Wypalony (2007).avi

Ovvo / Filmy / Filmy Polskie / Polski film dokumentalny / Wypalony (2007).avi

Download: Wypalony (2007).avi

Pobierz plik

221,64 MB

Czas trwania: 27 min 53 s

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Ovvo

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

A czego tu się bać.avi

Ballada o kozie.avi

Kilka Mniejszych Wygranych.avi

Bocznica 2009.avi

Warszawa do wzięcia (2009).rmvb

Darling I Lowe Ju (2011).avi

Radosław Domański, Jan Zub - No i cóż, że do Szwecji (....avi

Radosław Domański, Jan Zub - No i cóż, że do Szwecji 2008.avi

Opowieść o podróży Jaszczura, Snajpera, Karbownika, Benk ...

Opowieść o podróży Jaszczura, Snajpera, Karbownika, Benka i Myszki z Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego w Herbach koło Częstochowy. Nastolatkowie wyruszyli z wychowawcą do Laponii. Po raz pierwszy jadą za granicę. Mikrobusem docierają do Gdańska, gdzie wsiadają na prom. Wysiadają w szwedzkim Nynashamn i ruszają w dalszą drogę. Jadą przez Strangnas do Norwegii, a potem przez Midtbygda i Trondheim. W końcu dojeżdżają na miejsce i rozbijają obóz. Z radością opowiadają o swoich przeżyciach. W drodze powrotnej zwiedzają Sztokholm.

Marcel Łoziński - Poste Restante (2008).mov

oglądaj online

Listy, których adresaci są nie do odnalezienia, trafiają ...

Listy, których adresaci są nie do odnalezienia, trafiają do Urzędu Przesyłek Niedoręczalnych w Koluszkach. W Polsce jest ich co roku około miliona, wśród nich kilkanaście adresowanych do Pana Boga. Film opowiada historię jednego z tych listów.

Katarzyna Maciejko-Kowalczyk - Benek Blues (1999).AVI

Ciasne mieszkanie na warszawskiej Ochocie. W niewielkim ...

Ciasne mieszkanie na warszawskiej Ochocie. W niewielkim pokoju najważniejszymi meblami są dwa łóżka i stół zastawiony wszystkim co najpotrzebniejsze i co powinno się znajdować w zasięgu ręki. Właściwie, pokój jest tak mały, że w zasięgu ręki znajduje się tu niemal wszystko, co szczelnie wypełnia każdą półkę i każdy kąt, a co nagromadziło się przez lata, znacząc kolejnymi warstwami upływ czasu. Jedno z łóżek jest zupełnie zwyczajne. Drugie obudowano specjalną konstrukcją. Na pierwszym spoczywa Dominik Dobrowolski, na drugim - jego syn Bernard. Bohaterowie filmu są skazani na leżenie. Ojca obezwładnił wylew krwi do mózgu. Syna - dwa nakładające się na siebie schorzenia, które stopniowo zdeformowały mu kręgosłup i odebrały władzę w nogach. Najpierw Dominik opiekował się Bernardem, teraz Bernard ze swego łóżka czuwa nad Dominikiem, by starał się ruszać, odzyskiwać względną sprawność. Czasem rzuca mu banana, by zaspokoił głód, nim przyjdzie pielęgniarka i poda im posiłek. Przez ten niemiłosiernie ciasny i zagracony pokój przewija się - w co aż trudno uwierzyć - mnóstwo, jak na ten metraż, osób. Bliscy, pielęgniarka, znajomi, lekarz, dziewczyny, jakiś domokrążny sprzedawca męskich wód toaletowych nie mający pojęcia o tym, co oferuje... Z rozmów z nimi wyłaniają się osobowości i strzępy przeszłości obu mężczyzn. Dominik miał sześć lat, gdy w jednym tygodniu stracił oboje rodziców. Trafił do Niepokalanowa. Został zakonnikiem. Otrzymał święcenia. Pewnego dnia wpadł na pomysł, by handlować dewocjonaliami (jeszcze sporo zostało mu ich do dziś w różnych pudełkach i pudłach) i właśnie na jednym z odpustów poznał dziewczynę. Ponoć zakochał się w niej bez pamięci, choć teraz utrzymuje, że wcale nie aż tak. W każdym razie postanowił zdjąć habit. Poczekał, aż papież zwolnił go ze święceń i ożenił się.Teraz ma już 84 lata, jest wdowcem i ma czworo dzieci - córkę i trzech synów. Bernard, jak widać na starej fotografii, był początkowo zdrowym chłopcem. Kiedy o sobie dała znać nieuleczalna choroba? Lekarz przychodzi wstrzykiwać mu lekarstwa w stawy ciągle sprawnych rąk od ponad dwudziestu lat... Tak czy inaczej, do szkoły chodził normalnie. Już w liceum zaczął fotografować, głównie piękne dziewczyny, co jest jego pasją do dziś. Fotografuje je leżąc w łóżku, a one najwyraźniej są pełne uznania dla jego profesjonalizmu. Zresztą Bernard Ben Dobrowolski nie rozstaje się z aparatem. Dokumentuje wszystko: postępy ojca w rehabilitacji, wizyty znajomych, zabiegi lekarza... Ojciec i syn, ciągle z konieczności razem, żyją w jakiejś fascynującej symbiozie. Z uporem i godnością walczą z fizycznymi ograniczeniami i słabością. W miarę możliwości wzajemnie się wspierają. Bernard, choć tak doświadczony przez los, zdumiewa energią, swoistym wigorem i humorom. Jest wrażliwy i delikatny, a zarazem twardy. Dopiero kiedy przychodzą Ryszard Zawistowski i Wiktor Zydroń - dwaj kumple z dawnych dobrych czasów i wieczorów w "Stodole" - i grają przyjacielowi na puzonie i bandżo coś, co stworzyli specjalnie dla niego, a nazwali "Benek blues"... W tym filmie jest coś z "Kartoteki" Tadeusza Różewicza. Tyle że to nie teatr, a łóżka są dwa. [PAT]

