czyściec,nauka niebiblijna

Czyściec .......według nauki Kościoła [rzymskokatolickiego] stan lub miejsce na tamtym świecie (...), gdzie dusze tych, którzy umierają w łasce, ale nie są całkowicie wolni od wszelkiej niedoskonałości, pokutują za jeszcze nieodpuszczone grzechy powszednie albo za karę doczesną spowodowaną przez grzechy powszednie i śmiertelne już wybaczone; w ten sposób zostają oczyszczone, zanim pójdą do nieba” (New Catholic Encyclopedia, 1967, t. 11, s. 1034).

•*´¨`*•.¸♥¸.•*´¨`*•
Na czym jest oparta nauka o czyśćcu?
Po omówieniu poglądów pisarzy katolickich na takie wersety, jak 2 Machabejska 12:39-45, Mateusza 12:32 i 1 Koryntian 3:10-15 w New Catholic Encyclopedia przyznano: „Ostatecznie z analizy tej wynika, że katolicka nauka o czyśćcu jest oparta nie na Piśmie Świętym, lecz na tradycji” (1967, t. 11, s. 1034).

„Opowiadając się za istnieniem pośredniego miejsca między niebem a piekłem, Kościół opiera się na tradycji” (U.S. Catholic, marzec 1981, s. 7).

Co o naturze czyśćca mówią komentatorzy katoliccy?
„Wielu uważa, że wszelkie cierpienia czyśćcowe polegają na uświadamianiu sobie chwilowej niemożności uszczęśliwiającego widzenia Boga, chociaż bardziej upowszechnił się pogląd, że oprócz tego istnieje jeszcze jakaś pozytywna kara (...) W Kościele łacińskim przyjął się pogląd, że przyczyną tych cierpień jest rzeczywisty ogień. Nie jest to jednak najważniejsze dla wiary w czyściec ani zbyt pewne. (...) Nawet gdy się odrzuci — za teologami Kościoła wschodniego — myśl o cierpieniach w ogniu, należy zachować daleko idącą ostrożność, żeby nie wykluczyć wszelkiego pozytywnego cierpienia czyśćcowego. Są przecież rzeczywiste utrapienia, smutki, zmartwienia, wyrzuty sumienia i inne duchowe żale zdolne zadawać duszy rzeczywisty ból. (...) W każdym razie trzeba pamiętać, że pośród cierpień dusze te zaznają również wielkiej radości, a to ze względu na pewność zbawienia” (New Catholic Encyclopedia, 1967, t. 11, ss. 1036, 1037).
„Wypowiedzi o tym, co się dzieje w czyśćcu, są oparte na przypuszczeniach” (U.S. Catholic, marzec 1981, s. 9).•*´¨`*•.¸♥¸.•*´¨`*•
Czy dusza żyje po śmierci ciała?
♥ Księga Ezechiela 18:4 (Bg): „Dusza [hebr. néfesz; „osoba”, BT, Bp; „każdy”, Bw; „dusza”, Wujek], która grzeszy, ta umrze”.
♥ List Jakuba 5:20 (BT): „Niech wie, że kto nawrócił grzesznika z jego błędnej drogi, wybawi duszę jego od śmierci i zakryje liczne grzechy”. (Warto zaznaczyć, że jest tu mowa o śmierci duszy).

Czy po śmierci jest jeszcze wymierzana jakaś kara za grzechy?
♥ List do Rzymian 6:7 (BT): „Kto bowiem umarł, stał się wolny od grzechu” (Bg: „Bo ktoć umarł, usprawiedliwiony jest od grzechu”).
Czy zmarły może się radować pewnością zbawienia?
♥ Koheleta [Księga Kaznodziei] 9:5 (BT): „Żyjący wiedzą, że umrą, a zmarli niczego zgoła nie wiedzą”.
♥ Izaj. 38:18 (BT): „Zaiste, nie Szeol Cię [Jahwe] sławi ani Śmierć wychwala Ciebie; nie ci oglądają się na Twoją wierność, którzy w dół zstępują”. (Jakże więc mogą oni zaznawać ‛wielkiej radości ze względu na pewność zbawienia’?)

Co według Biblii jest potrzebne do oczyszczenia z grzechów?
♥ 1 List Jana 1:7, 9 (Romaniuk): „Jeżeli zaś żyjemy w światłości, tak jak On [Bóg] sam trwa w światłości, wówczas stanowimy jedność między sobą, a krew Jezusa, Syna Jego, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu. Lecz jeśli przyznamy się do naszych grzechów, to Bóg, będąc wiernym i sprawiedliwym, odpuści nam je i oczyści nas z wszelkiej nieprawości”.
♥ Apokalipsy [Księga Objawienia] 1:5 (BT): „[Jezus Chrystus] nas miłuje i (...) przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów”.

•*´¨`*•.¸♥¸.•*´¨`*• W Biblii słowo „dusza” jest tłumaczeniem hebrajskiego néfesz i greckiego psyché. Ze sposobu użycia tego słowa w Biblii wynika, że duszą jest człowiek lub zwierzę bądź też życie, którym cieszy się człowiek albo zwierzę. Jednakże zdaniem wielu „duszą” jest niematerialna, duchowa część istoty ludzkiej, dalej żyjąca po śmierci ciała. Według innych jest to pierwiastek życia. Te ostatnie poglądy są jednak niebiblijne.

Które wersety Biblii pomagają nam zrozumieć, czym jest dusza?
♥ Rodz. 2:7: „Jehowa Bóg przystąpił do kształtowania człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza dech życia, i człowiek stał się duszą żyjącą”. (Warto zaznaczyć, że nie jest tu powiedziane, jakoby człowiekowi dano duszę, ale że stał się duszą, żyjącą osobą). (Oddana tu słowem „dusza” część hebrajskiego wyrazu brzmi néfesz. Tak samo tłumaczy go Bg i Wujek 1599; Bw, BT, Bp, KUL: „istota”, a ang. przekład Kx — „osoba”).
♥ 1 Kor. 15:45: „Tak nawet jest napisane: ‚Pierwszy człowiek, Adam, stał się duszą żyjącą’. Ostatni Adam stał się duchem życiodajnym”. (A zatem w kwestii, czym jest dusza, Chrześcijańskie Pisma Greckie zgadzają się z Pismami Hebrajskimi). (Greckie słowo przetłumaczone tu na „dusza” jest biernikiem słowa psyché. Również Bg, Wujek 1599, Romaniuk: „dusza”, natomiast Bw, Bp, Kowalski — „istota”).
♥ 1 Piotra 3:20: „Za dni Noego (...) niewiele osób, to jest osiem dusz, zostało bezpiecznie przeprowadzonych przez wodę”. (Przetłumaczonym tu na „dusza” słowem greckim jest psychaí, liczba mnoga od psyché. Również BT, Bg, Romaniuk, Wujek: „dusze”, a Bp, Kowalski i Dąbrowski — „osoby”).
♥ Rodz. 9:5: „Ponadto będę żądał z powrotem krwi waszych dusz [lub: „życia”, Bp; hebr. forma néfesz]”. (Z wypowiedzi tej wynika, że dusza ma krew).
♥ Joz. 11:11: „Każdą duszę [hebr. néfesz], która w nim była, wybili ostrzem miecza”. (Czytamy tu, że dusze da się zabić mieczem, a więc te dusze nie mogły być duchami).

Czy dusza i duch to jedno i to samo?
♥ Kazn. 12:7: „Wtedy proch wraca do ziemi, tak jak był, duch [czyli siła życiowa; hebr. rúach] zaś wraca do prawdziwego Boga, który go dał”. (Warto zaznaczyć, że słowu „duch” odpowiada hebrajskie rúach, natomiast „dusza” to néfesz. Z wersetu tego nie wynika, jakoby w chwili śmierci duch unosił się i wędrował tam, gdzie przebywa Bóg; chodzi raczej o to, że widoki na ponowne życie zależą wyłącznie od Boga. Można by to unaocznić następującym przykładem: Jeśli kupujący posiadłość nie uiści odpowiedniej należności, to posiadłość „wraca” do dawnego właściciela. BT, Bp, Bg, Wujek tłumaczą słowo rúach na „duch”, NAB — na „dech życia”).
♥ Kazn. 3:19: „Jest bowiem coś, co się przytrafia synom ludzkim, i coś, co się przytrafia zwierzęciu, a przytrafia im się to samo. Jak umiera ono, tak i on umiera; i wszyscy mają jednego ducha [hebr. rúach]”. (Tak więc zarówno ludzie, jak i zwierzęta mają tego samego rúach, czyli ducha. Omówienie wersetów 20 i 21 można znaleźć na stronie 85).
♥ Hebr. 4:12: „Słowo Boże jest żywe i oddziałuje z mocą, i jest ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, i przenika aż do rozdzielenia duszy [gr. psyché; „życie”, NE] i ducha [gr. pneúmatos], a także stawów i ich szpiku, i jest zdolne rozeznać myśli i zamiary serca”. (Warto zaznaczyć, że greckie słowo tłumaczone na „duch” nie jest tym samym, które się oddaje słowem „dusza”).
Czy człowiek dalej żyje i zachowuje świadomość, gdy duch opuści ciało?
♥ Ps. 146:4: „Duch [hebr. forma rúach] jego uchodzi, a on wraca do swej ziemi; w tymże dniu giną jego myśli”. (Bg, Bp, Bw, BWP tłumaczą rúach na „duch”, a BT, Borowski — na „tchnienie”. Zob. też Psalm 104:29).

Skąd się wzięła głoszona w chrześcijaństwie wiara w niematerialną, nieśmiertelną duszę?
„Chrześcijańskie pojęcie duchowej duszy, stworzonej przez Boga i wlewanej do ciała w chwili poczęcia, żeby uczynić człowieka żywą całością, jest owocem długiego rozwoju filozofii chrześcijańskiej. Dopiero Orygenes [zm. ok. 254 n.e.] na Wschodzie oraz św. Augustyn [zm. 430 n.e.] na Zachodzie uznali, że dusza jest substancją duchową, i stworzyli jej koncepcję filozoficzną. (...) Jego nauka [Augustyna] dużo zawdzięcza (łącznie ze swymi słabymi stronami) neoplatonizmowi” (New Catholic Encyclopedia, 1967, t. 13, ss. 452, 454).
„Koncepcja nieśmiertelności jest wytworem myśli greckiej, podczas gdy elementem myśli żydowskiej jest nadzieja zmartwychwstania. (...) Od czasu wypraw Aleksandra judaizm stopniowo wchłaniał pojęcia greckie” (Dictionnaire Encyclopédique de la Bible, Valence 1935, red. Alexandre Westphal, t. 2, s. 557).
„Nieśmiertelność duszy jest pojęciem greckim powstałym w starożytnych tajemnych kultach i rozwiniętym przez filozofa Platona” (Presbyterian Life, 1 maja 1970, s. 35).
„Naszym zdaniem śmierć jest czymś? (...) Może to nic innego, jak uwolnienie się duszy od ciała? Umieranie to jest to, że ciało uwolnione od duszy staje się, z osobna, ciałem samym w sobie, a z osobna znowu dusza wyzwolona z ciała sama istnieje dla siebie. Może śmierć to nic innego, jak to właśnie (...) — A prawda, że dusza ulega śmierci? — Nie. — Więc czymś nieśmiertelnym jest dusza? — Nieśmiertelnym” (Fedon Platona, tłum. Władysław Witwicki, Warszawa 1982, ss. 381, 464).
„Jak widzimy, zagadnienie nieśmiertelności było przedmiotem pilnego zainteresowania teologów babilońskich. (...) Zarówno w oczach ludu, jak i przywódców religijnych było nie do pomyślenia całkowite unicestwienie czegoś, co raz zostało powołane do istnienia. Śmierć uważano za przejście do innej formy życia” (Morris Jastrow junior, The Religion of Babylonia and Assyria, Boston 1898, s. 556).

Nie ma plików w tym folderze