The Children of Heaven.avi

Rok produkcji: 2001 Produkcja: Iran, Japonia Gatunek: ob ...

Rok produkcji: 2001 Produkcja: Iran, Japonia Gatunek: obyczajowy Reżyseria: Abolfazl Jalili Scenariusz: Abolfazl Jalili Czas trwania: 96 min. Język: Polski lektor Delbaran to jedno z tych miejsc, które z całą odpowiedzialnością można by nazwać „końcem świata”. Umiejscowione na granicy irańsko-afgańskiej jest polem do popisu dla wszelkiej przemytniczej działalności. A wraz z wojną w Afganistanie coraz więcej jej mieszkańców próbuje nielegalnie przedostać się do sąsiedniego Iranu. Nie inaczej zrobił główny bohater filmu, Kaim. Czternastolatek stracił matkę, jego ojciec walczy zaś na froncie z Talibami. Kaim pozostawia swoją siostrę i babcię, i szuka szczęścia za granicą irańską. Tutaj trafia do swoistego rodzaju „zajazdu” prowadzonego przez starszego mężczyznę, Khana. Tutaj ludzie mogą się posilić, umyć, tu też załatwiane są różne interesy. Khan i wszyscy żyjący w okolicy ludzie przymykają oczy na afgańskich imigrantów, kryjąc ich przed służbami granicznymi. Na przykładzie tego jedynego w swoim rodzaju „motelu” widać doskonale, jak ważna dla przeżycia jest tradycyjna w tamtych rejonach gościnność. W miejscu, gdzie nikt nie ma wszystkiego, każdy zależny jest od ludzi wokół – od usług znajomego mechanika czy myśliwego. Nikt nie jest tu samowystarczalny. Wszyscy działają według zasady, iż należy pomagać, gdyż wkrótce samemu może się tej pomocy potrzebować. A w Delbaran trzeba walczyć o wszystko – o sprawnie działającą pompę wodną, napędzającą studnię, o benzynę czy o wizytę u lekarza. Życie Kaima upływa na wiecznym biegu – Kaim to „chłopiec na posyłki”, który zdaje się zastępować telefon – sprowadza do zajazdu tego, kto jest w nim akurat potrzebny. Po raz kolejny kino irańskie zwraca uwagę na problem dzieci – dzieci, które los zmusił do gwałtownej dorosłości. Dzieci, które muszą pracować bardzo ciężko, by móc przeżyć. Tutaj nie ma miejsca i czasu do zabawy. Kaim rozmawia z dorosłymi mężczyznami jak równy z równym, bo i tak jest traktowany – jak w pełni dojrzały mężczyzna. „Delbaran” to w języku irańskim „kochankowie”. Wioska ta stanowiła dawniej schronienie dla zakochanych, którzy uciekali przed niechętnymi ich związkowi rodzicom. Jednak wraz z wojną, zasiekami i strzałami miejsce miłości zajmują tu powoli przemyt i opium…

Krzyk mrówek (Lektor PL).rmvb

dramat, Iran/Francja, 2006, 86 min reżyseria: Mohsen Mak ...

dramat, Iran/Francja, 2006, 86 min reżyseria: Mohsen Makhmalbaf obsada: Mahmoud Chokrollahi, Mahnour Shadzi, Karl Maass, Bolha Baba język: polski lektor Para młodych Irańczyków wyrusza na duchową wyprawę do Indii. Fascynujący film drogi wielkiego Mohsena Makhmalbafa. Bohaterami „Krzyku mrówek” jest para Irańczyków – młode małżeństwo podróżujące po Indiach. On jest byłym komunistą i ateistą, ona – nieco naiwną idealistką; obojgu bliżej do mentalności ludzi Zachodu, niż do egzotyki jaka ich otacza. Na pierwszy rzut oka bohaterowie robią wrażenie zwyczajnych turystów nie rozstających się z kamerą wideo, a jednak w ich wyprawie chodzi o coś więcej niż zwiedzanie i zaspakajanie ciekawości. Podróż irańskiego małżeństwa ma również charakter poszukiwań duchowych. Na swej drodze podróżnicy spotkają świętych mężów, archaiczne plemiona, szokującą biedę, osobliwe miejsca i fascynujące obrzędy. Iluminacja czasem wydaje się być o krok; czy jednak bohaterowie wiedzą czego naprawdę szukają? W „Krzyku mrówek” irański mistrz MOSHEN MAKHMALBAF podejmuje temat, zdawałoby się, klasycznie Zachodni – mit „Podróży na wschód”, wyprawy do Indii, w której kryje się obietnica duchowego oświecenia. Z Iranu do Indii jest oczywiście nieporównanie bliżej niż z Europy, ale w gruncie rzeczy dla irańskich bohaterów filmu przestrzeń, którą przemierzają podczas swojej podróży, jest równie egzotyczna i obca jak dla ludzi Zachodu. Młode irańskie małżeństwo to para ludzi nowoczesnych, myślących racjonalnie, podobnych do tysięcy Europejczyków i Amerykanów, którzy od dziesiątków lat przybywają na subkontynent w poszukiwaniu duchowych odkryć. „Większość cudzoziemców przybywająca do Indii to głupcy – mówi bohaterom spotkany w pociągu miejscowy dziennikarz – nigdy nie szukają tego, co trzeba”. Irańczycy przemierzą pół Indii – czy jednak słowa indyjskiego dziennikarza nie odnoszą się również do nich? „Krzyk mrówek” jest filmem niejednoznacznym i dość skrajnie przyjmowanym przez krytykę. Kontrowersje często otaczają zresztą dzieła Moshena Makhmalbafa, być może najciekawszego ale i budzącego najwięcej emocji przedstawiciela tzw. Nowej Fali kina irańskiego, która od lat 90. podbija światowe festiwale. Makhmalbaf to człowiek-instytucja: prosty chłopak z ubogiej dzielnicy Teheranu, w młodości członek islamskiej miejskiej partyzantki, samouk, który edukację zdobył odsiadując wyrok jako więzień polityczny, wreszcie pisarz, zaangażowany politycznie intelektualista, reżyser, producent i twórca własnej szkoły filmowej. Dzięki takim filmom jak „Cisza”, Tablice”, czy zrealizowany w Afganistanie „Kandahar” Makhmalbaf znalazł się w elicie współczesnych artystów kina. „Krzyk mrówek” łączy w eklektyczną, ale interesującą całość. Elementy, które pojawiały się w jego poprzednich dziełach: wysmakowany estetycznie minimalizm spotyka się tu sekwencjami niemal reporterskimi, manieryczna stylizacja ze spontanicznością i improwizacją, a polityka miesza się z egzystencjalną refleksją i duchowością.

Paradise Now (Lektor PL).rmvb

produkcja: Francja, Holandia, Niemcy, Izrael, Palestyna ...

produkcja: Francja, Holandia, Niemcy, Izrael, Palestyna reżyseria: Hany Abu-Assad rok produkcji: 2005 czas trwania: 90 minut język: polski lektor Khaled (Ali Suliman) i Said (Kais Nashif) są Palestyńczykami. Znają i przyjaźnią się od dzieciństwa. Ich dorosłe życie przypada na czasy zaognionego konfliktu Palestyny z Izraelem. Mężczyźni zostają zwerbowani do przeprowadzenia samobójczego zamachu w Tel Awiwie, którego celem są żołnierze armii izraelskiej. Pod warunkiem całkowitej dyskrecji noc poprzedzającą operację mogą spędzić z rodzinami. Następnego dnia zostają odwiezieni do granicy z Izraelem. Wkrótce zostają rozdzieleni. Osamotnieni zastanawiają się, czy aby ich misja jest słuszna. Każdy z osobna musi stawić czoła przeznaczeniu, własnym przekonaniom i sumieniu. Abu Assad mimo trudnego tematu filmu, pozwala widzowi na uśmiech. Groteskowo wyglądają dla nas przygotowania do zamachu – gdy struchlali chłopcy mają wybrać jedną z trzech wersji plakatu z ich zdjęciami już jako męczenników, gdy Khaledowi przez szyję przewieszają arafatkę, do prawej ręki dają kałasznikowa, a do lewej kartę z pożegnaniem, które czyta do zepsutej kamery, i gdy w trakcie czytania przerywa wzniosłą mowę, by powiedzieć mamie, jaki ma kupić filtry do wiecznie zanieczyszczonej wody.

The Children of Heaven.avi

If You Were Me.avi

reżyseria: Jae-eun Jeong, Jin-pyo Park, Kyun-dong Yeo, S ...

reżyseria: Jae-eun Jeong, Jin-pyo Park, Kyun-dong Yeo, Soonrye Yim, Chan-wook Park, Kwang-su Park kraj: Korea Południowa rok produkcji: 2003 czas trwania: 110 minuty język: polskie napisy Sześciu utalentowanych koreańskich reżyserów dostaje zadanie od Narodowej Komisji Praw Człowieka: nakręćcie krótkie filmy o dyskryminacji w Korei Południowej. Wynikiem tego zlecenia jest właśnie ten film – Gdybyś był mną. Sześc różnych obrazów, sześć różnych stylów, sześć odmiennych wizji. Opowieść o młodej dziewczynie zmuszonej do poddania się operacji plastycznej, aby dostać pracę; historia przestępcy seksualnego, którego tożsamość podana jest do wiadomości mieszkańców jego bloku; symboliczna opowieść o sparaliżowanym mężczyźnie próbującym przejść na drugą stronę ulicy w centrum Seulu; relacja z operacji małego chłopca, przeprowadzonej tylko po to, by w przyszłości mógł lepiej wymawiać angielskie słowa; zapis kłótni na parkingu, kiedy to kierowca tłumaczy parkingowej, że z jej twarzą powinna pracować w innym zawodzie; smutny dokument o kobiecie z Nepalu, która trafia do szpitala psychiatrycznego tylko z tego powodu, że nie znała języka koreańskiego – te wszystkie nowelki składają się na sugestywny film, pokazujący ciemne i przemilczane strony koreańskiego społeczeństwa.

Pieśń wróbli.rmvb

Kraj: Iran Gatunek: film obyczajowy Reżyseria: Majid Maj ...

Kraj: Iran Gatunek: film obyczajowy Reżyseria: Majid Majidi Rok produkcji: 2008 Czas trwania: 96 min Język: Polski lektor Majid Majidi, największy esteta irańskiego kina, snuje słodko-gorzką opowieść o złośliwościach losu, ludzkiej chciwości i mocnych więzach rodzinnych. Karim (Mohammad Amir Naji), Irańczyk w średnim wieku, głowa rodziny, pracuje na strusiej fermie. Jego spokojne życie zakłóca ucieczka jednego z ptaków. Karim rozpaczliwie próbuje go znaleźć, ale spłoszony struś nie daje się nabrać na żadne podstępy. Mężczyzna wie, że jeśli nie złapie uciekiniera, jego dni na fermie są policzone. Tymczasem w pełnym dzieci domu również wydarza się wypadek: najstarsza córka Karima podczas zabawy z rodzeństwem psuje swój aparat słuchowy, bez którego nie może zdawać egzaminów do miejskiej szkoły. Karim jedzie więc do miasta, żeby spróbować naprawić aparat. Nieoczekiwanie znajduje tam pomysł na nowe źródło utrzymania. Zostaje motocyklowym taksówkarzem, których pełno na ulicach Teheranu. Stopniowo poznaje wszystkie arkana tego fachu, najlepsze ulice, najbogatszych klientów. Zaczyna zarabiać zaskakująco dużo i szybko zaostrza mu się apetyt na więcej. Miasto przynosi coraz więcej pokus, a tymczasem dom pod jego nieobecność zaczyna żyć własnym życiem. Dzieci organizują przydrożny stragan, jego synek wraz z kolegami zaczyna hodować rybki, a żona ma własne pomysły na urządzenie domu. Karim musi znaleźć więc złoty środek między miastem a wsią, bogactwem a ubóstwem, kontrolą a zaufaniem. MAJID MAJIDI, pierwszy Irańczyk nominowany do Oscara, to jeden z największych estetów irańskiego kina. Znany jest z niezwykłego operowania światłem, które wyostrza szczegóły i nadaje przedmiotom niesamowitego wyglądu. Jego zdjęcia uwodzą również kolorami – w „Pieśni wróbli” na długo pamięta się scenę, w której Karim przez brązowe pole niesie na plecach turkusowe drzwi, albo kiedy tysiące barwnych rybek wpada do rzeki. Jego ciepła opowieść, która miejscami przypomina niemal slapstickową komedię i nawet w najbardziej dramatycznych momentach nie traci jasnych barw, spodobała się jury na MFF w Berlinie, gdzie film miał premierę. Wyróżniono aktora-amatora Mohammada Amira Naji, który otrzymał Srebrnego Niedźwiedzia. Majidi z kolei wypytywany był przez dziennikarzy o polityczną sytuację w Iranie i ograniczenia cenzuralne, z którymi musiał się zmagać. Twórca jednak zaprzeczył istnieniu cenzury, a o polityce wypowiadać się nie chciał, co wzbudziło podejrzenia. Maijidi uważany jest bowiem za jednego z ulubionych reżyserów irańskich władz, a jego filmy – choć pięknie sfilmowane i przepełnione prostą, ludzką mądrością – pozbawione są wszelkich niebezpiecznych aluzji. Być może to zdecydowało też, że Majidi, jako jedyny irański twórca, został zaproszony przez władze Chin do wyreżyserowania jednej z pięciu noweli dokumentalnych prezentujących Pekin na Igrzyskach Olimpijskich 2008.

Men Behind The Sun.rmvb

Oddział 731 reż. Godfrey Ho rok prod. 1987 Film przedst ...

Oddział 731 reż. Godfrey Ho rok prod. 1987 Film przedstawia historie japońskiego programu rozwoju broni biologicznej (Oddziału 731), zainicjowanego przez generała Shiro Ishii prowadzonego w czasie II wojny światowej. W pobliżu miasta Harbin w Mandżuri znajdował się obóz, gdzie przeprowadzano eksperymenty (sekcje na żyjących, truto więźniów fosgenem lub cyjankiem potasu, zakażano wąglikiem, symulowano rany wojenne) na ludziach. Każda śmierć była uważnie obserwowana i opisywana przez członków oddziału. Osoby, na których przeprowadzono eksperymenty byli przeważnie Chińczykami, Mandżurami, Koreańczykami lub tzw. białymi Rosjanami. W 1946 dowództwo Armii Stanów Zjednoczonych zawarło układ z dowódcami Oddziału 731 gwarantujący im nietykalność w zamian za wyniki badań nad zastosowaniem broni biologicznej i chemicznej. Prawda wyszła na jaw w 1989 r., gdy odkryto ciała podczas prac budowlanych w Japonii. Więcej na temat Oddziału 731: http://pl.wikipedia.org/wiki/Oddział_731

Dharm.avi

reżyseria: Bhavna Talwar kraj: Indie rok produkcji: 2007 ...

reżyseria: Bhavna Talwar kraj: Indie rok produkcji: 2007 czas trwania: 91 minuty język: polskie napisy Kino indyjskie to nie tylko Bollywood – jest tam też miejsce na zdecydowanie bardziej ambitne produkcje, poruszające poważniejsze tematy, takie jak nierówności wynikające z podziału kastowego, nietolerancja religijna czy codzienna walka z nędzą zdecydowanej większości mieszkańców kraju. O tym traktuje właśnie film Dharm z 2007 roku – niezależna produkcja w reżyserii debiutantki Bhavny Talwar. To film o napięciach pomiędzy hinduistami, muzułmanami i przybyszami z Zachodu, o harmonii i równowadze społecznej, o więzi rodzica z dzieckiem. Pandit Narayan Chaturvedi to pobożny i szanowany kapłan z kasty braminów – najwyższej w hinduistycznej hierarchii – który niezłomnie wierzy w wagę systemu kastowego. Kieruje się zasadami „prawdziwej hinduistycznej drogi życia, skrupulatnie, prawie fanatycznie praktykuje swoją religię, wypełniając wskazania starożytnych ksiąg, nie tolerując żadnego od nich odstępstwa. Jego życie to nieprzerwana od trzydziestu lat praktyka rytuałów i modłów – jednak wydarza się coś, co doszczętnie niszczy ustaloną kolej rzeczy. Pewnego dnia na ulicy nieznana kobieta oddaje swoje dziecko córce kapłana, który początkowo nie chce go zaakceptować w swoim domu, jednak z czasem pojawia się u niego więź z młodym chłopcem i wkrótce zaczyna traktować go jako swojego rodzonego syna. Po kilku latach nagle pojawia się niespodziewany gość, który sprawia, że Pandit Chaturvedi jest zmuszony dokonać ewaluacji – nie tylko swojej, do tej pory niezachwianej postawy religijnej, ale także opowiedzieć się jednoznacznie po jednej ze stron narastającego i krwawego konfliktu pomiędzy mieszkańcami jego miasta. To poruszający film na temat błędnych interpretacji wierzeń religijnych i tego, jak religia przemienia się w biznes i politykę w rękach pozbawionych skrupułów osób, które naginają ją do swoich osobistych celów.

Seven Samurai.avi

Od razu na wstępie zaznaczę, że Kurosawę uwielbiam od ob ...