Lidia Duda - Co widzisz jak zamkniesz oczy...(2006).AVI

„Co widzisz, jak zamkniesz oczy” opowiada o trzech chłop ...

„Co widzisz, jak zamkniesz oczy” opowiada o trzech chłopcach z tradycyjnej śląskiej rodziny, filmowcach – amatorach, których ojciec poprosił, by sfilmowali dobro. Lidia Duda obserwowała z kamerą ich poczynania. Znana dokumentalistka tak mówi o swoim filmie: „To, że jestem od dłuższego czasu głodna pozytywnych rzeczy - to już wielokrotnie mówiłam. Ale znaleźć dobro tam, gdzie nikt raczej się go nie spodziewa się to zupełnie inna sprawa. „Co widzisz, jak zamkniesz oczy” to właśnie film o dobru, które znajdujemy w nieoczekiwanych miejscach. Zamknięta kopalnia, cegielnia, kino... - te wszystkie miejsca ponownie budzą się do życia, zmieniając swoje przeznaczenie dzięki ludziom, którzy wybrali je jako swój azyl. „Co widzisz…" to także film o nich - film o „innych”. Nawiedzony ptasznik, zbuntowani squotowcy, miłośnik ruin… Ale to także film o tradycyjnej śląskiej rodzinie. O mamie Anielce, tacie Bogdanie i ich trzech synach. To właśnie Wojtek, Krzysiek i Łukasz wyruszają zrobić film dla taty... Kilka słów o realizacji - nieprawdą jest, że film zrobili chłopcy a my jedynie przyglądaliśmy się z boku, delikatnie podsuwaliśmy im bohaterów - i nie ma w tym nic złego – jako że najcenniejszą sprawą było co oni wyniosą z każdej takiej konfrontacji. Ich reakcje w zderzeniu z „innymi” były jak najbardziej autentyczne, nikt nimi nie kierował ani nie sugerował pożądanych zachowań, podobnie było w przypadku rodziców. W „Dzienniku Zachodnim” padło takie stwierdzenie, ze to „ich” film. Film w filmie jest tylko pewnym zabiegiem formalnym.”

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin