jest porównanie 206-stki do „robaczywego owocu”, który z zewnątrz tak apetycznie się prezentuje. Aby przerwać to narzekanie należy przyznać, że to awaryjne zawieszenie jest z pewnością wyjątkowo komfortowe, jak na segment B auto doskonale radzi sobie z nierównościami i nie trzęsie. Najpopularniejszy silnik 1,4 ma 75 KM, i rozpędza auto do 170 km/h. Setkę osiąga po 13,4 sekundach, co nie jest raczej imponującym wynikiem przy małej masie auta. Ale paniom, które są najzagorzalszymi zwolenniczkami tego auta wcale to nie przeszkadza. To nie przypadek, że sprzedano ponad 6 milionów egzemplarzy.

Mercedes W110 (1961).jpg

Co go wyróżniało? Skrzydła, pionowy prędkościomierz, 500 ...

Co go wyróżniało? Skrzydła, pionowy prędkościomierz, 500-litrowy bagażnik? Zapewne tak, ale przede wszystkim to auto było bezpieczne. Mnóstwo testów przed wprowadzeniem do produkcji, kontrolowane strefy zgniotu, sztywna klatka, dwa obwody w hamulcach, tarcze z przodu. W wielu krajach, w Polsce też, ten model nazywano skrzydlakiem. Aż dziwi, że tak szanująca się marka uległa wpływom firm amerykańskich i to stosunkowo późno, gdy moda na skrzydła akurat się kończyła. Ale ukłon w stronę USA bardzo się opłacił. Na tamtym rynku W110 sprzedawał się doskonale. Amerykanie cenili wygodę i wygląd. Podobały im się fotel ze składanym podłokietnikiem, wspomaganie kierownicy, spryskiwacz przedniej szyby, aż cztery popielniczki. Rzecz ciekawa: zastosowano czarne materiały, pochłaniające światło, ale mnóstwo elementów chromowanych niweczyło ten zabieg Najpopularniejszy silnik miał 1,9 pojemności i moc 80 KM. Biorąc pod uwagę dużą masę auta (1300 kg) silnik ten był całkiem żwawy, W110 rozpędzał się do setki w 17,7 sekundy a potem osiągał 145 km/h. Diesel 1,9 (55KM) niestety prezentował się znacznie gorzej. Potrzebował 30 sekund a maksymalnie osiągał 125 km/h. Ale tenże diesel był ulubieńcem niemieckich taksówkarzy. Natomiast wersję bardziej luksusową (300SE) upodobał sobie minister spraw zagranicznych ZSRR - Andriej Gromyko, co było rzeczą niewiarygodną i wyjątkową.

Fiat Panda (1980).jpg

Zacznijmy od Fiata 126p. Ludzie dziwili się, czemu zmien ...

Zacznijmy od Fiata 126p. Ludzie dziwili się, czemu zmieniono silnik 600 cm na 650? A no dlatego, że właśnie 650 miał napędzać następcę Fiata 126. Później plany zmieniono, następca otrzymał większy silnik a z tym nie wiedziano co zrobić, to „wpakowano” go do Fiata 126p. Owym następcą (pomińmy model 133) był Fiat Panda. Samochód tyleż ciekawy, co bezwstydnie prosty i tani w produkcji. Zaoszczędzono na czym tylko się dało. Wszystkie szyby płaskie jak stół, jedna wycieraczka, żadnej klamki, siedzenia z rurek naciągniętych tapicerką, deska rozdzielcza, pokryta mięciutkim, ale tanim materiałem. No i ta sławna popielniczka… wędrowała po całej szerokości, od kierowcy zależało, gdzie ją ustawić. Doprawdy świetnie pomyślane. Źle się stało, że auto nie było produkowane w Polsce, istniała szansa zastąpienia starzejącego się Fiata 126p modelem lepszym, nowocześniejszym a wcale nie droższym. Silnik 650 cm był śladowo wykorzystywany w Pandzie. Popularniejsza była jednostka 900 cm, która przy mocy 40 KM rozpędzała auto do 140 km/h. Dużą popularność zdobyła też wersja z napędem na cztery koła i silnikiem od Autobianchi A112. W stosunku do Fiata 126 Panda miała „potężny” bagażnik o pojemności 250 litrów. O dziwo ten prosty samochodzik cały czas znajdował nabywców aż do końca produkcji, czyli do 2003 roku.

Ford Focus (1998).jpg

Następca Escorta. Miał trudne zadanie bowiem Escort powo ...

