Orgies of Edo (1969) Zankoku ijo gyakutai monogatari - Genro.avi

Mówiąc o filmie oraz jego twórcy (Teruo Ishii), trzeba przyznać, że pod względem warsztatowym trudno im cokolwiek zarzucić: świetne zdjęcia, mistrzowski montaż, spójna i konsekwentnie rozwijająca się fabuła (czego w wielu innych japońskich filmach bywa niedostatek), dobra - a miejscami nawet znakomita - gra aktorska, ciekawe i dobrze wkomponowane w treść historyczne detale obyczajowe (akcja filmu ma miejsce w okresie Genroku (1688-1703), uznawanej za "złote lata" epoki Edo/Tokugawa). Faktu uwodzenia widza feerią kolorów nie warto chyba nawet podkreślać, jako że umiejętność wykorzystania naturalnej dla Japonii szerokiej palety intensywnych barw cechuje wielu japońskich twórców. Omawiając jednak film jako dzieło natury estetycznej trzeba się również odnieść i do jego treści: a ja właśnie mam pod tym względem osobiste wątpliwości - bo choć niemal wszystko "da się" - to czy wszystko "należy" filmować? Już sama nazwa tej serii - Radość torturowania - mówi o czym są te filmy: jej tematyka skupia się na udziwnionych sposobach zadawania bólu i w rezultacie śmierci, a sięga szczytu tego, co tylko można w tej mierze wymyślić (a może jeszcze wyżej!). Obejmuje m.in.: chłostanie, bicie, zgniatanie i rozrywanie, ścinanie, rozcinanie, przebijanie i wydłubywanie - poprzedzane zazwyczaj różnymi sposobami więzienia, krępowania i zadawania gwałtu (w tym również seksualnego). Co raczej oczywiste - głównym obiektem tych wszystkich "przyjemności" są kobiety, tak więc cała sprawa ma charakter wyraźnie mizoginistyczny oraz erotycznie wyszukany kontekst. Co prawda, całe to znęcanie się ma niby swoje powody - są to głównie kary wymierzane za przestępstwa popełnione przez te kobiety - ale jak łatwo się domyśleć, często są one wyimaginowane lub takie, które w naszych czasach trudno by nawet zaliczyć do pospolitych występków. Powody w tych filmach podawane bywają różnorakie, ale bynajmniej nie są one tak ważne, jak s p o s o b y karania. Przyjmując nawet, że podobne rzeczy miały miejsce w rzeczywistości historycznej (i to bynajmniej nie tylko japońskiej), to czy wszystko to powinno zostać zobrazowane - i to z takimi aż detalami? Czy filmy takie można potraktować jako sfabularyzowane "dokumenty"? Innym pytaniem, które - oglądając filmy takie jak ten - będzie sobie widz bez wątpienia zadawał, jest to, dlaczego profesjonalni aktorzy godzą się na udział w takich filmach?
filmweb.pl