Od razu na wstępie zaznaczę, że Kurosawę uwielbiam od obejrzenia jego pierwszego filmu. Jak do tej pory widziałem tylko 1/3 filmów Mistrza i jeszcze po żadnym nie byłem rozczarowany. Zdecydowanie najbardziej podobają mi się jego dzieła o samurajach, a "Siedmiu Samurajów" uważam za największy obraz w dorobku Cesarza. Klimat filmu jest być może najwspanialszym klimatem w historii kina. Obraz feudalnej Japonii jest tak genialnie przedstawiony, że czasami chciałbym uczestniczyć w przedstawionych wydarzeniach. Na dodatek całość jest wybornie dopełniona przez świetną muzykę Fumio Hayasaka, która w połączeniu z klimatem, aktorstwem, zdjęciami i scenografią tworzy perfekcję. Co więcej "Siedmiu Samurajów" to zdecydowanie jeden z najlepiej wyreżyserowanych filmów, jakie dane mi było obejrzeć. Niewiele jest tak idealnie dopracowanych dzieł, w których dopatrzenie się minimalnego błędu graniczy z cudem. No, ale Akira Kurosawa to klasa sama w sobie, najprawdopodobniej jest to obok Hitchcocka najlepszy reżyser w historii kina. Zastanawiam się jak określić ten film. Przecież w 1960 roku na podstawie "Siedmiu Samurajów", powstał amerykański western "Siedmiu wspaniałych", który jest powszechnie uznawany za arcydzieło i klasykę gatunku. Więc jeśli film o parę klas słabszy od pierwowzoru jest arcydziełem, to czy takie określenie dla obrazu Mistrza nie jest za słabe? Dla mnie ten film do prawdziwe Dzieło Sztuki. Niestety "Siedmiu Samurajów" zostało zupełnie zlekceważone przez Akademię Filmową, która przyznała mu zaledwie dwie nominacje do Oscara, za kostiumy i scenografię. A przecież ten obraz powinien wygrać statuetkę, w takich kategoriach jak najlepszy film nieanglojęzyczny, najlepszy reżyser, scenariusz, aktor (Toshiro Mifune) muzyka, kostiumy, scenografia. Wielka szkoda, że takie dzieło sztuki zostało zupełnie odrzucone przez tych "wielkich znawców" kina. Mógłbym jeszcze długo zachwycać się nad perfekcją, ale co za dużo, to nie zdrowo. Krótko podsumowując, "Siedmiu Samurajów" to dzieło wybitne, które każdy powinien poznać. Podczas oglądania, można rozkoszować się każdą idealnie wyreżyserowaną sekundą filmu. Bez żadnych zawahań mogę powiedzieć, że jest to najlepszy wyprodukowany poza U.S.A film.

The Isle (Napisy PL).rmvb

Kolejny film Ki-duk Kima, ascetyczny w formie, pięknie f ...

Kolejny film Ki-duk Kima, ascetyczny w formie, pięknie filmowany, prawie bez dialogów, w którym dramaturgia budowana jest za pomocą niepokojących, kontrastowych, czasem nawet wstrząsających obrazów i dźwięków. Młody mężczyzna Hyun-Shik (Yoosuk Kim), prześladowany wspomnieniami, obawiając się aresztowania, przyjeżdża do "miasteczka na jeziorze" by popełnić samobójstwo. Zarządzającą tym spokojnym miejscem, gdzie w ciszy i odosobnieniu można odpocząć przy łowieniu ryb, jest piękna kobieta Hee-Jin (Jung Suh). Opiekuje się ona domkami, dowozi do nich gości, dostarcza przyjezdnym niezbędnych rzeczy, czasem nawet za pewną opłatą dzieli się swoim ciałem. Ze spojrzeń, wzajemnych obserwacji, przypadkowych "spotkań" rodzi się między nimi specyficzna więź. Obydwoje milczą, porozumiewają się ze sobą jedynie wzrokiem, dotykiem, gestami, pomrukami. W miarę zbliżania się do siebie, "język" ten staje się coraz gwałtowniejszy. Jęki, krzyki, westchnienia, odgłosy uderzeń, towarzyszą skrajnym uczuciom i emocjom targającym bohaterami. Grają ze sobą w sadomasochistyczną grę - pragnąc miłości, zrozumienia, ciepła zadają sobie ciągły ból, walczą, upokarzają się wzajemnie, nienawidzą. Każdy akt przemocy, rodzi kolejny, jeszcze gwałtowniejszy i bardziej okrutny.

The Children of Heaven.avi

dana2