Chiromancja.pdf

Chiromancja zatem jest jednym z najstarszych sposobów przepowiadania przyszłości, oparta na cechach dłoni. Powstała ok. 5 tysięcy lat temu w Indiach. Potem rozprzestrzeniła się na Chiny, Egipt i kraje europejskie.

Chiromancja znała swoich zwolenników, byli topielcy filozofowie tacy jak Arystoteles (384-322 r. p.n.e). Legenda głosi ze przekazał swoją wiedzę Aleksandrowi Wielkiemu. Podobno Arystoteles odkrył zapisaną złotymi literami księgę chiromancką Hermesa Trismegitosa i podarował ją Aleksandrowi Wielkiemu. Arystoteles podejrzewał związek pomiędzy długością lini na dłoni i długością życia. Jeśli dłoń była mięsista, przecięta jedną lub dwoma ciągłymi liniami uznawał za oznakę długowieczności. Była to wówczas hipoteza naukowa, jako część fizjonomiki ludzkiego ciała. Inna legenda głosie sam Julisz Cezar znał się na czytaniu dłoni. Oceniał podobno ludzi tylko i wyłącznie na podstawie znaków na dłoni.
Nie wiele jest wzmianek na temat starożytnej chiromancji. W Niemczech w 1475 roku powstał pierwszy podręcznik chiromancji, zwany „ Sztuka Chiromancji” Joanna Von Hagena. Wydany on został jednak na większa skalę dopiero w 1522 roku.
W późniejszych wiekach Chiromancja była tez wykładana na kilku uniwersytetach europejskich. Drogowskazem dla medycznego, psychologicznego i filozoficznego poznania ezoterycznej wiedzy o liniach na dłoni stała się książka Chrystiana Schalitza. – „Z przesądów i oszust uwolniona chiromancja i fizjognomia” ukazana w 1703 roku.
Szczyt swojej popularności chiromancja osiągnęła w XIX wieku za sprawą hrabiego Louisa Hamona, który praktykował Chiromancję wróżbiarską pod pseudonimem Cheiro. Jego przepowiednie sprawdzały się w 100%. Przepowiadał on przyszłość z ręki największym ówczesnym osobistościom, takim jak Król Anglii Edward VII, i Edward VIII, król Belgii Leopold, rosyjski car Mikołaj II, Thomas Edison, Mark Twain, Oskar Waild.
W 1913 roku Kongres Psychologii ekstremalnej w Paryżu, chiromancja została uznana za naukę, zaś 3 lata później wydano podręcznik uczący wróżenia z dłoni autorstwa Ernesta Issabernera.
Podobnie jak inne gałęzie wróżbiarstwa, tak i chiromancja czerpała z bogatych zasobów wiedzy astrologicznej. Wykorzystywano symbole umożliwiające połączenie linii na dłoni z systemem astrologicznym. W połowie XIX wieku walkę przeciwko wierze w magię przeniesiono również do podręczników szkolnych i encyklopedii. Wszystkie rodzaje wróżbiarstwa zostały potępione przez Kościół katolicki. Sztuka czytania z dłoni również została uznana za czarną magię.
Znajomość dłoni została poprzez stulecia rozbudowana do rozgałęzionego systemu myślowego. Metody interpretacji linii były tak skomplikowane, że posługiwali się nimi jedynie fachowcy. Należy zwrócić uwagę, że chiromancja chińska była znacznie inna w odczytywaniu znaków na dłoni niż europejska. Łatwo zatem zauważyć jak różnorodne są systemy chiromancji. Ich rozwój odbywał się na poziomie teoretycznych podstaw, a nie za pomocą praktykujących magów na ulicach.

Źródło: http://www.chiromancja.com/