-
1473 -
158 -
1971 -
1272
5876 plików
66,55 GB
Foldery
Ostatnio pobierane pliki
Tango argentyńskie – rodzaj muzyki i taniec związany z miastem zapoczątkowany w Argentynie i w Urugwaju. Wykonywany zazwyczaj przez orkiestrę tanga. Charakterystycznym instrumentem muzyki tanga jest bandoneon.
Klasyczne tango argentyńskie jest tańcem charakteryzującym się improwizacją i bliskością partnerów. Liryka tang, pisana często w lunfardo, wyraża zazwyczaj smutek lub zawód miłosny. Jeden z najwybitniejszych poetów tanga Enrique Santos Discépolo nazwał tango smutną myślą, którą się tańczy.
Tango – zarówno taniec jak i muzyka – jest częścią światowego niematerialnego dziedzictwa kulturalnego ludzkości.
Tango argentyńskie jest tańcem typowym dla miasta, a dokładniej ulicy miasta podobnie jak portugalskie fado czy greckie rebetiko.
Tango wywodzi się z tradycji hiszpańskich habanery i flamenco, przeszczepionych na grunt Ameryki Południowej i zmieszanych z "candombe", którą tańczyli i śpiewali, na ulicznych paradach, afrykańscy niewolnicy. W refrenie powtarzają się słowa "cum-tan-go" i od nich wywodzi się nazwa "tango". "Candombe" z czasem przekształciło się w "milongę".
Dla celów głównie nauczania wprowadzono podstawowy zestaw kroków (hiszp. basico), który składa się z ośmiu kroków i zawiera sekwencję takich elementów jak salida, cruzada (krzyżyk) i resolucion (zakończenie). Cruzada jest jednym z najbardziej istotnych elementów tanga odróżniającym go od innych tańców, ponieważ umożliwia przejście od systemu chodzenia równoległego do skrzyżowanego. Cruzada została wprowadzona w późnych latach 1930 i spowodowała znaczne rozszerzenie repertuaru figur tanga. W jednej z wersji historii tego kroku został on wprowadzony przez Jose Orradre około 1938-1939. Innymi elementami tanga argentyńskiego są m.in. calesita, boleo, gancho, ocho, parada, volcada, traspié. Także poza Argentyną używa się zazwyczaj hiszpańskich nazw figur tanga argentyńskiego, chociaż sandwich (kanapka) jest wyjątkiem używanym także w Argentynie.
Tango argentyńskie ma swoją etykietę, do której należą m.in. cabeceo, czyli sposób zapraszania do tańca za pomocą tylko kontaktu wzrokowego i ruchu głowy, poruszanie się wokół linii tańca przeciwnej do wskazówek zegara i inne. Istnieje też wiele przesądów (patrz Yeta), np. na milongach nie tańczy się utworu Adios Muchachos.
Tango jest tańczone do kilku rodzajów muzyki: klasycznego tanga, tanga milongi, oraz tanga vals. Oprócz tych trzech dominujących rodzajów tańca, tango jest tańczone do tanga elektronicznego i muzyki alternatywnej.
Tango vals jest tańczone do muzyki zawierającej warstwę melodyczną w rytmie walca.
W roku 1932 Sebastian Piana stworzył nową strukturę harmoniczną i melodyczną do popularnych milong wiejskich. Powstał w ten sposób utwór Milonga Sentimental i zapoczątkował nowy wtedy rodzaj muzyki milongii, do której tańczono. Ten styl tanga nazywany jest milonga ciudadana lub milonga portena (milonga miastowa). Taniec milongi jest szybki, a kroki akcentują każdy rytm muzyki.
Tango argentyńskie różni się od swoich wtórnych odmian - tanga amerykańskiego, tanga fińskiego, i tanga międzynarodowego. W latach 1920 i 1930 nauczyciele tańców towarzyskich w Wielkiej Brytanii starali się skodyfikować formy tańca, tak żeby uczniów różnych szkół uczyć podobnego zestawu podstawowych figur. W latach 1920 orkiestry tanga argentyńskiego grały w Londynie, m.in. w Hotelu Savoy. W 1922 roku nauczyciele z brytyjskiego związku tańca zaprosili nauczyciela tanga z Paryża, żeby zademonstrował swój styl tanga. Ten styl tanga został zaadoptowany i był uczony do późnych lat 1930. W roku 1933 niemiecki amator taneczny Freddie Camp przeniósł się do Londynu. Camp miał bardzo specyficzny styl tańczenia tanga, który polegał m.in. na gwałtownym ruchu głową z jednej strony na drugą. W 1935 roku Camp i jego partnerka pojawili się na turnieju w Blackpool. Styl Campa wywołał ogromne powodzenie. Styl ten, nigdy nie tańczony w Argentynie, jest podstawą tanga międzynarodowego.
Tango argentyńskie oparte jest na improwizacji i nawet w ramach tej samej muzyki istnieją różnice w sposobie tańca. Najczęściej spotykanym stylem tańczenia tanga jest tango salon z kontaktem po prawej stronie i z lekkim otwarciem trzymania po lewej – trzymanie jest w kształcie litery V. Styl salon ma warianty i był tańczony w złotym okresie tanga inaczej w północnej, bardziej wyrafinowanej, i południowej, bardziej portowej, części Buenos Aires. Istnieje też styl milonguero znany też jako apilado, tango club, lub confiterias, który jest tańczony z lekkim nachyleniem i stałym kontaktem górnej części ciał partnerów. Jednym z najsłynniejszych przedstawicieli stylu milonguero był Carlos Gavito, który jest pochowany na cmentarzu Cementerio de la Chacarita, tam gdzie leży większość wielkich tangueros. Styl ten jednak ma stosunkowo ograniczony repertuar figur. W latach 1990 powstały kontrowersje (patrz Susana Miller), który ze stylów jest autentycznym stylem tanga Buenos Aires. W.g. Denniston styl milonguero był tańczony przez wąską grupę tancerzy w złotym okresie tanga, a podstawowa technika tańca była wspólna dla wszystkich stylów.
TANGO ARGENTYŃSKIE
Klasyczne tango argentyńskie jest tańcem charakteryzującym się improwizacją i bliskością partnerów. Liryka tang, pisana często w lunfardo, wyraża zazwyczaj smutek lub zawód miłosny. Jeden z najwybitniejszych poetów tanga Enrique Santos Discépolo nazwał tango smutną myślą, którą się tańczy.
Tango – zarówno taniec jak i muzyka – jest częścią światowego niematerialnego dziedzictwa kulturalnego ludzkości.
Tango argentyńskie jest tańcem typowym dla miasta, a dokładniej ulicy miasta podobnie jak portugalskie fado czy greckie rebetiko.
Tango wywodzi się z tradycji hiszpańskich habanery i flamenco, przeszczepionych na grunt Ameryki Południowej i zmieszanych z "candombe", którą tańczyli i śpiewali, na ulicznych paradach, afrykańscy niewolnicy. W refrenie powtarzają się słowa "cum-tan-go" i od nich wywodzi się nazwa "tango". "Candombe" z czasem przekształciło się w "milongę".
Dla celów głównie nauczania wprowadzono podstawowy zestaw kroków (hiszp. basico), który składa się z ośmiu kroków i zawiera sekwencję takich elementów jak salida, cruzada (krzyżyk) i resolucion (zakończenie). Cruzada jest jednym z najbardziej istotnych elementów tanga odróżniającym go od innych tańców, ponieważ umożliwia przejście od systemu chodzenia równoległego do skrzyżowanego. Cruzada została wprowadzona w późnych latach 1930 i spowodowała znaczne rozszerzenie repertuaru figur tanga. W jednej z wersji historii tego kroku został on wprowadzony przez Jose Orradre około 1938-1939. Innymi elementami tanga argentyńskiego są m.in. calesita, boleo, gancho, ocho, parada, volcada, traspié. Także poza Argentyną używa się zazwyczaj hiszpańskich nazw figur tanga argentyńskiego, chociaż sandwich (kanapka) jest wyjątkiem używanym także w Argentynie.
