Cogt Tadź 2.avi

Powstały w 1945 r., po mongolsku, z angielskimi napisami, prod. Mongołkino. Dzieło T. Khurle i sowieckiego reżysera Jurija Taricza wg. scenariusza znanego buriackiego pisarza Bjambyna Rinczena, ponoć potomka Czyngis-chana i Cogt Tadzia, którego rodzina mieszkała od pokoleń w rosyjskiej części ziemi mongolskiej. Film kostiumowy przenosi nas w realia XVII-wiecznej Mongolii, gdzie zaczyna się walka dwóch szkół i plemienno-narodowych tradycji buddyzmu. Jeden z tamtejszych chanów, tytułowy Cogt Khun Tadź, wyznawca tradycji Karma Kagyu (Czerwonych Czapek) opiera się ekspansji sąsiedniego Imperium Mandżurów (Manchu) i ich religii Gelugpa (Żółtych Czapek) z Tybetu, gdzie panuje Dalaj Lama. Ogólnie na początku XVII w. Mongolia jest tuż przed wprowadzeniem tam lamaizmu Gelugpa, dlatego tytułowy bohater jest bohaterem tragicznym, żarliwym patriotą, który chce obronić swoją ojczyznę przed najeźdzcami i niecnymi zdrajcami (Khush Chan). Choć na pozór nie widać żadnych współczesnych filmowi odniesień, wymowa filmu jest prosta: lokalna tradycja jest dobra, bohaterzy są mężni, piękni i dzielni, miłość jest wierna, czerwone czapki są nasze i dobre. Jeden z dzielnych rycerzy nazywa się wprost Czerwoną Czapką, żeby nie było wątpliwości. Mongołowie, gdy się zjednoczą, będą mocniejsi od muru - mamy tu odniesienia do dawnych tradycji i symbolu Sojombo na fladze mongolskiej. Natomiast obcy są od początku podli i źli, wiara religijna jest zła, duchowieństwo jest okropne, zdemoralizowane, tchórzliwe i sprzedajne, Dalaj Lama jest małym dzieckiem, marionetką innych. Nawet na moment pod stopami zwariowanej wyroczni w Lhasie zobaczymy swastykę - wojenne skojarzenia mają być jasne. W czasach współczesnych filmowi, w 1945 r. jeszcze nie ostygły jeszcze zgliszcza japońskiego marionetkowego kraju Mandżukuo, ostatniego jakiego mieli Mandżurowie, zanim nie zostali ostatecznie w XX w. wchłonięci kulturowo przez Chińczyków. Film powstał przy wsparciu Rosji Sowieckiej i zdaje się był wzorowany na filmie Aleksander Newski z 1938 r.