Auschwitz. Naziści i ostateczne rozwiązanie - 02 Rozkazy i pomysły.avi

Jesienią 1941 r. dla hitlerowców miały się rozpocząć decydujące przygotowania do tego, co nazywali "ostatecznym rozwiązaniem", czyli eksterminacji Żydów. W obozie w Auschwitz jego komendant Rudolf Hoess zmagał się z zadaniem zorganizowania masowych mordów ludności cywilnej, w tym po raz pierwszy kobiet i dzieci. On i jego kompani musieli się wykazać inicjatywą w wynajdowaniu nowych, efektywnych metod zabijania. Takie bowiem były rozkazy z góry, zapewniał Hoess podczas procesu. W październiku 1941 r. rozpoczęto prace nad budową nowego obozu, leżącego ok. 2,5 km od Auschwitz. Wieś Brzezinka, gdzie miał się znajdować, Niemcy nazywali Birkenau. Pierwotnie nie był on przeznaczony dla Żydów, lecz dla radzieckich jeńców wojennych i miał pomieścić ok. 130 tys. więźniów. Był zresztą wznoszony ich rękami. Naziści traktowali ich jeszcze gorzej niż pozostałych więźniów. Z liczącego 10 tys. pierwszego, jesiennego, transportu do wiosny dożyło zaledwie kilkuset. Na nich też prowadzono pierwsze doświadczenia z cyklonem B, czyli kwasem pruskim - środkiem dezynfekującym wykorzystywanym do uśmiercania ludzi. W sumie podczas wojny w niemieckiej niewoli zmarło z głodu, chorób i wycieńczenia ok. 3 mln żołnierzy radzieckich. Przygotowania do masowych mordów Żydów prowadzano w tamtym okresie gdzie indziej, np. w miastach niemieckich, skąd Żydów wysiedlano na Wschód, m.in. do łódzkiego getta. Ale wraz z przyjazdem nowych transportów getto stało się jeszcze bardziej przepełnione. Zapadła więc decyzja o utworzeniu obozów w Chełmnie i Bełżcu. Przesiedlenia ludności żydowskiej już nie wystarczyły, trzeba było rozpocząć planową eksterminację. W styczniu 1942 r. w łódzkim getcie dokonano pierwszej selekcji ludzi przeznaczonych do wymordowania. W Chełmnie zagazowywano ich tlenkiem węgla w specjalnych ciężarówkach. Ci, którzy nie zginęli w ten sposób, byli eliminowani już w getcie poprzez morderczą pracę, brak jedzenia, choroby. Perfidia hitlerowców polegała również na tym, że selekcji do wywózki na śmierć musieli dokonywać sami Żydzi. Wiosną 1942 r. po raz pierwszy deportowano do Auschwitz Żydów spoza Polski - ze Słowacji. Władze (i większość obywateli) tego utworzonego w 1939 r. państwa tworzyli zagorzali nacjonaliści. Tak bardzo chcieli się pozbyć Żydów ze swojego terytorium, że za każdego deportowanego zapłacili jeszcze hitlerowcom po 500 marek. Przez siedem miesięcy ze Słowacji wywieziono ok. 60 tys. Żydów. W takiej sytuacji plany co do nowego obozu zmieniły się: zamiast radzieckich jeńców postanowiono umieścić tam Żydów. Hoess uznał, że to oni mieli główne znaczenie dla "przyszłości" Auschwitz.