Tango argentyńskie ma swoją etykietę, do której należą m.in. cabeceo, czyli sposób zapraszania do tańca za pomocą tylko kontaktu wzrokowego i ruchu głowy, poruszanie się wokół linii tańca przeciwnej do wskazówek zegara i inne. Istnieje też wiele przesądów (patrz Yeta), np. na milongach nie tańczy się utworu Adios Muchachos.
Tango jest tańczone do kilku rodzajów muzyki: klasycznego tanga, tanga milongi, oraz tanga vals. Oprócz tych trzech dominujących rodzajów tańca, tango jest tańczone do tanga elektronicznego i muzyki alternatywnej.
Tango vals jest tańczone do muzyki zawierającej warstwę melodyczną w rytmie walca.
W roku 1932 Sebastian Piana stworzył nową strukturę harmoniczną i melodyczną do popularnych milong wiejskich. Powstał w ten sposób utwór Milonga Sentimental i zapoczątkował nowy wtedy rodzaj muzyki milongii, do której tańczono. Ten styl tanga nazywany jest milonga ciudadana lub milonga portena (milonga miastowa). Taniec milongi jest szybki, a kroki akcentują każdy rytm muzyki.
Tango argentyńskie różni się od swoich wtórnych odmian - tanga amerykańskiego, tanga fińskiego, i tanga międzynarodowego. W latach 1920 i 1930 nauczyciele tańców towarzyskich w Wielkiej Brytanii starali się skodyfikować formy tańca, tak żeby uczniów różnych szkół uczyć podobnego zestawu podstawowych figur. W latach 1920 orkiestry tanga argentyńskiego grały w Londynie, m.in. w Hotelu Savoy. W 1922 roku nauczyciele z brytyjskiego związku tańca zaprosili nauczyciela tanga z Paryża, żeby zademonstrował swój styl tanga. Ten styl tanga został zaadoptowany i był uczony do późnych lat 1930. W roku 1933 niemiecki amator taneczny Freddie Camp przeniósł się do Londynu. Camp miał bardzo specyficzny styl tańczenia tanga, który polegał m.in. na gwałtownym ruchu głową z jednej strony na drugą. W 1935 roku Camp i jego partnerka pojawili się na turnieju w Blackpool. Styl Campa wywołał ogromne powodzenie. Styl ten, nigdy nie tańczony w Argentynie, jest podstawą tanga międzynarodowego.
Tango argentyńskie oparte jest na improwizacji i nawet w ramach tej samej muzyki istnieją różnice w sposobie tańca. Najczęściej spotykanym stylem tańczenia tanga jest tango salon z kontaktem po prawej stronie i z lekkim otwarciem trzymania po lewej – trzymanie jest w kształcie litery V. Styl salon ma warianty i był tańczony w złotym okresie tanga inaczej w północnej, bardziej wyrafinowanej, i południowej, bardziej portowej, części Buenos Aires. Istnieje też styl milonguero znany też jako apilado, tango club, lub confiterias, który jest tańczony z lekkim nachyleniem i stałym kontaktem górnej części ciał partnerów. Jednym z najsłynniejszych przedstawicieli stylu milonguero był Carlos Gavito, który jest pochowany na cmentarzu Cementerio de la Chacarita, tam gdzie leży większość wielkich tangueros. Styl ten jednak ma stosunkowo ograniczony repertuar figur. W latach 1990 powstały kontrowersje (patrz Susana Miller), który ze stylów jest autentycznym stylem tanga Buenos Aires. W.g. Denniston styl milonguero był tańczony przez wąską grupę tancerzy w złotym okresie tanga, a podstawowa technika tańca była wspólna dla wszystkich stylów.
TANGO ARGENTYŃSKIE
- sortuj według:
-
0 -
0 -
8 -
0
8 plików
632,56 MB
Chomikowe rozmowy
Pokaż wszystkie
Pokaż ostatnie
Zaprzyjaźnione i polecane chomiki (25)
