39. Swój wśród obcych, obcy wśród swoich (1974) Lektor PL.avi

Akcja zdecydowanej większości radzieckich easternów umiejscowiona jest w czasach wojny domowej, to jest w początkach lat 20. ubiegłego wieku, a jej motywem przewodnim jest walka o utrwalenie władzy „czerwonych”, której sprzeciwiają się bądź to białogwardziści, bądź – jak w Azji Środkowej – basmacze, bądź też zwykłe bandy przestępców i awanturników. Nie inaczej jest w przypadku pełnometrażowego debiutu reżyserskiego Nikity Michałkowa, który oparty został na napisanej przez niego – wespół z cenionym rosyjskim prozaikiem i scenarzystą Eduardem Wołodarskim – noweli „Czerwone złoto”. Obaj panowie nie ukrywali też, że bezpośrednią inspiracją do stworzenia tej książki była „lektura” klasycznego spaghetti westernu Sergia Leone „Dobry, zły i brzydki” (1966). Główną postacią filmu jest czekista Jegor Szyłow (gra go nieżyjący już i nieco zapomniany Jurij Bogatyriow) – zostaje on oskarżony przez swoich przełożonych o zdradę, w wyniku której należące już do nowej władzy, a zarekwirowane burżujom, złoto dostało się najpierw w ręce bandy byłych „białych” oficerów, a następnie zostało zagarnięte przez miejscowego watażkę, esauła Bryłowa (wcielił się w niego sam Michałkow). Zbrodnia Szyłowa jest tym straszniejsza, że za sprzedany na Zachodzie kruszec „czerwoni” planowali kupić żywność dla głodujących mieszkańców Powołża. Szyłow nie może oczywiście pozwolić na skalanie swego imienia, decyduje się więc przeniknąć do oddziału Bryłowa, aby odzyskać utraconą przesyłkę. „Swój wśród obcych, obcy wśród swoich” został nakręcony w zgodzie ze wszystkimi regułami gatunku – mamy tu więc widowiskowe sceny pościgów i strzelanin, mamy dylematy moralne i ostateczne zwycięstwo sprawiedliwości. Dodatkowym atutem filmu jest fantastyczna obsada; oprócz aktorów wspomnianych już wcześniej, na ekranie pojawiają się również takie tuzy, jak Siergiej Szakurow, Anatolij Sołonicyn i Aleksandr Kajdanowski.