Auguste Renoir

۞ Auguste Renoir ۞


Auguste-Pierre Renoir ur. 25 lutego 1841, zm. 3 grudnia 1919 – Współtwórca i jeden z czołowych przedstawicieli impresjonizmu.Pochodził z Limoges we Francji, z rodziny robotniczej. W roku 1845 jego rodzina przeniosła się do Paryża. Był szóstym z siedmiorga dzieci biednego krawca Léonarda i jego żony Marguerite. Jako nastolatek, pracował w fabryce porcelany i tam nauczył się przyozdabiać porcelanę, co wywarło wpływ na jego późniejszy styl i sposób manipulacji kolorem. Gdy pojawiły się maszyny do produkcji i ozdabiania ceramiki i fabrykę zamknięto, Renoir zaczął malować chińskie wachlarze.
Od 1862 studiował sztukę w Paryżu pod kierunkiem Charlesa Gleyre`a. Jego przyjaciółmi zostali Frédéric Bazille, Claude Monet i Alfred Sisley.


Zadebiutował w roku 1864 obrazem Esmeralda, który po wystawie uznał za niedoskonały i który w przypływie samokrytycyzmu zniszczył. W jego wczesnych obrazach widoczny jest wpływ Eugène Delacroix i Gustave'a Courbeta oraz malarstwa weneckiego.
Wojna francusko-pruska zmieniła na jakiś czas jego plany – w roku 1870 zaciągnął się do wojska jako kirasjer. Po wojnie powrócił do Paryża i znów zajął się malarstwem, otwierając okres impresjonistyczny w swojej karierze. Już w kwietniu 1874 wystawiał swe prace na pierwszej wystawie impresjonistów w atelier Nadara na Boulevard des Capucines.
W 1879 wyjechał do Afryki, od 1881 przebywał w Algierii, a potem w Madrycie (gdzie podziwiał prace Diego Velázqueza) i we Włoszech. Dzięki tym podróżom miał okazję zetknąć się z malarstwem Rafaela i Ingresa, co spowodowało oddalenie się od założeń impresjonizmu. Następna faza jego twórczości, charakteryzowana przez przewagę rysunku, ostrzejszych konturów, gładkiej faktury i chłodniejszych kolorów trwa od 1883 do 1888 i określana jest mianem "suchej" lub "ostrej". Następuje po niej okres "perłowy", w którym barwy są żywsze i ostrzejsze, z przewagą czerwieni, a kreska delikatniejsza.
Około roku 1892, Renoir zaczął chorować na reumatoidalne zapalenie stawów. W roku 1907,


przeniósł się wraz z rodziną do Les Collettes, posiadłości w Cagnes-sur-Mer w pobliżu wybrzeża śródziemnomorskiego. Od nazwy tej miejscowości pochodzi nazwa ostatniego okresu twórczości Renoira. Malował on przez ostatnie 20 lat życia, nawetna wózku inwalidzkim,


gdy reumatyzm poważnie ograniczył jego możliwości ruchowe. Jego dłonie uległy poważnym deformacjom, a prawe ramię uległo ankylozie (zrostowi kości stawowych), co wymusiło na nim zmianę techniki malarskiej – zaczął malować za pomocą pędzla umocowanego do ramienia.


Tworzył także rzeźby w glinie, z pomocą asystenta, który bezpośrednio nanosił zmiany według jego wskazówek. Aby umożliwić sobie malowanie dużych obrazów, w fazie zaawansowanej choroby Renoir korzystał z urządzeń, które przesuwały płótno pod jego dłonią.Pod koniec życia zajął się również edukacją innych malarzy.


Miał z żoną Aliną Victorine Charigot (zmarłą 27 czerwca 1915) trzech synów: Pierre'a - aktora, Jeana - reżysera i pisarza oraz Claude'a - producenta filmowego.


Zmarł 3 grudnia 1919 roku w Cagnes na zapalenie płuc. Spoczywa na cmentarzu w Essoyes, rodzinnej miejscowości swojej żony.
Renoir nie lubił malować pejzaży. W centrum jego zainteresowań malarskich znajdowały się kobiety, dzieci i kwiaty. Artysta usiłował w swoich scenach rodzajowych odtwarzać przelotną chwilę i trafność bezpośredniego własnego wrażenia. W jego twórczości nie znajdzie się głębokich przeżyć czy rezultatów twórczych refleksji. Rezygnował z duchowych treści w sztuce, za to kreował świat czystych barw i harmonijnych form. Portrety Renoira wydają się czasem banalne i przesłodzone a charakterystyka modela powierzchowna. Charakteryzują się jednak oryginalnym i niespotykanym u innych impresjonistów stylem. W podeszłym wieku przyjął w swoich pracach typ "pięknej kobiety", której nagie ciało malował odtąd bardzo chętnie w jaskrawych odcieniach różu. Najlepsze prace powstały w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Cechują się świeżością doznań i niezwykłą umiejętnością doskonałego ich odtwarzania. "Gdy maluję, chcę być jak zwierzę" - mawiał o sobie żartobliwie.
Po śmierci Renoira jego dzieła stawały się coraz bardziej popularne mimo ciągnących się nieustannie dyskusji nad twórczością ostatniego kresu życia. W 1933 roku, podczas wielkiej wystawy w Orangerie w Tuilieriach, ukazały się artykuły utrzymane w ostrym tonie. W "Le Figaro" z 31 lipca pani Gérard d`Houville zarzuciła Renoirowi "zły gust" i "wulgarność", zaś krytykując kobiece akty przeciwstawiła im Lożę, którą uznała za wybitne "bijące w oczy arcydzieło".Wcześniej, w 1923 roku, z oporami Rady Muzeów, przyjęto do Luwru Kąpiące się, dar ze strony synów artysty. Z biegiem czasu dzieła Renoira znalazły się w większości najlepszych muzeów, zaś sam Luwr zgromadził kolekcję obrazów ze wszystkich okresów twórczości. Od 1960 r. dom artysty Collettes jest zamieniony na muzeum.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder