Książka ciekawa podwójnie: jako ocena społecznych stosunków dworu i wsi końca XIX wieku i jako historia miłości. Miłości niezwykłej, grzesznej, zaborczej, w końcu niszczycielskiej. "Ulana" to jedna z dziewięciu powieści Kraszewskiego zaliczanych do tzw. cyklu ludowego, w którym głównymi bohaterami pisarz uczynił chłopów. Ulana Honczarycha to chłopka, mieszkanka poleskiej wsi Jezioro, żona garncarza Oksenia Honczara, matka dwojga dzieci. Kobieta żyjąca pośród prostych ludzi, w której uśpiona wrażliwość i potrzeba doznania czegoś wzniosłego zostały rozbudzone przez panicza Tadeusza Mrozoczyńskiego. Ktoś by pomyślał: historia prostej chłopki i jej romansu z wiejskim podrywaczem. Nic bardziej mylnego: to powieść o potrzebie zaznawania miłości, bezgranicznym, zwierzęcym przywiązaniu, cierpieniu. Czytając jednym tchem powieść zastanawiałam się, skąd u Kraszewskiego tak wielka znajomość psychologii kobiety? Owszem, chciał dokonać nobilitacji bohaterki chłopskiej, chciał pokazać, że wzniosłe uczucia mogą być udziałem nie tylko salonowych piękności. Pokazał miłość pierwotną, a jednocześnie nieosiągalną dla większości współczesnych mu kobiet. Tadeusz nie dorósł do niej, ale zdołał ją wysączyć i zdeptać. Myślę, że przyjemność z lektury tej książki odniosą głównie kobiety, bo mówi ona o walce kobiety z opinią otoczenia, o namiętności, której skrycie pragnie niejedna z nas, o zjednoczeniu z mężczyzną, ale i o jego niedojrzałości, i o tym, czy warto odsłaniać przed nim całe swoje jestestwo. Książka tragiczna, bo i zakończenie tragiczne, sądzę jednak, że poruszy każdego, kto ma wrażliwe serce, nawet jeśli doznania miłości romantycznej są mu do tej pory obce. Bardzo gorąco polecam!

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin