Kisielewski_Stefan_-_Dzienniki.rtf

Mozart Podróżnik Istnieje osobliwy rodzaj ludzi, w których rozgrywa się wieczna walka o przywództwo między ciałem i duszą, między pierwiastkiem zwierzęcym a boskim. Te przeciwieństwa, uderzające u wszystkich wielkich, w nikim może nie występują tak dobitnie, jak w Wolf-gangu Amadeuszu Mozarcie. Pierwiastek boski jest w Mozarcie tak czysty, że cała epoka widziała go tylko przez pryzmat fałszywego idealizowania. Gdybyśmy nie wiedzieli nic o jego życiu, wydawać by się nam mógł, jak Szekspir, postacią na pół mityczną, a jego koncerty fortepianowe, cztery wielkie symfonie, Don Juan i Czarodziejski flet uchodziłyby za dzieła twórczości półanonimowej, jak dramaty poety ze Stratfordu nad Avonem. Można by je wprawdzie, podobnie jak dramaty Szekspira, wyjaśniać "historycznie", z wynikiem do pewnego stopnia zadowalającym; a jednak wznosiłyby się wysoko ponad wszystko, co historyczne, w niewytłumaczalną wiekuistość sztuki. Jako artysta, jako muzyk, Mozart wydaje się istotą "nie z tego świata". Powtarzam: dla pewnej epoki XIX wieku - dla romantyzmu - dzieło jego zdawało się przedstawiać tak czystą, formalnie skończoną, "boską" doskonałość, że najbardziej bezwzględny przedstawiciel tego okresu mógł nazwać go (w swym szkicu o Beet-hoyenie) "subtelnym geniuszem światła i miłości" muzyki - nie wywołując protestu. Wyrażając bowiem taki pogląd, był Ryszard Wagner całkowicie zgodny także z przeciwnikami swej sztuki: z Robertem Schumannem, który nazwał Symfonią g-moll Mozarta dziełem "greckiej lekkości i gracji", lub z pierwszym poważnym biografem Mozarta, Otto Jahnem, który po części nieświadomie, po części rozmyślnie pomijał wszelkie głębsze dysonanse w życiu i dziele Mozarta. Rozmyślnie - gdyż, w przeciwieństwie do Wagnera i Schumanna, Jahn znał większość listów Mozarta; a przecież te listy odsłaniają Mozarta jako człowieka tak bardzo "z tego świata", człowieka z jego pełnokrwistą, dziecięcą, dziecinną, aż "ludzką - arcyludzką" indywidualnością, że nikt, przynajmniej w Niemczech, nie odważył się ich wydać w całości!, a wdowa po nim, czy też inni ludzie pełni dobrych chęci, niektóre partie listów, nawet tych z ostatniego okresu życia, uczynili na zawsze nieczytelnymi.

Czarodziej - Biografia Paula Coelho - Fernando Morais.pdf

Helena Keller - Historia mojego życia.doc

Życie jest przygodą dla odważnych - albo niczym... W 1882 roku dziewczynka w wieku niemowlęcym dostała wysokiej gorączki, że omal nie zmarła. Udało się jej przeżyć, ale gorączka pozostawiła swoje piętno. Przestała ona widzieć i słyszeć. Z racji tego, że nie słyszała, to nie mogła także posługiwać się mową. Więc, w jaki sposób to dziecko, które utraciło wzrok i słuch w wieku 19 miesięcy zostało pisarką i publicznym mówcą o światowej sławie? Helena Keller urodziła się 27 czerwca 1880 roku w Alabamie, jako córka wydawcy gazetowego. Przed chorobą była żywotnym i zdrowym dzieckiem o pogodnym, przyjaznym usposobieniu. Umiała chodzić, a także mówić kilka prostych słów. Gorączka chorobowa odcięła ją od świata zewnętrznego, pozbawiając ją wzroku i słuchu. Czuła się jakby wrzucono ją do ciemnej, więziennej celi, z której nie można było uciec. Na szczęście Helena nie była osobą, która łatwo się poddaje. Wkrótce rozpoczęła poznawać świat za pomocą pozostałych zmysłów. Chodziła wszędzie za swoją matką, trzymając się jej sukienki. Dotykała ona i wąchała wszystkiego co napotkała na swojej drodze, a także odczuwała dotykowo ręce innych ludzi, aby "zobaczyć" co oni robili. Naśladowała również ich działania i wkrótce była w stanie wykonać pewne prace sama jak: dojenie krów lub ugniatanie ciasta. Nauczyła się nawet rozpoznawać ludzi, odczuwając ich twarze lub ubrania, posługując się zmysłem dotyku. Potrafiła także powiedzieć, w jakiej znajdowała się części ogrodu na podstawie zapachu różnych roślin i odczucia rodzaju powierzchni po której stąpała. Do 7 roku życia wymyśliła ponad 60 różnych znaków za pomocą, których mogła rozmawiać ze swoją rodziną. Jeśli miała ochotę na chleb, to udawała, że kroi bochenek chleba i smaruje masłem kromki. Jeśli chciała loda to otulała się swoimi ramionami i udawała, że trzęsie się z zimna. Niezwykłość i niepowtarzalność Heleny polegała na tym, że była ona niesamowicie inteligentna, a także wybitnie wrażliwa. Jednak nawet ona miała pewne ograniczenia tj. nie była wszechstronna. W wieku 5 lat Helena zaczęła zdawać sobie sprawę z tego, że różni się od innych ludzi. Zauważyła, że jej rodzina nie posługiwała się takimi znakami jak ona, lecz mówiła za pomocą ust. Stawała czasem pomiędzy dwoma osobami i dotykała ich warg. Helena nie mogła zrozumieć co oni mówią i sama nie była w stanie wypowiedzieć niczego zrozumiałego. Chciała rozmawiać, ale bez względu na to jak się starała, nie mogła zrozumieć, co do niej mówiono. Wprawiało ją to w taką złość, że notorycznie miotała się po całym pokoju, kopiąc i krzycząc w stanie frustracji. Wraz z wiekiem jej frustracja wzrastała a ataki wściekłości były coraz częstsze. Stawała się szalona i niesforna. Jeśli nie otrzymała tego, co chciała, to wściekała się tak długo, aż jej rodzina ustąpiła i dała jej to na co miała ochotę. Faworyzowanymi przez nią manierami było: zabieranie innym ludziom jedzenia z talerzy, ciskanie delikatnymi przedmiotami o podłogę. Raz nawet udało się jej zamknąć matkę w spiżarni. W końcu stało się jasne, że trzeba coś z Heleną uczynić. Więc tuż przed jej siedemnastymi urodzinami, rodzina załatwiła jej prywatną nauczycielkę - Annę Sullivan.

