Normanowie 3 - Normanowie z południa (2010) 01.avi

W maju 841 roku, Normanowie podążają w górę Sekwany, w stronę Rouen. W tym czasie Lotar, Ludwik i Karol - trzej synowe dopiero co zmarłego cesarza Ludwika, byli zbyt zajęci rywalizacją o tron, aby bronić imperium. Cesarstwo Zachodnie stało u progu wielkiej bratobójczej wojny. W jej wyniku, w czerwcu podczas bitwy pod Fontenoy traci życie znaczna część karolińskich wielmożów. Imperium Franków zostaje pozbawione części swojej armii, a także warstwy rządzącej.

Znając przyczynę, dlaczego Skandynawowie tak łatwo wdarli się na nasz kontynent, można zastanowić się dlaczego w ogóle opuszczali swój kraj pod koniec VIII w.? Wymienić można wiele powodów. Jednym z nich jest zwiększona liczba urodzeń w wyniku poligamii. Inny to oddawanie majątku tylko w ręce najstarszych z synów. Nie bez znaczenia mogło być obowiązujące prawo, zgodnie z którym winnych skazywano często na wygnanie. Wyprawa za morze na viking, była też często stosowanym wyjściem uniknięcia bardziej surowych wyroków prawa. Wygnanym ze swoich ojczyzn banitom, nie pozostawało nic prócz tułaczki po morzach. Bardzo ważną przyczyną był jednak zapewne niedostatek żywności. Skalista Skandynawia pomimo licznych bogactw naturalnych posiadała bardzo mało żyznych gleb. Następstwem tego były kolejne długie łodzie płynące ze Skandynawii, ku wybrzeżom dzisiejszej Francji, Anglii, Wysp Owczych, Szetlandów, Islandii, Grenlandii, a nawet Ameryki. Innym kierunkiem ekspansji były zamieszkałe przez Słowian południowe wybrzeża Bałtyku. Stąd wielkie wodne szlaki śródlądowe prowadziły w głąb Rusi, a nawet do stolicy ówczesnego świata - Bizancjum i Kalifatu. Słynna stała się wyprawa Ingvara, który wyruszył na wschód i zaginął gdzieś na azjatyckich stepach. Położenie rodowych siedzib, decydowała często o obieranych kierunkach wypraw. Naturalną koleją rzeczy było zatem, iż mieszkańcy Jutlandii, wysp duńskich i Skanii (dzisiejsza południowa Szwecja),kierowali się ku wschodnim wybrzeżom Wielkiej Brytanii i zachodniej cześć kontynentu europejskiego.

Byli oni jednakże również zainteresowani zarówno militarną, jak i handlową penetracją słowiańskich wybrzeży Bałtyku. Mieszkańcy dzisiejszej Norwegii kierowali swoje łodzie ku Szkocji, Irlandii oraz dalekim peryferiom ówczesnego świata - Wyspom Owczym, Islandii, Grenlandii oraz położonej u wybrzeży Ameryki Północnej Nowej Funlandii. Kolejnym ważnym centrum osadnictwa w Skandynawii był rejon jeziora Melar. To na jednej z wysp tego jeziora powstała Birka - jedno z głównych skandynawskich emporiów handlowych oraz nieco później jej następczyni - Sigtuna. Stąd wyprawiano się do sąsiedniej Rusi i dalej na południe do Bizancjum. Jeden z przybyszów z dalekiej Północy wyrył na kamiennej balustradzie w prześwietnej Hagia Sophia runiczny napis. Być może służył on w gwardii wareskiej na żołdzie bizantyjskiego cesarza, lub przybył z kupiecką wyprawą. Skandynawowie z nad jeziora Melar wyprawiali się również na południowe wybrzeża Bałtyku. Ich ślady odkryto w okolicach dzisiejszego Kołobrzego.