Auschwitz. Naziści i ostateczne rozwiązanie - 05 Szał zabijania.avi

W 1944 r. nastąpiło największe nasilenie masowych mordów w Auschwitz. W cztery lata po założeniu obozu nastąpił szał zabijania, jakiego nawet tam wcześniej nie widziano. Większość ówczesnych ofiar pochodziła z Węgier, które Niemcy zajęli z początkiem tego roku. Choć sprzymierzeni z Niemcami, Węgrzy uchodzili jednak za niezbyt pewnych sojuszników. Tuż po wkroczeniu do Budapesztu Adolf Eichmann wezwał do siebie Joela Branda, jednego z najaktywniejszych politycznie członków społeczności żydowskiej, i zaproponował mu sprzedaż miliona Żydów w zamian za potrzebne Niemcom towary. Strona żydowska upatrywała w tym podstęp, zwłaszcza że Hoess, pierwszy komendant obozu w Auschwitz, awansowany do pracy w Berlinie, został z powrotem wezwany do Auschwitz, by nadzorować mordowanie węgierskich Żydów. Brand musiał się śpieszyć, chcąc ratować rodaków. Codziennie przywożono bowiem z Węgier nowe transporty Żydów. W ciągu zaledwie 10 tygodni trafiło ich do obozu 437 tys. Trzy czwarte z nich zginęło natychmiast po przyjeździe. Tymczasem przed Brandem piętrzyły się trudności: alianci uznali niemiecką propozycję za szantaż i odrzuciły ją. W podtekście był jednak mniej idealistyczny powód: gdyby Niemcom udało się korzystnie "sprzedać" milion Żydów, mogliby zechcieć wymienić ich jeszcze więcej. Wobec odmowy aliantów los węgierskich Żydów był jednak przesądzony. Cztery krematoria i komory gazowe w Auschwitz pracowały na okrągło, lecz nie były w stanie podołać tak ogromnym masom ludzi. Zwłoki palono w krematoryjnych piecach, ale i coraz częściej pod gołym niebem. Wśród obsługujących krematoria załóg Sonderkommanda też byli niemal sami Żydzi. Dla nich ta praca była podwójnie przerażająca. Alianci wiedzieli coraz więcej o Auschwitz jako obozie eksterminacji, a to dzięki ucieczce grupki więźniów tego obozu i działalności członków polskiego ruchu oporu. Znalazło to wyraz w dokumencie sporządzonym wspólnie przez służby wywiadowcze, który stał się znany jako Raporty Oświęcimskie. Lecz mimo to Amerykanie odrzucili żądania organizacji żydowskich domagających się zbombardowania linii kolejowych do Auschwitz i obozowych komór gazowych. Pewien skutek odniosły natomiast protesty rządów kilku krajów dotyczące deportacji. Dalszą wywózkę węgierskich Żydów wstrzymano, skupiając się za to na innych więźniach Auschwitz-Birkenau - Cyganach. Z początkiem sierpnia 1944 r. rozpoczęto likwidację obozu cygańskiego. Przed śmiercią Cyganie podjęli desperacką walkę z esesmanami. Ale nie na wiele się zdała: spośród zwiezionych tam 23 tys. Cyganów aż 21 tys. zginęło w obozie. Również na Węgrzech, gdzie doszło do zamachu stanu, wznowiono deportacje, tyle że już nie pociągami, a pieszo. Tysiące ludzi pognano do Rzeszy i Austrii w tzw. marszu śmierci. Ci, którzy dotarli na miejsce, mieli być tam wykorzystywani jako niewolnicza siła robocza. Ale w styczniu 1945 r. hitlerowcy dobrze zdawali sobie sprawę, że koniec ich panowania jest już bliski. W Auschwitz-Birkenau zaczęto wysadzać komory gazowe i krematoria oraz niszczyć dokumentację.