Mirosław Krajewski - Marii Strużyńskiej przeżycia z lat wojny i okupacji 1939-1945 (2007r.).djvu

Minęło blisko dwadzieścia lat od ukazania się słynnego "Życia po życiu". Wydano tę książkę w wielomilionowych nakładach... Dzięki najnowszym odkryciom z zakresu medycyny, psychiatrii i socjologii jesteśmy bliżej niż kiedykolwiek rozwiązania największej zagadki ludzkości: Co dzieje się z nami po śmierci? W swym kolejnym ważkim, odkrywczym dziele dr. Moody przynosi odpowiedzi, a zarazem spokój ducha tym, których dręczy wizja śmierci. I tym, którzy pragną wiedzieć, co jest poza ostateczną granicą.

Zbiór komentarzy do wyrazu, nazwy, wyrażenia lub przysłowia umieszczonego w ich tytule, a także gawęd na tematy historyczne, językowe, przyrodnicze, artystyczne, cywilizacyjne, gdzie opowieść toczy się swobodnie, zajmując się tymi lub owymi przejawami spraw oglądanych z tych lub owych punktów widzenia, zależnie od tego, co się wydawało bardziej godne uwagi. Książka zawiera 238 rozdziałów nie łączących się tematycznie, choć z pewnością spowinowaconych z sobą niejedną cechą autorskiego sposobu myślenia.

Od autorki Gawędy zawarte w tym zbiorze powstały z mojego sentymentu do nie wyplenionych po dziś dzień różnych praktyk pogańskich. Mówiąc o wierzeniach, lękach i radościach naszych dawnych przodków, o rodowodzie różnych świąt, o obrzędach i zwyczajach, z których wiele zamieniło się z biegiem wieków w uciechy biesom jeno miłe i w inne malownicze zabawy ludowe. Książka jest owocem moich penetracji w starych księgach i szpargałach bibliotecznych - zbiorach guseł, zabobonów, przesądów, facecji i anegdot - oraz mojej serdecznej przyjaźni z kilkoma autorami, etnografami różnych czasów. Mam nadzieję, że przebywanie z nimi, zabierającymi często głos na kartkach tej książki, sprawi Wam, Kochani Czytelnicy, pewną przyjemność. Oprócz powag naukowych, jak - wymieniają po starszeństwie - Łukasz Gołębiowski, Oskar Kolberg, Zygmunt Gloger, Jan Stanisław Bystroń i inni, występują tu również liczni wspominkarze. Wśród tych ostatnich jest mój najulubieńszy (może dlatego przywoływany tak często), nie przebierający w słowach Jędrzej Kitowicz, niegdyś żołnierz, konfederat barski, zawadiaka, co by diabłu łeb urwał, a później księżulo, proboszcz w Rzeczycy, piszący w zaciszu swej plebanii pamiętnik z czasów Augusta Iii i Stanisława Augusta.