Kino dla młodych.avi

Historia oblężenia Kohimy w 1944 roku. Żołnierzy brytyjskich i hinduskich było 10 razy mniej niż Japończyków. Mimo to ich garnizon zdołał oprzeć się nieprzyjacielowi.

W tym odcinku genialne wynalazki lat 60. XX wieku: roboty przemysłowe, które zrewolucjonizowały produkcję, paralizator i pierwsza konsola do gier.

Albert Speer był osobistym architektem Adolfa Hitlera i generalnym inspektorem budowlanym III Rzeszy. W czasie wojny zajmował stanowisko ministra odpowiedzialnego za uzbrojenie i amunicję. Do jego najbardziej znanych projektów należą Nowa Kancelaria Rzeszy, Zeppelinfeld, a także Wał Atlantycki.

Mało kto wiedział, że Józef Stalin, dyktator odpowiedzialny za śmierć milionów ludzi, pasjonował się kinem. Niedawno odtajnione dokumenty ukazują go jako człowieka mocno zaangażowanego w tworzenie sowieckiego przemysłu filmowego.

Niewiele osób w Polsce zdaje sobie sprawę z wydarzeń, jakie miały miejsce w tym kraju, gdy władza decydowała o wszystkim a socrealizm miał być naszą dumą i drogą do potęgi. Na początku lat '50 z ogarniętej wojną "bratniej" Korei Północnej przybywają do Polski sieroty. Na prośbę Kim Ir Sena Polska miała zapewnić im dom, szkołę i opiekę w czasie konfliktu w ich ojczyźnie. Poufna decyzja, koordynowana na najwyższych szczeblach władzy. Olbrzymia grupa ponad 1200 koreańskich dzieci, w wieku przedszkolnym i nieco starszych, zamieszkała w Państwowym Ośrodku Wychowawczym w Płakowicach koło Lwówka Śląskiego. Opiekę nad nimi sprawowali polscy wychowawcy oraz nieliczne osoby z Korei Północnej. Gościnne władze zrobiły wszystko, aby życie w ośrodku było bogate i ciekawe; wspaniała kuchnia, produkty spożywcze -tak trudne do zdobycia w tamtych czasach dla zwykłych obywateli, interesujące wycieczki, spotkania z dziećmi z innych państw socjalistycznych, nauka polskiego, zajęcia sportowe. W takich oto przytulnych warunkach, otoczone opieką i wielką sympatią polskich pedagogów, dzieci koreańskie spędziły w Polsce 8 lat... Nagle władza w Korei upomniała się o swe sieroty, w ciągu kilku dni dzieci zostały odesłane, ku wielkiej rozpaczy przywiązanych do nich opiekunów. Zaś i one same, mimo wszystko wrośnięte w polską kulturę, wracały do domu z wielkim strachem, niepewnością. Do domu, gdzie nie czekali na nich rodzice. Jolanta Krysowata przedstawia dokument, będący współczesną opowieścią o tamtych latach. Jest to dobitne zestawienie mentalności ówczesnej władzy polskiej i koreańskiej z mentalnością zwykłych ludzi, pedagogów, lekarzy, osób, które z wielkim poświeceniem otoczyły sieroty opieką. Film obfituje we wzruszające rozmowy z opiekunami, ich wspomnienia, często pojawiające się na ich twarzach łzy oraz liczne materiały archiwalne Polskiej Kroniki Filmowej ukazujące pobyt koreańskich sierot.