2 Nieznany Oddział Kosmonautów.avi

4 Szpiedzy Na Orbicie.avi

3 Stacja Rozpoznawcza Almaz.avi

2 Nieznany Oddział Kosmonautów.avi

1 Na Podbój Gwiazd.avi

Citroen 2CV (1938).jpg

Przylgnęło do niego określenie „Kaczka”. Inni mówią po p ...

Przylgnęło do niego określenie „Kaczka”. Inni mówią po prostu najbrzydszy samochód świata. Rzeczywiście 2CV urodą nigdy nie grzeszył. Jak się okazuje nie przeszkodziło mu to w zdobyciu ogromnej popularności, potwierdzonej wyprodukowaniem prawie 4 mln sztuk. Mimo, że jako datę rozpoczęcia produkcji podaje się rok 1948, to tak naprawdę auto skonstruowano 10 lat wcześniej, jeszcze przed wojną. Znana jest historia, że projektanci otrzymali polecenie stworzenia auta takiego, by przy prędkości 50 km/h z przewożonych 4 osób i koszyka pełnego jaj nie zrobiła się jajecznica. Zbudowano 250 modeli a potem 249… zniszczono. Wybuchła wojna i Francuzi nie chcieli pokazać konstrukcji Niemcom. Jeden egzemplarz głęboko ukryli i wyjęli dopiero po wojnie. A wtedy akurat potrzebowano taniego i prostego auta. Rozpoczęto produkcję seryjną. Model znacząco się jednak różnił od przedwojennego projektu. Można powiedzieć, że był „bardziej wypasiony”. Prototypowe auto miało tylko jeden reflektor, teraz były dwa. Zamontowano wycieraczki, rozrusznik i kierunkowskazy oraz zmieniono silnik na chłodzony powietrzem. Trzybiegową skrzynię bez synchronizacji zastąpiły cztery zsynchronizowane biegi. Zrezygnowano też z rowkowanych blach (wzmacniały konstrukcję) na rzecz blach prostych, w dodatku również w dachu, który wcześniej był płócienny. Ale pewne rozwiązania zostały: choćby siedzenia z rurek połączonych płótnem, brak jakichkolwiek obić tapicerskich wnętrza, dźwignia zmiany biegów w desce rozdzielczej, otwieranie szyb poprzez ich przesuwanie a nie opuszczanie (jak w autobusach). Takie otwieranie było znacznie tańsze w produkcji i nie wymagało instalowania całego mechanizmu z korbką. Pierwsze silniki stosowane w produkcji seryjnej miały 380 cm pojemności i 9 KM. Przez 42 lata (do 1990) auto przechodziło niezliczone ulepszenia, poprawki. Pod koniec Citroen 2CV już tylko wyglądem zewnętrznym przypominał swojego dziadka. Jak przystało na auto kultowe, Citroen 2CV jest doświadczoną gwiazdą filmową. Występował u boku Jamesa Bonda, Luisa de Funesa i wielu innych.

Renault 4 (1961).jpg

Z końcem lat 50-tych państwowa firma Renault miała powod ...

Z końcem lat 50-tych państwowa firma Renault miała powody by zazdrościć prywatnemu Citroenowi. Nie chodzi tu tylko o legendarnego DS-a. Citroen miał coś jeszcze. Wzorem Volkswagena zbudował samochód dla mas – model 2CV. Firma Renault co prawda też produkowała tanie auto, ale jego popularność niestety nie zadawalała. W dodatku fabryka zbyt późno zaczęła poważnie traktować przedni napęd i nie miała na tym polu prawie żadnego doświadczenia, poza dostawczakiem Estafette. Ten błąd kosztował. Stworzenie nowego modelu, który miałby pokonać „kaczkę” było dla firmy walką o przetrwanie. Aby przetrwać trzeba było zaprojektować samochód uniwersalny: dla mężczyzn i kobiet, dla całych rodzin, dla mieszkańców wsi i miast, dla bogatych i ubogich, na wczasy i na zakupy. W dodatku miał być tani i prosty. Pojazd zaprezentowano w 1961 roku. Renault 4, bo tak go ochrzczono, miał wreszcie przedni napęd, swobodnie mieścił 4 osoby a wyglądem znacznie przewyższał Citroena 2CV, co z resztą nie było trudne. Z początku silnik o pojemności 0,7 litra miał moc 24 KM i rozpędzał auto do 110 km/h. Później pojawiły się większe jednostki, na tyle duże, że Renault 4 jeździł jako taksówka, radiowóz policyjny, pojazd dostawczy, pocztowy, a nawet jako karetka pogotowia. Samochód osiągnął niebywałą popularność. Przez ponad 30 lat produkowano go aż w 28 krajach, sprzedawano w ponad 100! Renault 4 to kultowy samochód, trzeci w historii motoryzacji pod względem ilości sprzedanych egzemplarzy (po VW i Fordzie T) i najlepiej sprzedające się na świecie auto francuskie. Łącznie zbudowano ponad 8 milionów egzemplarzy, czyli dwukrotnie więcej, niż rywala - Citroena 2CV. Firma Renault odetchnęła z ulgą.