Następca Escorta. Miał trudne zadanie bowiem Escort powoli stawał się legendą, lubili go wszyscy. Focus pojawił się w marcu 1998 roku i zaczął od mocnego uderzenia „Car of the Year 99 „ w Europie, oraz 2000 w USA. Tytuł nie dziwi. Nowatorskie zawieszenie wielowahaczowe, (świetne, choć droższe w serwisowaniu), śmiała sylwetka (styl New Edge, znany wcześniej z modelu Ka), wyjątkowo przyzwoita jakość wykonania. Co ciekawe, w Europie auto od razu sprzedawało się świetnie jako hatchback, natomiast koszmarnie jako sedan. Czemu? Po prostu model pięciodrzwiowy sprostał wymaganiom w stawianym autom rodzinnym a był za to znacznie zgrabniejszy od sedana. Jeśli chodzi o śmiałą sylwetkę, to nie da się ukryć, że konstruktorzy ryzykowali. Nie wszystkim firmom udało się przekonać do zaskakujących zmian w segmencie C. Trzy lata później bolesnej porażki doznał Renault Megane II generacji. Ale Focusowi się udało, bo to rzeczywiście zgrabne autko w dodatku zadziwiająco (jak na Forda) bezawaryjne. Najpopularniejszy silnik 1,6 dawał 100 KM i rozpędzał auto do setki w 11 sekund. Prędkość maksymalna – 185 km/h. Nie ulega wątpliwości, Focus godnie zastępuje Escorta, ale czy też będzie produkowany ponad 30 lat? Jest na półmetku.

Toyota Yaris (1999).jpg

Zdecydowanie za wcześnie, by nazwać ten model kultowym, ...

Zdecydowanie za wcześnie, by nazwać ten model kultowym, ale nie ulega wątpliwości, że „yariska” jest na dobrej drodze, by za kilka, kilkanaście lat używać w stosunku do niej takiego określenia. Na rynek wdarła się przebojem pod sam koniec XX wieku, bo w roku 1999. Teoretycznie należała do segmentu B, ale była około 20 cm krótsza od konkurencji, przez co miała stosunkowo niewielki bagażnik, raptem 205 l. Dopiero druga generacja modelu urosła. Niebawem po debiucie auto otrzymało zaszczytny tytuł „Samochodu Roku”. Doceniono walory estetyczne, funkcjonalność, ale za wcześnie było, by docenić największy atut Toyoty Yaris: niezawodność. Można powiedzieć, że ten model załapał się jeszcze do grona „tych prawdziwych Toyot”, co się nie psują. Yaris to miejski samochodzik bez ambicji bycia autem rodzinnym. Pierwsza generacja miała dość dziwnie umieszczony prędkościomierz. Elektroniczny wyświetlacz był widoczny właściwie tylko przez kierowcę. Tak skonstruowany, by prowadzący nie musiał zmieniać ostrości wzroku. Pomysł innowacyjny, w dodatku pozwalał na stworzenie wielu schowków, ale raczej się nie sprawdził, bo kolejne generacje miały już liczniki tradycyjne. Podstawowy silnik miał 1 litr pojemności i moc 65 KM. W Polsce prawie nieznana jest wersja sedan Toyoty Yaris, czterodrzwiowy model Echo.

Mercedes 770 (1930).jpg

Może nie byłby tak znany, gdyby nie jeździli nim nazisto ...

Może nie byłby tak znany, gdyby nie jeździli nim nazistowscy dygnitarze a w szczególności oczywiście Adolf Hitler. Jakże dużo jest zdjęć i filmów, na których widać fuhrera „płynącego” wśród tłumów tymże Mercedesem. Co ciekawe, jego auto nie było czarne, tylko granatowe. W dodatku ulubionym samochodem wodza był terenowy, trzyosiowy Mercedes G4, ale w modelu 770 z racji defilad częściej się pokazywał i z nim jest właśnie kojarzony. Na defiladach samochód jechał przeważnie w towarzystwie trzech innych Mercedesów. Szyk był dokładnie ustalony. Ależ to był potwór! Silnik o pojemności 7,65 litra generował dzięki sprężarce moc 200 KM. Z taką mocą auto mogło jechać 160 km/h, co przy jego masie było nie lada osiągnięciem. A ważył 2,7 tony! Tak naprawdę to firma ze Stuttgartu doskonale wiedziała, że nie dojdzie do masowej produkcji tego modelu. Był zbyt ekskluzywny i drogi. Przecież cena tego Mercedesa (47 tysięcy marek) to koszt 20 samochodów średniej klasy. Model był ręcznie robiony z uwzględnieniem indywidualnych zapotrzebowań bogatych klientów. Chodziło o prestiż, o to, by najważniejsi nim jeździli. I tak się stało, bo przecież poza nazistami modelem 770 podróżował cesarz Hirohito (miał ich aż siedem), cesarz Wilhelm II, papież Pius XI i generał Franco, który takiego właśnie Mercedesa otrzymał w prezencie od Adolfa Hitlera. Na koniec dwie ciekawostki. Samochód według założeń miał być produkowany do 1960 roku a Adolf Hitler… nie posiadał prawa jazdy.

Peugeot 205 (1983).jpg

Rywal starszego kolegi Renault 5. Ale nie tylko. W świec ...

