Saylor Steven - Cesarstwo.pdf

Historia Rzymu staje się dla nas ciągiem obrazów: jąkający się Klaudiusz otruty potrawką z grzybów, Neron śpiewający podczas pożaru Rzymu, okrutna śmierć Witeliusza, teatralne widowiska Domicjana… Wszystkich tych wydarzeń nie zabraknie i w Cesarstwie, Saylor poszerza jednak opowieść o historie życia jednostek: potomków rodu Pinariuszy. Rozmaite są ścieżki ich losów: jedni z nich stają się wrogami cesarzy, inni najlepszymi przyjaciółmi – jedni pławią się w chwale i bogactwie, inni walczą na arenie o życie. Kochają, nienawidzą, cierpią i radują się – a we wszystkim tym są uderzająco nam bliscy. Saylor po raz kolejny udowadnia, że niewielu pisarzy jest mu w stanie dorównać biegłością w prowadzeniu wartkiej i porywającej narracji, wiernej jednak historycznym faktom. Rzecz jasna, pojawiają się pewne nieścisłości, nie zapominajmy jednak, że nie mamy w rękach podręcznika historii, ale powieść historyczną. Czyta się znakomicie. Po raz kolejny pochwalić muszę pomysł podzielenia całej opowieści na rozdziały – dzięki temu autor pozbawił przedstawioną historię zbędnych dłużyzn, skupiając się na najbardziej intrygujących fragmentach. Możemy śledzić nie tylko losy rodu Pinariuszy i dość szybko zmieniających się cesarzy, ale i historię powstawania najważniejszych rzymskich budowli. Nie brakuje opowieści mocno pikantnych – nie od dziś wiadomo, że Tyberiusz, Kaligula czy Neron nie prowadzili cnotliwego życia. Ci, którzy twierdzą, że współczesny świat pogrąża się w rozpuście ze zdziwieniem mogą stwierdzić, że starożytni nie byli zbyt wiele od nas lepsi – niektóre elementy igrzysk i dziś mogłyby mocno szokować… Saylor świetnie opisuje jednak nie tylko pierwszoplanowych aktorów rzymskiego życia publicznego, ale również osoby tkwiące pozornie w cieniu. Jedną z najbardziej poruszających historii przedstawionych w powieści jest biografia Sporusa – obdarzonego niezwykłą urodą niewolnika-eunucha, który stał się najpierw kochankiem Nerona, mając mu zastąpić zamordowaną żonę, Poppeę Sabinę. Później upodobał go sobie kolejny cesarz, Oton, dokładnie z tych samych względów. Zmarł samobójczą śmiercią, upokorzony przez Witeliusza. Autor świetnie oddaje w Cesarstwie przedziwne zjawisko: wielu spośród tych, którzy lgnęli do cesarzy niczym ćmy do światła ginęli szybko, jak owe ćmy właśnie… Trudno opisanych scen nie śledzić z wypiekami na twarzy, Saylor to bowiem prawdziwy mistrz budowania klimatu