Mini Morris (1959).jpg

Zbudowany w 1959 roku zmotoryzował Wielką Brytanię i pon ...

Zbudowany w 1959 roku zmotoryzował Wielką Brytanię i poniekąd stał się jej motoryzacyjnym symbolem obok Rolls-Royca i Aston Martina. Ikona lat 60-tych, najbardziej rozpoznawalne auto obok VW Garbusa. Co ciekawe z początku samochód wcale nie nazywał się „Mini”. Był to Austin Seven, obecna nazwa pojawiła się kilka lat później. Nawet dziś zachwyca nieprawdopodobnym wykorzystaniem miejsca. Młodszy o ponad dekadę Fiat 126 nie mógł w tej materii z nim się równać. Mini był krótszy od „Malucha”, ale miał o 20 cm większy rozstaw osi! To pierwszy samochód na świecie, którego koła rozmieszczone zostały niemal w samych narożnikach. A jak wiadomo rozstaw osi dokładnie wyznacza ilość miejsca w środku. Sporą ilość miejsca uzyskano też dzięki poprzecznemu umieszczeniu silnika z przodu. To spore wnętrze niestety nie mogło pochwalić się bogatym wyposażeniem. Z początku właściwie był tylko prędkościomierz, ale za to jaki duży! Brakowało nawet wskaźnika stanu paliwa. Niestety, bagażnik, to niemal półka dla kota. Pierwotnie najpopularniejszy był silnik o pojemności 849 cm³ i mocy 33 KM. Z taką jednostką auto nie było demonem prędkości -maks 116 km/h, rozpędzało się do setki 29,7 sek. Przez 41 lat wyprodukowano ponad 5 milionów tych aut a budowano je aż w dwunastu krajach! Samochód był ulubieńcem gwiazd. Jeździli nim Niki Lauda, Enzo Ferrari, Steve McQueen i nawet królowa angielska posiadała Mini. Dla każdego z czwórki Beatlesów był to pierwszy samochód. MINI służył również w Brytyjskiej Policji.

Renault 16 (1965).jpg

Nie może zabraknąć tego auta w kolekcji, bowiem powszech ...

Nie może zabraknąć tego auta w kolekcji, bowiem powszechnie uważa się, że jest to pierwszy hatchback w historii motoryzacji. Pojawił się na rynku z początkiem 1965 roku. Tak naprawdę w momencie, gdy projekt powstawał nawet nie było nazwy „hatchback”. Mówiono, że pojazd otrzymał piąte drzwi do przestrzeni bagażowej i używano określenia „kombilimuzyna”. Projektanci Renault innowacyjnością wykazali się nie tylko w tym rozwiązaniu. „Szesnastka” była też pierwszym modelem firmy z przednim napędem. Te dwa nowatorskie rozwiązania dały wymierną korzyść: auto, choć niedługie (423 cm), miało łatwo rozkładane siedzenia do spania, co cieszyło nabywców lubiących turystykę. Dzielona kanapa z tyłu pozwalała na przewożenie długich przedmiotów. To też było absolutnym novum. Wszystkie modele posiadały z przodu pasy bezwładnościowe! Konstruktorzy uzyskali niespotykany jak na tamte czasy stosunek rozstawu osi do długości, który wyniósł 0,64. Nawet najnowsze Renault Clio, czy VW Golf nie mogą wykazać się tak dobrym wynikiem. Nic więc dziwnego, że w 1966 roku auto nagrodzono zaszczytnym tytułem „Samochód Roku” (COTY). Podstawowy silnik miał 60 KM przy pojemności 1,5 litra. Do setki rozpędzał się w 17 sekund a maksymalnie jechał 145 km/h. Ostatnie Renault 16 zbudowano w 1980 roku. Jego następcą okazał się produkowany już od kilku lat Renault 20/30, później po kolei były Renault 25, Safrane, Vel Satis i wreszcie Latitude. Jednak żaden z tych modeli nie mógł równać się powodzeniem z „Szesnastką”.

Mercedes W123 (1976).jpg

W Polsce zwany beczką. W latach 80-tych, gdy jeździło si ...

W Polsce zwany beczką. W latach 80-tych, gdy jeździło się na zachód do pracy marzeniem każdego było przywieźć za zarobione pieniądze właśnie „beczkę”. Nawet, jeśliby miała ponad 500 tyś przebiegu, bo auto uznawano za niezniszczalne. Dlatego też pod koniec lat 80-tych Polska była drugim po RFN krajem pod względem zarejestrowanych Mercedesów. Z kolei dziś beczkami jeździ pół Afryki. Tak naprawdę W123 nie jest oryginalnym projektem. W dużej mierze opiera się na poprzedniku W114, u nas znanym jako „przejściówka”. Wystarczy popatrzeć na bok samochodu. Zmieniono natomiast układ reflektorów na poziome, zlikwidowano trójkątne szybki boczne. Jako, że samochód był z wyższej półki, można była za opłatą zamówić poduszkę powietrzną dla kierowcy, ABS (od 1980), a także absolutny hit – centralny zamek. Co prawda nie było zdalnego pilota, samochód zamykał się i otwierał po przekręceniu kluczykiem zamka w drzwiach kierowcy. Ale nawet takie rozwiązanie było obiektem zazdrości innych kierowców. Obiektem westchnień były też pasy bezwładnościowe, montowane seryjnie. Młodsi zapaleńcy motoryzacji nie pamiętają widoku ciągnącego się pasa na zewnątrz drzwi. Najpopularniejszym silnikiem benzynowym była jednostka 2,3 litra o mocy 109 KM. Pozwalała rozpędzić auto do prędkości 170 km/h. a setkę osiągała w 13,7 sek. Natomiast diesel 2,0 litra (najbardziej niezawodny) miał 55 KM i w porywach gnał 130 km/h. Do 100 km/h rozpędzał się ponad pół minuty! Tradycyjnie, jak w starszych modelach „beczka” mogła pochwalić się olbrzymim bagażnikiem – 500l. Blisko spokrewnionym modelem było pięknie się prezentujące coupe (wytwarzane w latach 1977-85). Potwornie długie drzwi, mnóstwo chromu, sportowa ale wyważona sylwetka robiły wrażenie. Nie zniechęcała skromna ilość miejsca z tyłu. Coupe miało najładniejsze kolory.

Fiat 124 (1966).jpg

Tym modelem Fiat wrócił do przedwojennego sposobu oznacz ...

Tym modelem Fiat wrócił do przedwojennego sposobu oznaczania kolejną liczbą a nie pojemnością silnika. 124 stał się o tyle znany Polakom, że bardzo blisko spokrewniona z nim była Łada i trochę Fiat 125p. Samochód wkroczył na rynek w 1966 roku z impetem, zdobywając tytuł „Car of the Year”. Zastąpił „pontonowego” Fiata 1300/1500, odziedziczając po nim płytę podłogową. Z resztą polski Fiat 125p też miał tę płytę a z Fiatem 124 jeszcze dodatkowo wspólny dach, drzwi i słupki. Tak więc wiele zostało w rodzinie. Jeśli chodzi o sylwetkę auta, była ona dość wyważona, bez awangardy. Projektanci nie zdecydowali się jeszcze na gięte szyby boczne, co już akurat było hitem innych, przodujących marek i powoli stawało się normą. Jako podstawową jednostkę napędową wybrano silnik 1200 o mocy 60 KM. Pozwalał rozpędzić samochód do 140 km/h. Imponujące na tamte czasy przyśpieszenie 13,5 do setki było wynikiem małej masy pojazdu (895 kg). Jak wspomniałem spokrewniona z Fiatem 124 była Łada. Związek Radziecki zakupił licencję. Dokonano zmian silnikowych (mrozy) i zawieszenia (na dziurawe drogi). Zmiany były przeprowadzone wzorcowo, w przyszłości Łada znana była z tego, że dawała się uruchomić przy temperaturach tak niskich, jak żadne inne auto. Gdy Włosi zapomnieli już o tym modelu, nadal on cieszył się popularnością na wschodzie. W roku 1982 przeprowadzono modernizację. Ładę wytwarzano do 2012 roku, czyli stała się najdłużej produkowanym autem w Europie – 46 lat! Ale, o ile mi wiadomo samochód nadal powstaje w prowincjonalnych fabrykach na wschodzie, w 2013 roku widziałem nową Ładę w salonie na Ukrainie.

2 Nieznany Oddział Kosmonautów.avi

eliocik