Rywal starszego kolegi Renault 5. Ale nie tylko. W świecie motoryzacji był pewnym zaskoczeniem. Firma, która do tej pory wytwarzała samochody raczej duże, eleganckie posłuchała się praw rynku. Konstruktorzy nobilitowanego Peugeota zrozumieli w porę, że oto przyszła epoka samochodów mniejszych i na nich najbardziej da się zarobić. Tak oto powstała 205-ka, najmniejsze dziecko firmy, jak się potem okazało, powstały jeszcze mniejsze, ale to 20 lat później. Model 205 pojawił się na rynku w 1983 roku. Niebywale późno, biorąc pod uwagę, że to pierwsze doświadczenie firmy z tym segmentem. Starszego Peugeota 204 raczej nie należy brać pod uwagę, bo choć ma dwójkę na początku, to tak naprawdę był to inny segment, z innym typem nadwozia. Trzeba przyznać, że konstruktorom 205 się udał. Ponad 5 milionów sprzedanych samochodów mówi samo za siebie. Co tak zachęcało do kupna tego auta? Cztery różne rodzaje nadwozia, czy może aż 32 gamy silników? Nie. On był po prostu ładny. Rzadko się zdarza, by dwa modele jednego segmentu tej samej firmy były wizualną rewelacją. Tak właśnie stało się w przypadku Peugeota z modelami 205 i 206. Oba modele podbiły świat, zwłaszcza kobiety swoim wyglądem. I jeszcze jeden ewenement dotyczący 205-ki: ten samochód był produkowany przez 15 lat bez liftingu!

Renault 5 (1972).jpg

Musi to być już staruszek, poznamy to z dwóch powodów. P ...

Musi to być już staruszek, poznamy to z dwóch powodów. Po pierwsze pochodzi z czasów, gdy firma Renault jeszcze numerowała swoje modele. Po drugie, w początkowych modelach lewarek zmiany biegów był jeszcze przy kierownicy. „Piątka” pojawiła się wiosną w 1972 roku i nikt nie przypuszczał, że na tak długo zadomowi się na rynku europejskim. Dopiero w 1990 roku wyparła ją Clio, choć stary model był jeszcze produkowany do 1996 roku. I tak naprawdę przez te 24 lata był tylko jeden lifting – w 1985 roku. Inna sprawa, że ten lifting to praktycznie zbudowanie auta od nowa, na innej płycie podłogowej i z innymi wymiarami. W pierwszych latach produkcji stosowano silniczek 0,8 litra, ale ta jednostka miała stanowczo zbyt słabe osiągi. 36 KM i 23 sekundy, by się rozpędzić do „setki” narażały na śmieszność. Jednak były też większe silniki o mocy przekraczającej 100 KM, nie mówiąc już o znanym GT Turbo, które oferowało 160 KM a w wersji rajdowej aż 350 koni! Biorąc pod uwagę, że Renault 5 nie ważył nawet tony, to taki silnik czynił z niego rakietę. Ciekawostką jest fakt, że firma Renault produkowała, choć w niewielkiej ilości sedana, z pełnowymiarowym bagażnikiem z tyłu. Sedan ów był tym samym, co dzisiaj Thalia dla modelu Clio. Jednak u nas w Polsce tej odmiany nadwozia nie sprzedawano i zupełnie jej nie znano.

Fiat 127 (1971).jpg

Spokojna sylwetka, bez awangardy pozwoliła utrzymać mode ...

Spokojna sylwetka, bez awangardy pozwoliła utrzymać model w produkcji przez kilkanaście lat oczywiście z zastosowaniem zmian liftingowych. Ale trochę dziwi sukces auta. Silnik pochodził jeszcze z poprzedniego modelu, choć dzięki znaczącym przeróbkom z 900 cm uzyskiwał moc 46 KM. Należy pamiętać, że hatchbacki w 1971 roku stanowiły jeszcze rzadkość a ten model właściwie był nim tylko z wyglądu. Tylną szybę miał nieruchomą. To spora wada. Dlatego już dwa lata później trzeba było modernizować nadwozie, by naprawić ten błąd, bo Fiat 127 zaczynał się źle sprzedawać. To chyba jedyny przypadek, by producent tak szybko dokonał znaczącej zmiany w nadwoziu. Sam bagażnik był bardzo pojemny, ok. 350 litrów a to dlatego, że koło zapasowe udało się umieścić z przodu w komorze silnika. Sam silnik też przesunięto maksymalnie do przodu, by wygospodarować jak najwięcej miejsca. Jeśli chodzi o ergonomię, to z całą pewnością na tamte czasy Fiat 127 był modelem wzorcowym. Zastąpił go dopiero Uno w 1983 roku. Ciekawostką jest fakt, że właśnie na ten model a nie na Fiata 126 początkowo mieliśmy zakupić licencję. Po przeliczeniu kosztów decydenci uznali, że 127 będzie zbyt drogi dla Kowalskiego i skończyło się tylko na zmontowaniu pewnej ilości aut, które miały na końcu literkę „P”. Za to produkcja modelu poza Wochami miała miejsce w Hiszpanii, Jugosławii i Brazylii.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin