17.mgnovenij.vesny.01.DVDRip.OX8.avi

Семнадцать мгновений весны/Semnadcat mgnovenij vesny - (1973) - 2009 w kolorze
Na podstawie jednej z powieści Juliana Siemionowa, w reżyserii Tatiany Lioznowej. Autorem scenariusza i narratorem filmu był sam autor.

Akcja filmu rozpoczyna się 12 lutego i trwa do 24 marca 1945 w upadającej III Rzeszy (głównie Berlinie). Ukazuje siedemnaście wybranych z tego okresu, pełnych napięcia dni (stąd tytuł serialu). Maksym Maksymowicz Isajew działa w Berlinie jako tajny agent wywiadu radzieckiego Standartenführer Max Otto von Stirlitz. Przeniknął w szeregi wywiadu SS - SD. Pracuje w Głównym Urzędzie Bezpieczeństwa Rzeszy. Główny motyw filmu to realizacja zadania jakie Stirlitz otrzymuje z Moskwy: dowiedzieć się, który z przywódców III Rzeszy próbuje nawiązać rokowania z aliantami zachodnimi w Szwajcarii. Uzyskać dowody, że takie rozmowy się toczą, aby zapobiec zawarciu separatystycznego pokoju pomiędzy hitlerowcami a mocarstwami zachodnimi, przede wszystkim Amerykanami. Isajew dzięki swojej niebywałej inteligencji, opanowaniu i łutowi szczęścia wykonuje zadania. Nie obywa się to jednak bez przeszkód; zanim do tego dojdzie, musi zmierzyć się z szefem RSHA Kaltenbrunerem, który mając wobec niego podejrzenia, zleca jego obserwację, oraz z szefem Gestapo Müllerem, który wszczyna wobec niego śledztwo, a nawet na krótko aresztuje. Na domiar złego jego radiotelegrafista, ginie w jednym z nalotów, przerywając łączność Sztirlica z centralą w Moskwie. Ciężarna żona radiotelegrafisty - Katja, trafia do szpitala, a stamtąd na Gestapo.

Wiaczesław Tichonow – Standartenführer Max Otto von Stirlitz (pułkownik Isajew)
Leonid Broniewoj – Heinrich Müller
Jewgenij Jewstigniejew – profesor Pleischner
Oleg Tabakow – Walter Schellenberg
Rostisław Platt – Pastor Schlagg
Wasilij Łanowoj – generał Karl Wolf
Wilhelm Burmeier – Hermann Göring
Jurij Wizbor – Martin Borman
Jekatierina Gradowa – radiotelegrafistka Katja
Fritz Diez – Adolf Hitler
Michaił Żarkowski – Kaltenbruner
Andro Kobaładze – Stalin
Nikołaj Prokopowicz – Himmler

Film otoczony kultem przede wszystkim na terenie byłego ZSRR. Przebiegłego agenta Stirlitza pokochała także polska publiczność, gdy za czasów PRL serial nadawała telewizja publiczna. Doczekał się on sporej rzeszy fanów, którzy w sprytnym radzieckim szpiegu widzieli odbicie dwóch innych superagentów - nieśmiertelnego Jamesa Bonda i naszego lokalnego bohatera, Hansa Klossa. Nie umniejszając jednak żadnej z tych postaci, Stirlitz bije ich obu na głowę, a jego perypetie wychodzą daleko poza ramy konwencji. Serial składa się z dwunastu odcinków, z których każdy liczy przeszło godzinę. Scenarzyści mieli więc sporo miejsca na rozbudowanie ciekawej intrygi i jak tylko mogli starali się go nie marnować. Na próżno więc szukać tutaj spektakularnych pościgów, strzelanin, czy żywiołowej akcji. "Siedemnaście mgnień wiosny" rezygnuje z tych elementów, oferując w ich miejsce fascynującą rozgrywkę psychologiczną, której motywem przewodnim jest polityka. Pojedynek Stirlitza z niemieckimi antagonistami przypomina więc bardziej wytrawną partię szachów, aniżeli standardowe rozwiązania rozrywkowe z Zachodu. Narracja jest spokojna, niespieszna, więc początkowo trzeba złapać ten specyficzny rytm i przyzwyczaić się do tego, że Niemcy mówią... po rosyjsku, ale gdy już trafimy na odpowiednie tory, popłyniemy na fali zmyślnej intrygi. Scenariusz "Siedemnastu mgnień..." bazuje na prawdziwych wydarzeniach: na początku 1945 roku rosyjski wywiad wojskowy odkrył, że wysoko postawieni niemieccy oficerowie usiłowali zawrzeć istotny politycznie rozejm ze Stanami Zjednoczonymi z jednoczesnym pominięciem zwierzchnictwa Hitlera, ale także sojusznika USA, Związku Radzieckiego. Fabuła oscyluje więc wokół 17 majowych dni, kiedy to Rosjanie usiłowali te rozmowy sabotować. Scenariusz kładzie silny nacisk na detale i aspekty całej intrygi, w rezultacie więc wyłania się z niego zaskakująco skomplikowany i niejednoznaczny portret hitlerowskich oficerów mających świadomość, że przegrali wojnę. Wyjątkową atmosferę postępujących wydarzeń pogłębia tylko surowa czerń i biel zdjęć oraz sugestywna, paradokumentalna narracja.Na oddzielną uwagę zasługuje oczywiście główny protagonista, agent Stirlitz, który wcześniej był bohaterem kilku powieści Juliana Siemionowa, ale dopiero przebojowa ekranizacja "Siedemnastu mgnień wiosny" wyniosła go na piedestał, z którego do dzisiaj trudno jest go strącić. We współczesnej Rosji wciąż jest to postać żywa i legendarna. I choć Rosjanie wciąż opowiadają sobie dowcipy o Stirlitzu (których źródłem jest między innymi jego powracająca skłonność do zadumy), to trudno przywołać inną tak żywotną w ich narodowej świadomości postać z telewizji. Rola podwójnego agenta przyniosła też olbrzymią popularność aktorowi Wiaczesławowi Tichonowowi, który długo jeszcze czerpał z niej korzyści, ale i walczył z zaszufladkowaniem. Jego aktorstwo to zresztą kolejny mocny punkt serialu. Stirlitz w ówczesnych czasach był oczywistą odpowiedzią na Bonda, który przecież w latach 60-tych niestrudzenie walczył z KGB i stereotypami ZSRR. Co ciekawe "Siedemnaście mgnień wiosny" wywołało lawinę zachodnioeuropejskich produkcji o podobnej tematyce - każdy kraj chciał mieć swojego lokalnego Stirlitza - z których jednak żaden nie zbliżył się do oryginału. Dziś serial nadal doskonale się ogląda i powinien on znaleźć odbiorców nie tylko pośród wielbicieli pamiętających go z telewizji, czy zapalonych koneserów, ale także wśród widzów zwyczajnie spragnionych dobrego aktorstwa i zmyślnej intrygi. (Piotr Pluciński, 26 maja 2008).

Rosjanie cytują serial "Siedemnaście mgnień wiosny" jak Polacy "Rejs". Zbiory dowcipów o Stirlitzu wydawane są w wysokich nakładach. W rosyjskich serwisach internetowych w dziale "humor" stanowią odrębną kategorię, obok blondynek i milicjantów.