Rozdzial 36-01.mp3

Książka: Księga bez tytułu (Anonim (pseud.))




Stojąca na półce w księgarni "Księga bez tytułu" intryguje -

tytułem, brakiem autora, opisem na okładce, porównaniami do

Stephena Kinga i Quentina Tarantino (wyd. Świat Książki,

Warszawa 2009). Czytelnik kupuje więc ją w ciemno i biegnie do

domu... żeby przeżyć wielkie rozczarowanie.

Akcja ma miejsce w miasteczku Santa Montenga, gdzie w dzień

zaćmienia w ponurym barze Tapioka spotykają się wszyscy,

jakże liczni, bohaterowie w celu zdobycia tajemniczego

klejnotu, pozwalającego panować nad ruchem Księżyca. Mamy

więc tutaj dwóch mnichów, kobietę wybudzoną ze śpiączki,

trzęsącego półświatkiem gangstera, parę zakochanych

rozbójników, płatnego zabójcę przebranego za Presleya,

tajniaków z policji oraz legendarnego rewolwerowca-mordercę,

Bourbon Kida. Wszyscy oni zostają wplątani w wielowątkową

intrygę, od której zależeć będą losy świata. Początkowo fabuła

wydawała się zatem interesująca, jednak okazało się, że autor

(bądź autorzy) łapie zbyt wiele srok za ogon, nie panuje nad

mnogością bohaterów. Fabuła się rwie, traci sens, zamienia się

w serię scen wypełnionych żartami i gagami niskich lotów.

Książka ma być w zamierzeniu książkowym pastiszem filmów

akcji, połączeniem thrillera, horroru, czarnej komedii, fantasy,

spaghetti-westernu i kryminału. Pomysł i zamierzenia godne

pochwały, zabawa konwencją stanowi świetną podstawę dla

ciekawych powieści. Niestety, wykonanie jest na żenującym

poziomie. Mocny język i rzeki krwi nie są straszne ani

śmieszne, są parodią, oczywiście, ale parodia nieudolną. Nie

zasłonią miernoty stylu, kiepskich dialogów i marnego

dowcipu. Postaci w powieści jest zatrzęsienie, jednak żadna

nie zapada w pamięć. Być może mają być jedynie nośnikami

stereotypowych cech, jednak ja oczekuję czegoś więcej.

Autor "Księgi bez tytułu" miał pomysł, chciał wykorzystać

najlepsze, co oferuje popkultura, wszystko to wymieszać i

odnieść sukces. Jednak często mniej znaczy więcej - za dużo

składników powoduje chaos i brak smaku. Jeśli do tego dodać

wyjątkowo nieporadny warsztat, wychodzi pozycja bardzo

przeciętna, na poziomie historyjki pisanej wspólnie przez klasę

gimnazjalną, która chce w niej umieścić wszystkie swoje

pomysły. I o ile może w ten sposób powstać całkiem zabawny

twór, to na pewno nie zasługuje on na miano dobrej książki

napisanej przez profesjonalistę.