Wszystko co nasze.avi

Film dokumentalny stworzony dla potrzeb Akademii Polonijnej w Częstochowie, przedstawiający sylwetkę ostatniego Prezydenta na Uchodźstwie Rzeczpospolitej Polskiej. Za pośrednictwem relacji samego bohatera, wspieranej obfitym filmowym materiałem archiwalnym oraz epizodami fabularyzowanymi rysuje postać człowieka, który od najmłodszych lat (ur. 26 listopada 1919 r.) związany z działalnością harcerską, w niej właśnie znalazł swój cel życia i poprzez nią wyrażał swój patriotyzm. Po wybuchu II wojny światowej, w swoim rodzinnym Białymstoku aktywnie uczestniczył w działalności Szarych Szeregów, gdzie pełnił odpowiedzialne funkcje w tajnych strukturach tej organizacji, będąc również łącznikiem z Komendantem Związku Walki Zbrojnej. W lipcu 1940 roku został aresztowany przez NKWD, a po kilku miesiącach śledztwa skazany na śmierć. Po stu dniach spędzonych w celi śmierci sąd ZSRR zmienił mu wyrok na 10 lat łagrów. Został zesłany na Kołymę. W marcu 1942 r. po zwolnieniu z łagru na mocy układu Sikorski - Majski wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR. Jako żołnierz 2. Korpusu, w batalionie łączności 3. Dywizji Strzelców Karpackich odbył kampanię włoską, walcząc m.in. pod Monte Casino. To jego placówka oznajmiła całemu światu, że klasztor został zdobyty. Potem Ancona, Bolonia i.... koniec wojny. Tacy jak Ryszard Kaczorowski nie wracali do kraju, który był zależny od ZSRR. Pozostawali na Zachodzie, wybierając życie emigranckie. Kaczorowski wybrał Wielką Brytanię. Oddzielenie od ojczyzny nie oznaczało dla niego marazmu i przyjęcia wyłącznie postawy oczekiwania. Na emigracji uzupełnił swoje wykształcenie i kontynuował rozpoczętą dawno w kraju działalność harcerską. Był członkiem Głównej Kwatery Harcerzy, pełnił także funkcję Naczelnika Harcerzy. Brał czynny udział w polskim życiu społecznym, szczególnie organizacjach kombatanckich i polonijnych. W ten sposób podtrzymywano polskość. W połowie lat 80. został powołany do Rady Narodowej RP oraz do Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie. W gabinecie premiera prof. Edwarda Szczepanika był ministrem spraw krajowych. 19 lipca 1989 r. objął urząd prezydenta RP. Funkcji tej nie pełnił długo. 22 grudnia 1990 r. urząd i symbole władzy prezydenckiej przekazał Lechowi Wałęsie - ówczesnemu prezydentowi Rzeczpospolitej wybranemu w wolnych wyborach