Perełki na dnie.avi

W roku 1963 Bohumil Hrabal - najbardziej znany obok Vaclava Havla i Jaroslava Seiferta pisarz czeski II połowy XX wieku - skończył 49 lat i dopiero wtedy odważył się opublikować swoje opowiadania. Niemal natychmiast zdobył popularność, wkrótce obwołano go twórcą, który najlepiej potrafi oddać czeskiego ducha, łącząc zalety prozy Haška, Kischa, Eapka i Kafki. Swą wyjątkową pozycję Hrabal zawdzięcza grupie młodych filmowców, którzy za namową Jaromila Jireša postanowili przenieść na ekran opowiadania, będące wprowadzeniem w specyficzny świat pisarza. Obok Jireša do projektu przystąpili Vera Chytilova, Jan Nemec, Ivan Passer i Evald Schorm, później do grupy dołączył Ji i Menzel. Każde z nich miało na swym koncie pierwsze sukcesy, na świecie już zaczynało się mówić o nie tylko o FAMU, praskiej szkole filmowej, ale wręcz o nowofalowej szkole czeskiej. Teraz Hrabal miał się stać tej szkoły patronem. A to, że był to wybór ze wszech miar słuszny, stało się jasne, gdy następny film Menzla według Hrabala, "Pociągi pod specjalnym nadzorem", dostały Oscara.

Film Passera "Nudne popołudnie" ostatecznie do antologii nie wszedł: ukończony wcześniej, trafił na festiwal do Mannheim i tam dostał Złotego Dukata. Pozostałe nowele nie tylko ożywiają klimat i postacie z prozy Hrabala, to również specyficzna szkoła adaptacji filmowej. Każdy z realizatorów podszedł do prozy pisarza inaczej. Chytilova zdaje się najwierniejsza tekstowi, dla Jireša literacki pierwowzór stanowił ledwie fabularny pretekst, Schorm zachował jedynie paradokumentalny charakter opowieści. Menzel z kolei dyskutował z autorem najdłużej, w rezultacie jego zabiegi adaptacyjne są najgłębsze, ale i skutek najciekawszy. Nie przypadkiem to właśnie on pozostanie najwierniejszym adaptatorem Hrabala, ale też Hrabalowi zawdzięczać będzie swe największe sukcesy.