KSIĄŻKI UZNANE ZA ANTYRELIGIJNE

Człowiek, aby być szczęśliwym, musi zaspokoić swoje główne pragnienia i potrzeby. To prawda; jednakże nie mają racji ci, którzy główne potrzeby i pragnienia człowieka sprowadzają do spraw materialnych, takich jak jedzenie, mieszkanie, ubranie itd. Bez ich zaspokojenia niemożliwe jest wprawdzie biologiczne życie jednostki, ale tym, co czyni je naprawdę ludzkim, są potrzeby innego rzędu, potrzeby, które nie wahałbym się nazwać wyższymi. Dwóm z nich - potrzebie tolerancji i swobody sumienia - poświęcona jest niniejsza praca. Czy jesteśmy tolerancyjni? Czy nasze społeczeństwo gwarantuje obywatelom prawa swobody myśli i sumienia? Oto pytania, na które spróbuję udzielić odpowiedzieć na następnych stronicach tego szkicu. Od autora.

''Historia Kościoła, jakiej jeszcze nie napisano, świadectwo niepospolitej erudycji i długoletniej ofiarnej pracy, pełne pasji potwierdzenia tezy duńskiego reformatora Sorena Kierkegaarda, iż chrześcijaństwo Nowego Testamentu w ogóle nie istnieje.'' - pastor Hermann Raschke, Bremer Nachrichten
[TOM II]

[Pliki w wersjach: *.pdf, *.doc, *.mht oraz *.prc. Wersje z ilustracjami i bez]

Wielcy inkwizytorzy XX wieku, kardynałowie z kongregacji Świętego Officjum, uważają dzieje Inkwizycji za najbardziej sekretny dział dziejów papiestwa i dlatego nawet najwierniej służącym papiestwu teologom katolickim uniemożliwiają poznanie prawdy, zamykając przed nimi centralne archiwum, liczące przeszło siedem tysięcy tomów rękopisów protokółów Inkwizycji.
Trudno by chyba było wymienić nazwisko historyka o większych zasługach dla papiestwa od von Pastora, autora olbrzymiej, źródłowej, 22-tomowej ,,Historii Papieży". Pracą jego interesował się osobiście sam papież Leon XIII, ułatwiając mu dostęp do wielu tajnych archiwów. Jedno przecież archiwum pozostało — mimo "bardzo wysokiego wstawiennictwa" — zamknięte przed Pastorem, a tym bardziej przed wszystkimi innymi historykami. Posłuchajmy zresztą samego Pastora: „Przedstawienie i ocena działalności Inkwizycji, po zreorganizowaniu jej przez papieża Pawła III, to rzecz wciąż dla historyka niemożliwa, ponieważ nie ma on do dyspozycji żadnych dokumentów. Wprawdzie archiwum Świętego Officjum w Rzymie posiada podobno część dokumentów, ale wgląd w te dokumenty jest bezwzględnie zabroniony — Einsicht wird absolut nicht gestattet.
W końcu 1901 roku złożyłem pierwszą prośbę o zezwolenie na korzystanie z archiwum rzymskiej Inkwizycji, a potem jeszcze dwie prośby; jedyną rzeczą, której się dowiedziałem po 14 miesiącach starań od archiwisty, Ojca G.M. van Rossum, było to, że z czasów Pawła III zaginęły protokóły procesów inkwizycyjnych przeciw heretykom, a zachowały się jedynie dekrety Inkwizycji. (...)