gen.Jan Henryk Dąbrowski.pdf

Józef Wybicki.pdf

Józef Piłsudski - Z cytadeli do wolności.pdf

Biskup Jan Muskata.pdf

Swiat Mlodych - Zawisza Czarny.cbr

Siedem cnót Zawiszy Czarnego.doc

Siedem cnót Zawiszy Czarnego Rycerz doskonały Zawisza Czarny z Garbowa uchodził za wcielenie rycerskich cnót. Świadczy o tym choćby powiedzenie: „polegaj jak na Zawiszy”, które przetrwało w polszczyźnie do dziś. Już za życia osiągnął rycerską sławę w skali, która dana była nielicznym i najczęściej dopiero po śmierci. Dlaczego to właśnie on stał się polskim wzorem doskonałego rycerza, narodowym herosem? Każda grupa społeczna świadoma swej odrębności, mająca rozwinięte poczucie wspólnoty tradycji, obyczajów, posiada własnych bohaterów – wzory do naśladowania. Dla europejskiego rycerstwa takimi bohaterami byli m.in. Achilles, Leonidas, Zygfryd, Roland i Godfryd de Bouillon. Nieprzypadkowo stoją tu obok siebie bohaterowie literaccy i historyczni. Wspólnota wojowników wyrastała bowiem z tradycji będącej mieszanką fikcji, rzeczywistych wydarzeń i historycznego sztafażu, pozwalającego umieścić w przeszłości wyjątkowe i godne pamięci wyczyny. Choć bohaterowie opowieści w większości pochodzili z odległej przeszłości – wyidealizowanego świata pierwszych rycerzy, ich czyny i ideały, jakie wyznawali, były drogowskazem dla kolejnych pokoleń rycerskich synów i aspirantów do rycerskiego stanu. W XV wieku do elitarnego grona herosów dołączył Polak Zawisza Czarny z Garbowa herbu Sulima. Kronikarze, filozofowie i poeci chętnie podejmowali temat rycerza doskonałego, tworząc obszerną listę zalet, jakimi winien się on odznaczać. Każdy rycerz bohater musiał być człowiekiem wybitnym i nieprzeciętnym, pierwszym w boju i modlitwie. Co ciekawe, oprócz licznych zalet, często posiadał też wady. Umożliwiały one zobrazowanie duchowych przeobrażeń i niekiedy nadawały jego losom tragiczny wymiar. Podstawę etosu rycerskiego tworzyło kilka cnót wspólnych dla obyczajowości konnych wojowników w krajach łacińskiej Europy. Wybrana przez mnie siódemka składa się na pełny i spójny obraz rycerza doskonałego. Dalej spróbuję udowodnić, że Zawisza Czarny potrafił ucieleśnić każdą z nich. Cnoty rycerskie musiały być zharmonizowane, aby zapobiec niekorzystnej dominacji jednej z nich. W zbiorze cech rycerskiego bohatera wyróżnić można pary równoważących się przymiotów, z których każdy z osobna mógł być wynaturzeniem i zaprzeczeniem ideału. Przeciwwagą wierności była sprawiedliwość, pobożności – miłosierdzie, odwagi – roztropność, zapobiegliwości – hojność, itp. Wierność, nie moderowana przez sprawiedliwość, łatwo mogła się przerodzić w bezwzględność i okrucieństwo, a pobożność, nie wsparta miłością bliźniego, nie czyniła wiernego dobrym chrześcijaninem. I na odwrót – nie można było realizować sprawiedliwości bez dochowywania wierności władcy, prawom i obyczajom, a żadna jałmużna nie zastępowała żarliwej modlitwy.

Kisielewski_Stefan_-_Dzienniki.rtf

SaZbyszek