Przekład słabej wartości literackiej, ale czytelny i dobry dla uczących się języka japońskiego.

BTW. Chrześcijaństwo głównego/zachodniego nurtu w Japonii się prawie nie rozwija (poza wąskimi kręgami zainteresowanych) gdyż po pierwsze widziane jest jako niepopularna obca ideologia związana historycznie z kolonialnymi planami państw zachodnich i która z tego powodu była zbrojnie zwalczana przez konserwatywny politycznie szogunat Tokugawa w okresie izolacji, po drugie główne przesłania i idee pochodzenia chrześcijańskiego są zawarte synkretycznie w buddyzmie japońskim, gdzie przedostały się na przełomie VIII-IX w. wraz z rozpowszechnieniem się tantry (wadżrajany) - ezoterycznej formy buddyzmu, której nauczyciele współpracowali wcześniej w Chinach z misjonarzami chrześcijaństwa wschodniego (nestoriańskiego). Przekłady bezpośrednie Biblii z tego okresu nie zachowały się, oprócz krótkich fragmentów NT, które ta szkoła Shingon włączyła do "Kosza sutr" japońskiej wersji Tripitaki, jednak nauki te były Japończykom co do zasady dobrze znane. Buddyści szkół północnych z Chin, Tybetu i Japonii wiedzą od wczesnego średniowiecza o Jezusie, uznają Go za zaawansowanego bodhisattwę i przyszłego buddę następnej epoki - a to właśnie dlatego, że początki takich szkół jak m.in. w/w Shingon (Prawdziwe Słowo) czy Czysta Kraina leżą - jak ich same nazwy wskazują - w ścisłej ko-operacji mahajanistów (którzy z nauk buddy Śakyamuniego uwypuklili właśnie wymagający moralnie etos ślubowania bodhisattwy jako podstawową drogę do "buddości") ze wczesnymi azjatyckimi chrześcijanami w Chinach "ciemnych wieków" oraz później za dynastii Sui i Tang kiedy zarówno nestorianizm jak buddyzm były religiami mniejszościowymi, narażonymi solidarnie na prześladowania konfucjańskich władz oraz na najazdy plemion barbarzyńskich. W krajach, gdzie przeważa politeizm, trudno być religią ekskluzywną. Z tych właśnie kręgów wywodzili się emigranci chińscy i koreańscy, którzy położyli podwaliny pod rozwój takiej kultury i cywilizacji w starożytnej Japonii, jakiej nie mogli swobodnie rozwijać na kontynencie. To połączenie myśli i wiar dało kulturę i cywilizację duchową wyższą niż prawie wszędzie indziej. Jedynie w Japonii wyznawana wiara w miłosierdzie skierowane do wszystkich istot oraz obowiązek pomocy i poświęcenia własnego "ego" dla nich w służbie publicznej i obowiązkach wobec społeczności pozwolił klasie wojowników - samurajów na uformowanie etosu rycerskiego i kodeksu honorowego na poziomie porównywalnym wyłącznie z zachodnioeuropejskim.

Jezuici w w. XVI zostali dopuszczeni zatem do głoszenia nauk chrześcijańskich wyłącznie ze względu na to, że podstawowe ich idee nie były obce Japończykom. Kiedy tylko Japończycy przekonali się na przełomie XVI i XVII w. jaką to niebezpieczną i wojowniczą herezję łacińską w porównaniu do pokojowej i otwartej na zewnętrzne tradycje wiary Mar + Nestoriusza głoszą księża i mnisi rzymskiego kościoła i poznali ich prawdziwy cel polegający na militarnym podboju Japonii przez Hiszpanię i Portugalię, a nie związkach duchowych z Chrystusem - nie mieli innej opcji niż ich razem z uczniami wyrzucić precz, a orężnie buntujące się niedobitki wytępić, wprowadzając jako państwową ścisłą dyscyplinę konfucjańską, która do tej pory była bardzo lekko traktowana w Japonii i nawet w czasie jej późniejszego obowiązywania za Tokugawów spotykała się o dziwo z niechęcią i szyderstwem wykształconych oficjalnie na niej klas literackich jako narzucana odgórnie przez dyktaturę wojskową szogunatu. Co prawda ucierpiały nieco również opisane wyżej wczesne formy buddyzmu synkretycznego pochodzenia, ale była to konieczna cena dla odcięcia się od obcych, uzależniających wpływów. Opinia zachodnia urobiona przez Societas Jesu nie bardzo rozumiała, co się dzieje w Japonii, jak również nie zdawała sobie i do dziś nie zdaje w przeważającej większości sprawy z jej nestoriańskiego dziedzictwa, więc potraktowała te zajścia jako nonsensowne i okrutne prześladowanie wiary przez "dzicz pogańską", podczas gdy nie chodziło tu o idee religijne, tylko o zapobieżenie europejskim rozgrywkom politycznym (do nielicznych wyjątków należała odważna opinia wydana przez bp. Swifta w znanej powieści Podróże Gullivera, gdzie wyłożył kawę na ławę o hipokryzji tej opinii, widać miał dostęp do lepszych źródeł). Kirishitan stał się w okresie Edo synonimem politycznego zdrajcy, a zachodni chrześcijańscy misjonarze zostali dopuszczeni ponownie dopiero w epoce restauracji Meiji, od tego czasu po dziś dzień z marnym powodzeniem. Chociaż nowi misjonarze są na ogół świadomi wpływów chrześcijaństwa na początki kultury Japonii, ku ich zaskoczeniu nie pomaga im ten fakt w pracy, jak się spodziewali, a wręcz odwrotnie. Do wyznań określających się jako chrześcijanie (w znaczeniu: ci "zachodniej" proweniencji) należą prawie wyłącznie potomkowie ludzi, którzy nimi stali się za czasów jezuickich misji i ukrywali swoje przekonania religijne w czasach Edo. Stanowią oni niespełna 1% ludności kraju i mieszkają głównie w miastach na południu kraju, jak m.in. Hiroshima i Nagasaki. Przeważa wśród nich znacząco denominacja romanistów, mało jest ewangelików reformowanych.

Kanoniczne pisma hebrajskie i chrześcijańskie, oprócz kręgów wyznawców religii w których powstały - są czytane w Japonii głównie przez wąską elitę - wykształconą na uniwersytetach inteligencję interesującą się z powodów zawodowych zachodnimi naukami humanistycznymi i jako takie bywają czasami inspiracją m.in. twórców popularnej literatury i animacji filmowej. Poza tymi dziełami pochodnymi rzadko oddziaływają na kulturę masową bezpośrednio. Śluby stylizowane na chrześcijańskie/zachodnie czy komercyjne obchodzenie Kurisumasu z Mikołajem rozdającym prezenty są tylko wyjątkiem potwierdzającym tę regułę.

Przekład niniejszy Biblii pochodzi z r. 1955 i jest autorstwa misjonarzy protestanckich Japońskiego Tow. Biblijnego. Używany jest przez kościoły nie uznające wersji tzw. międzywyznaniowej, ponieważ ta ostatnia jest wykorzystywana także przez papistów.