Kossak Zofia - Krzyżowcy

„O, Boże, czyż na świecie nie ma ludzi złych i dobrych, tylko wszyscy są albo źli, albo dobrzy, zależnie od okoliczności? A raczej od stopnia wiary w coś lub w kogoś?”*

Tym niewielkim cytatem jakże celnie opisuje Zofia Kossak naturę człowieka. Próbuje ona zrozumieć i przybliżyć sposób myślenia i odczuwania świata przez krzyżowców z roku 1097, którzy zmagają się z własnymi słabościami podczas świętej misji wyzwalania Grobu Bożego z rąk Saracenów. W pełni się to autorce powiodło, choć temat wypraw krzyżowych zawsze był i jest nadzwyczaj delikatny i kontrowersyjny. Czasem bezkrytycznie gloryfikowane, przez wielu oceniane negatywnie – z pewnością nie stanowią łatwego zadania dla pisarza! Podziwiam, że autorce udało się zachować zdrowy dystans wobec ludzi i zdarzeń. Podeszła do sprawy bardzo szczerze i odważnie, co odczuwa się na każdej karcie jej książki. Ukazała miłość i wielkość człowieka: jego pychę i głupotę z jednej strony, pokorę i wierność z drugiej.

„Krzyżowcy” zachwycają także swoim szerokim rozmachem epickim. Plastyczne opisy z życia religijnego, społecznego i obyczajowego, mnóstwo realistycznych szczegółów wzbogaca wyobrażenia o wczesnym średniowieczu. Pisarce udało się doskonale zobrazować zetknięcie trzech kultur: łacińskiej, bizantyjskiej i muzułmańskiej, które zapoczątkowało nowy okres w kulturze Europy. Doskonała, rzetelna powieść historyczna, godna szerszego rozpropagowania.

W "Zakończeniu" Zofia Kossak pięknie podsumowała: „Wielka krucjata nie była sielanką, o nie! Była, jak to ujrzał papież Urban II przed śmiercią, splątanym kłębem cnoty i zbrodni, taranem krwawiącym, bluzgającym ropą grzechu – była straszliwym skrótem ogólnych dziejów ludzkości. Jednakże cel osiągnęła. Skutki jej okazały się dla Europy błogosławione i trwałe. Długoletni kontakt ze Wschodem, dotychczas prawie nie znanym, pchnął Europę w przód o trzysta lat co najmniej”*.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder