Sobory

~~
Strony źródłowe:
(pl.wikipedia.org/wiki/Sob%C3%B3r_powszechny)
Czym jest sobór dla Kościoła? Perspektywa rzymskokatolicka (bc.upjp2.edu.pl/Content/3505/glaeser_art_przed_soborem.pdf)
~~~

Kościół pierwszych wieków kształtował swoją tożsamość zgodnie z zasadami współistnienia (...) różnych tradycji kulturowych, liturgicznych i teologicznych znajdujących płaszczyznę porozumienia w poczuciu uczestnictwa w tej samej prawdzie, potwierdzanej przez Świętą Tradycję apostolską i patrystyczną i realizowanej w duchu wzajemnych siostrzano‑braterskich odniesień. Oznacza to szacunek wobec różnych sposobów wyrażania i przeżywania wiary oraz poczucia wspólnoty z Bogiem i między sobą. Tak na przykład pluriformizm liturgiczny nie stanowił przeszkody w ształtowaniu siostrzanych relacji między lokalnymi wspólnotami. Był raczej znakiem i świadectwem duchowego bogactwa Kościoła. Siostry i bracia w tej samej wierze mogli się nawzajem obdarowywać kulturowym dziedzictwem, które stanowiło dla nich „naturalne” środowisko życia. Można więc powiedzieć, że płaszczyzna braterskich odniesień była dla Kościoła pierwszego tysiąclecia wręcz warunkiem jego egzystencji.
Szczególną przestrzenią budowania i urzeczywistniania kościelnej komunii były i do dziś pozostają sobory.

Z punktu widzenia rzymskokatolickiego sobór jest uroczystym zgromadzeniem kolegium biskupów i innych przedstawicieli Kościoła obradującym wraz i pod przewodnictwem biskupa Rzymu lub jego przedstawiciela – legata. Obrady soboru dotyczą ważnych zagadnień Kościoła, a zwłaszcza jego jedności w sprawach dogmatycznych i organizacyjnych. Instytucja soboru nawiązuje do spotkania apostołów w Jerozolimie (ok. 50 r.). Na spotkaniu tym, zwanym tradycyjnie Soborem Jerozolimskim, rozstrzygnięto m.in., że chrześcijanie nawróceni z pogaństwa nie muszą poddawać się przepisom tradycyjnego prawa żydowskiego.

Dotychczas odbyły się następujące sobory, które Kościół rzymskokatolicki
traktuje jako powszechne, czyli ekumeniczne:
1. Sobór Nicejski (325),
2. Sobór Konstantynopolitański (381),
3. Sobór Efeski (431),
4. Sobór Chalcedoński (451),
5. Sobór Konstantynopolitański II (553),
6. Sobór Konstantynopolitański III (680),
7. Sobór Nicejski II (787),

8. Sobór Konstantynopolitański IV (869),
9. Sobór Laterański I (1123),
10. Sobór Laterański II (1139),
11. Sobór Laterański III (1179),
12. Sobór Laterański IV (1215),
13. Sobór Lyoński I (1245),
14. Sobór Lyoński II (1274),
15. Sobór w Vienne (1311–1312),
16. Sobór w Konstancji (1414–1418),
17. Sobór w Bazylei–Ferrarze–Florencji–Rzymie (1431–1445),
18. Sobór Laterański V (1512–1517),

19. Sobór Trydencki (1545–1547, 1551–1552,1562–1563),
20. Sobór Watykański I (1869–1870),
21. Sobór Watykański II (1962–1965).

Kościoły prawosławne oraz protestanckie odwołują się do pierwszych siedmiu soborów. Te uznają za ekumeniczne ze względu na to, że były one soborami Kościoła niepodzielonego.

(...) To właśnie świadomość bycia chrześcijaninem sprawiła, że trudności, jakie wynikały z odmienności interpretowania niektórych prawd wiary, ówczesny Kościół pragnął rozwiązywać poprzez zwoływanie soborów, a w wymiarze lokalnym – synodów. Tak zwane sobory ekumeniczne były wyrazem komunii Kościołów. Gromadziły bowiem przedstawicieli wszystkich wielkich tradycji chrześcijańskich, aby bronić depozytu wiary przed zniekształceniami lub zafałszowaniem. Sobory powszechne Kościoła niepodzielonego „stanowiły jakby momenty podsumowania życia Kościoła”. Kościoły Wschodu i Zachodu, świadome wspólnego dziedzictwa i tego samego fundamentu wiary, Jezusa Chrystusa, razem starały się zażegnywać niebezpieczeństwa herezji i rozłamów.

(...) Soborowe orzeczenia były często reakcją na spory i błędne nauki głoszone przez niektórych członków Kościoła. Negatywne stanowisko, jakie czasem zajmowały sobory wobec błędów w teologicznym nauczaniu, było również przejawem głębokiej troski o siostry i braci w jednej wierze.

(...) Od początku dziejów Kościoła wspólnie rozstrzygano wszelkie poważne problemy kościelne, zwłaszcza te, które zagrażają jego jedności.

(...) Po rozłamie Kościoła zachodniego związanym z XVI‑wieczną reformacją sobory przestały być zgromadzeniami chrześcijańskiego Zachodu bądź też chrześcijańskiego świata, a stały się zgromadzeniami Kościoła rzymskokatolickiego.


...

Spis soborów powszechnych (wg Wikipedii)


I Sobór nicejski I (325) – potępił arianizm, sformułował chrześcijańskie wyznanie wiary, uroczyście potwierdził dogmat o Bóstwie Chrystusa.
II Sobór konstantynopolitański I (381) – uzupełnił wyznanie wiary (zwane także nicejsko-konstantynopolitańskim) do postaci Credo (czyli wyznania wiary) nicejsko-konstantynopolitańskiego, odmawianego podczas Mszy św., potwierdzono wiarę w Ducha Świętego.
III Sobór efeski (431) – potępił nestorianizm, uznał, że Dziewicy Maryi przysługuje tytuł Matki Bożej (Η Θεοτόκος, łac. Theotokos). Ten i następne sobory nie są uznawane przez Kościół asyryjski.
IV Sobór chalcedoński (451) – odrzucił monofizytyzm, sformułował doktrynę o dwóch naturach Chrystusa: boskiej i ludzkiej. Ten sobór i następne nie są przyjmowane przez tzw. kościoły przedchalcedońskie (dawniej nazywane monofizyckimi).
V Sobór konstantynopolitański II (553) – potwierdził doktryny i kanony poprzednich soborów, potępił nowe pisma heretyckie.
VI Sobór konstantynopolitański III (680–681) – potępił monoteletyzm.
VII Sobór nicejski II (787) – potępił ikonoklazm i uznał za słuszny kult ikon.

VIII Sobór konstantynopolitański IV (869–870) – potępił Focjusza, uznając go za schizmatyka; potępienie to, odrzucone przez biskupów wschodnich, usankcjonowało podział chrześcijaństwa na katolicyzm i prawosławie. Sobór nieuznany przez prawosławie.
IX Sobór laterański I (1123) – uregulował kwestie inwestytury.
X Sobór laterański II (1139) – potępił nauki Arnolda z Brescii.
XI Sobór laterański III (1179 ) – zajmował się problemami moralnymi, potępił albigensów i waldensów
XII Sobór laterański IV (1215) – sformułował dogmat o przeistoczeniu, potępił naukę Joachima z Fiore, sformułował doktrynę o prymacie papieskim.
XIII Sobór lyoński I (1245) – zdetronizował cesarza Fryderyka II, zarządził nową krucjatę przeciwko Saracenom.
XIV Sobór lyoński II (1274) – wprowadził filioque do wyznania wiary, uregulował zasady wyboru papieża.
XV Sobór w Vienne (1311–1312) – potępił błędy templariuszy, fraticelli, beginek i begardów.
XVI Sobór w Konstancji (1414–1418) – początkowo nieformalny, stał się soborem z chwilą zwołania przez papieża Grzegorza XII; zakończył wielką schizmę zachodnią, wybierając papieżem Marcina V; potępił Johna Wycliffe'a i Jana Husa.
XVII Sobór Bazylea - Ferrara - Florencja - odbywał się w trzech fazach:
Sobór w Bazylei (1431–1439) – kontynuował kwestie reformy Kościoła i podjął temat unii z Grekami. Po uchwaleniu dogmatu o wyższości soboru nad papieżem, Eugeniusz IV ogłosił nieważność soboru. W odpowiedzi sobór wybrał na papieża Feliksa V.
Sobór w Ferrarze (1438) – zwołany przez Eugeniusza IV po rozłamie na soborze w Bazylei. Zajął się problemem unii z prawosławiem. Na początku 1439 przeniesiony do Florencji. Uważany za kontynuację poprzedniego.
Sobór we Florencji (1439–1445) – Od 1443 obradował w Rzymie. Zatwierdził unię z Kościołem bizantyjskim oraz Apostolskim Kościołem Ormiańskim. Jest kontynuacją poprzedniego.
XVIII Sobór laterański V (1512–1517) – potępił koncyliaryzm.
XIX Sobór trydencki (1545–1563) – potępił Lutra i innych zwolenników reformacji; podjął dzieło odnowy Kościoła (kontrreformacja).
XX Sobór watykański I (1868–1870) – sobór przerwany wojną francusko-pruską; ogłosił dogmat o nieomylności papieża w sprawach wiary i moralności.
XXI Sobór watykański II (1962-1965) - sobór mający na celu odświeżenie (aggiornamento) Kościoła katolickiego.

~~~
Zobacz też:
Czym jest sobór dla Kościoła? Perspektywa rzymskokatolicka (bc.upjp2.edu.pl/Content/3505/glaeser_art_przed_soborem.pdf)

SOBÓR WATYKAŃSKI II

Nie ma plików w tym folderze