Saint Seiya The Lost Canvas - Meiou Shinwa

Włochy, druga połowa XVIII wieku. W niedużym miasteczku żyje trójka przyjaciół – gorącokrwisty Tenma, wrażliwy malarz Alone i opiekuńcza Sasha. Wszyscy troje są sierotami i nie mając nikogo innego na świecie, przysięgli sobie wieczną przyjaźń, której symbolami miały być kwiatowe obrączki wykonane przez Sashę. Jednak z biegiem czasu ich drogi się rozeszły – Tenma i Sasha zostali zabrani do Sanktuarium. On miał stać się brązowym rycerzem, ona okazała się nowym wcieleniem bogini Ateny. Tymczasem Alone, pozostawiony samotnie, uległ manipulacjom Pandory i Hypnosa, stając się naczyniem dla duszy Hadesa. W taki oto sposób rozstawiono pionki na szachownicy nowego konfliktu, który miał stać się kolejnym etapem wojny między Ateną a Hadesem. Tenma, nowy brązowy rycerz Pegaza, w towarzystwie nieprzepadającego szczególnie za nim brązowego rycerza Jednorożca Yato oraz tajemniczej Yuzurihy – srebrnego rycerza Żurawia – będzie musiał walczyć ze swoim najlepszym przyjacielem.

Saint Seiya: The Lost Canvas – Meiou Shinwa to zupełnie nowa seria o przygodach złotych, srebrnych i brązowych rycerzy broniących bogini Ateny. Zaskoczy zapewne widza niemal całkowity brak postaci znanych z poprzednich serii. Akcja toczy się dwieście pięćdziesiąt lat wcześniej, więc z dawnych znajomych po jasnej stronie mocy spotkamy tylko złotego rycerza Barana – Shiona i złotego rycerza Wagi, Dohko (tak, to późniejszy nauczyciel Shiryu), tu jeszcze jako nierozłącznych przyjaciół. Niewiele więcej znajomych twarzy pojawia się po stronie zła, gdzie mamy głównie Hypnosa i Pandorę. Gdyby jednak spojrzeć na nowe postaci, to pewne podobieństwa bez trudu dostrzeżemy – Tenma to w zasadzie wykapany Seiya, a niewinny i dobroduszny Alone niewiele różni się od Shuna. Yato, brązowy rycerz Jednorożca, towarzysz i zarazem konkurent Tenmy, wyraźnie wzorowany był na Jabu. Zwracają uwagę też postaci zupełnie nowe i świeże – Yuzuriha, srebrny rycerz Żurawia (swoją drogą, choć kobieta, biega bez maski) czy Sasha – Atena. Ta ostatnia jest o tyle ważna, że w stosunku do Saori wyraźnie nabrała charakteru. Złoci rycerze niewiele różnią się od swoich poprzedników (a w zasadzie następców), także charakterami. Za to z Hadesa uczyniono tu szalonego boga pełną gębą. Jest chyba najbardziej udanym z antagonistów, jacy do tej pory występowali w Saint Seiya.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder