Buddy_Guy_Red_House_Jimi_Hendrix_Vernon_Reid.mp4

Buddy Guy był pionierem wykorzystania sprzężenia zwrotnego w muzyce. Już w 1959 r. stosował je w czasie koncertów. Jednak nie mógł przekonać do swojego stylu muzycznego Leonarda Chessa, właściciela firmy Chess, który nie pozwalał mu na dokonywanie nagrań z wykorzystywaniem tego efektu. Dopiero sukces grupy Cream spowodował, że zrozumiał swój błąd[2].

W 1960 r. Buddy dołączył do plejady gwiazd legendarnej wytwórni Chess Records. Pracował z takimi legendami, jak Muddy Waters, Willie Dixon, Sonny Boy Williamson II i Little Walter, Howlin' Wolf. Po dwóch latach nagrał album Stone Crazy, który na listach R&B zajął 12. miejsce. Pod koniec 1960 r. Buddy odszedł z Chess Records i rozpoczął pracę w Vanguard Records. Dla niej właśnie powstały takie albumy, jak A Man and the Blues, This Is Buddy Guy i Hold That Plane.

W 1970 The Rolling Stones zaprosili go do wspólnych występów podczas ich europejskiej trasy. Jego kariera rozkwitła podczas odrodzenia bluesa w latach 1980–1990, szczególnie od momentu, gdy Eric Clapton zaprosił go na prestiżową imprezę wszystkich gwiazd bluesowych "24 Nights". W 1989 r. Buddy otworzył w Chicago własny klub "Buddy Guy's Legends", który stał się miejscem kultowym dla wielbicieli bluesa. W 1991 r. Eric Clapton zaprosił Buddy'ego na występ w londyńskim "Royal Albert Hall". Koncert ten zaowocował intratnym kontraktem z wytwórnią Silverstone Records.

Kolejnym wspaniałym albumem artysty okazał się krążek Damn Right Got the Blues. Natchnieniem dla tej płyty byli tacy gitarzyści, jak Jeff Beck, Eric Clapton i Mark Knopfler. Buddy zadedykował znajdujący się na niej utwór "Rememberin' Stevie" swemu staremu przyjacielowi Steviemu Rayowi Vaughanowi. W 1994 powstał kolejny album Slippin In.

W 2003 został sklasyfikowany na 30. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów wg magazynu Rolling Stone[3].

14 marca 2005 r. Buddy Guy dołączył do Rock and Roll Hall of Fame[4].

Przez bluesowych krytyków album Sweet Tea z 2001 r. został wybrany w styczniu 2010 r. "najlepszym albumem bluesowym 10-lecia"[5].

Jeff Beck: Nie byłoby Jeffa Becka czy Erica Claptona, czy Jimiego Hendriksa, gdyby nie było ciebie. My zawsze słuchamy ciebie[6].