Ukamienowanie Sorayi M.avi

Ukamieniowanie Sorayi M.
27 sty 2011 o godz. 23:58 kategoria: Gender, Kultura / Media | Komentarzy: 6

reżyseria: Cyrus Nowrasteh
rok produkcji: 2008
kraj: USA
gatunek: dramat
czas trwania: 116 minut
język: polskie napisy

„Ukamieniowanie Sorayi M” zdarzyło się jakieś dwadzieścia lat temu i opisał je w 1990 roku francusko-irański dziennikarz Freidoune Sahejan w książce pod tym samym tytułem. Jest to historia młodej kobiety, matki dziewięciorga dzieci, którą mąż, Ali, fałszywie oskarżył o zdradę małżeńską, ponieważ chciał się jej pozbyć i ożenić z młodą dziewczyną, którą mu zaofiarowano. Nagle niewinna i bezradna Soraya staje się wyrzutkiem pozbawionym podstawowych praw człowieka, napiętnowana jak zwierzę ofiarne, by stać się przedmiotem pełnego przemocy, krwiożerczego rytuału, który łączy męskich członków społeczności wiejskiej w zniszczeniu zła, które ona teraz wydaje się uosabiać. Film posuwa się powoli od szczegółu do szczegółu: zbieranie kamieni – nie za dużych, żeby nie zabić zbyt szybko, ciało Sorayi zostaje rytualnie umyte, owinięte w biały całun i zaniesione na noszach na miejsce kamieniowania, z rękami zawiązanymi za plecami. Tam grzebią ją w ziemi po pachy – i rozgrywa się makabryczny rytuał. Jej dwaj synowie zmuszeni są do wyrzeczenia się jej i dołączenia do rzucających kamieniami.

Film zrobili ludzie, którzy osobiście doświadczyli prześladowań ze strony mających władzę fundamentalistów. Reżyser Cyrus Nowrasteh jest Amerykaninem irańskiego pochodzenia, którego rodzina musiała uciec z Iranu po rewolucji. Kiedy grająca główną role aktorka Shoreh Aghdashloo, także Amerykanka irańskiego pochodzenia, rozmawiała kiedyś z dziennikarzem w USA o ofiarach tortur w Iranie, irańska policja aresztowała jej brata i przez rok trzymała go w więzieniu.


Oficjalnie w Iranie nie ma już kamieniowania po tym, jak w 2002 roku pod naciskiem międzynarodowych protestów szef sądownictwa, ajatollah Mohmud Hashemi-Shahroudi, ogłosił moratorium na kamieniowanie. Od tego czasu jednak nadal wielu ludzi ukamieniowano na śmierć. W lipcu 2007 roku międzynarodowe oburzenie wywołał przypadek Jafara Kianiego, ukamieniowanego w Kazwin (w północno-wschodnim Iranie). W maju 2006 roku Abbas H. i Mahbubeh A. zostali ukamieniowani w Mashhad (w północno-wschodnim Iranie). W 2007 roku islamski Sąd Najwyższy Iranu utrzymał w mocy karę śmierci przez ukamieniowanie. W styczniu 2008 Amnesty International wezwała Iran do zniesienia kamieniowania. W tym czasie oczekiwało na egzekucję co najmniej dziewięcioro ludzi skazanych na śmierć przez ukamieniowanie. Podczas kolejnych miesięcy odezwały się silne protesty, tak w Iranie, jak i za granicą, z żądaniem złagodzenia wyroku, ale nadal nie jest jasne, czy ofiary rzeczywiście zostały uratowane. Tymczasem National Council of Resistance (Narodowa Rada Oporu) w Iranie i organizacje praw człowieka donoszą o sprawach trzydziestoletniej kobiety Gilian Mohammadi i obywatela Afganistanu Gholamali Eskandari skazanych na śmierć przez ukamieniowanie i oczekujących na wykonanie wyroku w więzieniu Isfahan w środkowym Iranie.