Silent Hill Shattered Memories 2010

Silent Hill zmienił swoje oblicze o 180 stopni. Wciąż zaskakuje fabularnie, chłodzi atmosferę klimatem i nie daje nam wytchnienia. Shattered Memories poszedł jednak w innym kierunku. Nie ma już przemiany miasta, potwory nie da się zabić, zaś element grozy przejawia się inaczej niż dotychczas. Czy taka zmiana wyszła grze na dobre? I tak i nie, bowiem malkontentów z pewnością nie zabraknie, zaś z drugiej strony może przyciągnąć świeżą krew. Pewne jest, że SM trzyma poziom, choć nie obyło się bez kilku zastrzeżeń.

Wbrew początkowym domysłom, najnowsza część nie jest remake'iem SH1 z PSX’a. Na dobrą sprawę z pierwowzorem łączy ją tylko początek wydarzeń oraz pojawiające się postaci. Fabuła i gameplay idą już odrębną ścieżką. Znów wcielamy się w Harrego Masona, zaś naszym zadaniem jest odnalezienie córki Cheryl po tym, jak niespodziewanie nasz samochód ulega wypadkowi nieopodal miasta Silent Hill. Dodajmy, że po drodze spotkamy policjantkę Cybil Benett, Dahlie, czy Kaufmanna, który w tej części ma istotny wpływ na kształtowanie fabuły. Cel podróży oraz wymienione imiona wydają się znajome, jednak cała reszta to już zupełnie inna gra o czym przekonasz się bardzo szybko. Wiedz jednak, że fabuła potrafi ponownie zrobić niemały mętlik w głowie, każąc odkryć wszystkie możliwe zakończenia (w SM podobnie jak w SH1 mamy ich 5) do pełnego zrozumienia historii.

Rozgrywka skupia się na eksploracji opustoszałych miejsc pokrytych zaspą śniegu. Czuć tutaj wyraźny chłód i klimat opuszczonego miasta, sugestywnie oddziałujący na zmysły. Zapomnij jednak o metamorfozie i zwiedzanie piekielnych zakamarków znanych z poprzedników. Owszem wrócimy do znajomych lokacji jak choćby dom Harrego, szkoła, czy dom handlowy. Tutaj nastój buduje samotność i sroga zima, miejscami przerywana spotkaniem z mieszkańcami oraz … potworami, których nie można zabić. Kiedy dojdzie do spotkania ekran staje się mało widoczny, dźwięk mniej wyraźny, zaś my musimy jak najprędzej dostać się do określonych spotów zaznaczonych na niebiesko. Zapomnij o walce, gdyż tutaj jesteśmy z góry skazani na śmierć. Pozostaje tylko ucieczka, co nie każdemu może się spodobać. Owszem, twórcy chcieli zrobić coś nowego i zamysł faktycznie był niezły, jednak realizacja pozostawia wiele do życzenia. Można było dodać do tego niepowtarzalne metody na uniknięcie wrogów, bądź nawet eliminacja w bardziej wyszukany sposób niż shotgun. Dostaliśmy za to ucieczkę, która choć podnosi adrenalinę na początku, tak dalej po prostu nuży głównie przez wzgląd na metodę prób i błędów obecną w trakcie sekwencji regularnie.

Nowością są także gadżety i sposób poruszania po lokacjach. Naszym największym przyjacielem obok latarki jest teraz także komórka. Z jej pomocą możemy wyszukać pozostałych mieszkańców, skorzystać z mapy, zrobić save w dowolnym momencie, a nawet uwiecznić za pomocą wbudowanego aparatu co bardziej ciekawsze miejsca. Z drugiej strony fajnym dodatkiem jest możliwość obrócenia się za plecy w trakcie biegu, niepewne otwarcie drzwi do nowych lokacji, czy możliwość przemowy w różnych sytuacjach (nawoływanie Cheryl na tle ostrej zamieci mrozi krew w żyłach).

Wizyty u psychologa Kaufmanna w jego gabinecie to kolejny powiew świeżości. Siadamy wygodnie na kanapie, doktor najpierw daje nam listę z pytaniami, my zakreślamy jedną z kilku odpowiedzi, zaś od naszych decyzji zależą nie tylko przebieg fabuły i zakończenia, lecz także określone zdarzenia w trakcie pobytu w Silent Hill. Bardzo fajny patent, biorąc pod uwagę często zaskakujące pytania ze strony Kaufmanna. Często bardzo osobiste, a nawet intymne, pozwalające przy tym okryć prawdziwą naturę głównego bohatera.

Oprawa graficzna jak na możliwości PS2 prezentuje wysoki poziom. Dominują ponure i przyciemnione lokacje świetnie oddając klimat zasypanego miasta. Postaci są wykonane szczegółowo, mimika twarzy jest przekonująca, zaś design potworów po raz kolejny każe zadać pytanie, czy towar używany przez twórców faktycznie daje radę. Dźwięk również nie może budzić zastrzeżeń, skoro po raz kolejny zajął się nim mistrz Akira Yamaoka. Dodam tylko, że kompozytor znów spisał się na medal, a jego soundtrack można z powodzeniem słuchać na długo po zakończeniu rozgrywki. Dialogi także nie pozostawiają wątpliwości - są przekonujące i dobrze oddają sytuacje w których się znajdujemy.

Silent Hill: Shattered Memories to wciąż Survival - Horror, jednak zaprawiony zupełnie innym sosem. Mniej pikantnym, a jednak wciąż masz przeczucie, że jest dość ostry. Klimat potęgowany jest bowiem stopniowo, fabuła rozkręca się spokojnie i niespodziewanie na fotelu psychologa, zaś całość sprowadza się do ucieczki przed złem w celu poznania prawdy. Zabrakło strzelania, swobodnego zwiedzania ogromnego miasta, wszędobylskiej mgły i metamorfozy miasta - elementów będących wizytówką serii. Z drugiej strony gra wciąż potrafi zaskoczyć, napięcie nadal jest wyczuwalne w powietrzu, zaś historia na tyle wciągająca, że chcesz poznać jej wszystkie aspekty. Pozycja obowiązkowa dla fanów gatunku, jednak patrząc przez całokształt serii, brakuje jej nieco do pierwowzoru. Możesz być jednak pewnym, że gra wyjmie Ci kilka nocek z życiorysu, zaś końcówka pozostawi w niemałym geście zaskoczenia - ot cały Silent Hill.

Nie ma plików w tym folderze