Filmy z Sylvestrem Stallone

Michael Sylvester Enzio Stallone ur. 6.07.1946 r. w Nowym Jorku,Nowy Jork (USA). Przyszedł na świat w rodzinie rzymskokatolickiej Jackie Stallone (z domu Jacqueline Labofish; ur. 1921 w Waszyngtonie, dorastał jako syn paryskiego ekonomisty z częściowo ukraińsko-żydowskim pochodzeniem), astrolożki, byłej tancerki i promotorki kobiecego wrestlingu, oraz Franka Stallone'a, Sr., włoskiego fryzjera z trudnością zarabiającego na życie, imigranta z Gioia del Colle, w regionie Apulia, w prowincji Bari; ma młodszego brata Franka Jr. (ur. 30 lipca 1950), który został aktorem i piosenkarzem/gitarzystą.

Jego poród był ciężki – z powodu komplikacji miał częściowy paraliż twarzy, prawy policzek ma nieruchomy, a wykrzywienie niższej wargi i zaburzenia mowy pozostały mu na całe życie. Był dzieckiem trudnym, pełnym kompleksów, często zmieniającym szkoły. Uczęszczał do klas początkowych w Montgomery Hills Junior High School w Silver Spring, w stanie Maryland. Dorastał w północno-wschodniej Filadelfii, w stanie Pensylwania, gdzie uczęszczał do Devereaux High School i Lincoln High School. Przez jeden semestr uczył się także w Bishop Snyder School w Silver Spring, w stanie Maryland. W latach 1960-'63 uczęszczał do American College of Switzerland w Leysin, w Szwajcarii.

Próbował wielu zawodów. Swoją pierwszą żonę Sashę Czack poznał, gdy pracował jako bileter w kinie, w którym i ona była zatrudniona.

Stallone był ambitny, w wieku dwudziestu czterech lat garnął się do aktorstwa. Swój filmowy debiut zanotował w komedii erotycznej Wieczorek u Kitty i Studa (The Party at Kitty and Stud's, 1970) jako Stud, nagrodzonej Oscarem za najlepszą muzykę i piosenkę komedii Kochankowie i inni nietutejsi (Lovers and Other Strangers, 1970) z Diane Keaton i dramacie Nie ma miejsca do ukrycia (No Place to Hide, 1970). Rok potem pojawił się w komedii Woody Allena Bananowy czubek (Bananas, 1971) jako chuligan z metra i thrillerze Alana J. Pakuli Klute (1971) z Jane Fondą i Donaldem Sutherlandem, a następnie w komediodramacie na podstawie jego scenariusza Książęta z Flatbush (The Lord's of Flatbush, 1974) z Perry Kingiem i Henry Winklerem, czarnej komedii Więzień drugiej alei (The Prisoner of Second Avenue, 1975) z Jackiem Lemmonem i Anne Bancroft, dramacie kryminalnym Capone (1975) z Benem Gazzarą, sportowym filmie sensacyjnym sci-fi Wyścig śmierci (Death Race 2000, 1975) jako psychopatyczny kierowca, który ze złowieszczą radością rozjeżdża ludzi i jednym z odcinków serialu CBS Kojak (1975) w roli detektywa Ricka Daly'a.

Wkrótce przyszedł sukces na prawdziwie hollywoodzką skalę. Stallone zdołał przeforsować scenariusz i zagrać główną rolę Rocky'ego Balboa, boksera-amatora w melodramacie sportowym Rocky (1976). Film uczynił go idolem i wcieleniem sukcesu, otrzymał dziesięć nominacji do nagrody Oscara (otrzymał trzy; za reżyserię, edycję i zdjęcia), w tym za scenariusz i główną rolę. Stallone chciał sprawdzić się jako aktor wszechstronny i rozpaczliwie szukał innych możliwości. Zagrał przywódcę związkowego w dramacie F.I.S.T (1978), trenera w dramacie na podstawie jego scenariusza, który sam wyreżyserował – Paradise Alley (1978) z Armandem Assante i Anne Archer, jeńca wojennego w obozie hitlerowskim w dramacie wojenno-sportowym Johna Hustona Ucieczka do zwycięstwa (Victory, 1981) z Michaelem Caine; jednak wszystkie te filmy okazały się niepowodzeniem. Trzeba było powtarzać sagę o Rocky'm-bokserze jeszcze pięciokrotnie, aż ten amerykański mit sukcesu nabrał na ekranie rysów mitu politycznego, przemieniając bohatera w obrońcę zachodnich ideałów przeciwko komunizmowi; tak powstał Rocky II (1979), Rocky III (1982) z Mr. T i Rocky IV (1985) z Dolphem Lundgrenem, który przyniósł mu dwie antynagrody Złotej Maliny dla najgorszego aktora i najgorszego reżysera, a także nominację dla najgorszego scenarzysty. Życie prywatne też podporządkował regułom hollywoodzkim; po rozwodzie z Sashą Czack – 14 lutego 1985, cały świat oglądał zdjęcia ze ślubu z 15 grudnia 1985 z duńską modelką Brigitte Nielsen, z którą wystąpił w sensacyjnym thrillerze kryminalnym Kobra (Cobra, 1986) otrzymując kolejną nominację do Złotej Maliny dla najgorszego aktora i najgorszego scenarzysty, po czym 13 lipca 1987 śledzono ich rozstanie.

Druga kreacja, którą podbił widownię, to John J. Rambo, weterana wojny wietnamskiej w filmie Rambo – Pierwsza krew (First Blood, 1982) i sequelach – Rambo II (Rambo: First Blood Part II, 1985), za który zdobył następne dwie Złote Maliny dla najgorszego aktora i najgorszego scenarzysty, Rambo III (1988) i John Rambo (2008).

Łącznie dostał 10 Złotych Malin i 30 nominacji za najgorsze role filmowe.W 1997 roku aktor znalazł się na liście 100 największych gwiazd kina wszech czasów.

Stan cywilny: trzykrotnie żonaty: 1. Sasha Czack (28.12.1974 - 14.02.1985, rozwód), 2 synów: Sage (05.05.1976) i Seargeoh (ur. 1979); 2. Brigitte Nielsen (15.12.1985 - 13.07.1987, rozwód); 3. Jennifer Flavin (od 17.05.1997), 3 córki: Sophia (ur. 27.08.1996), Sistine (ur. 27.06.1998) i Scarlet (ur. 25.05.2002)

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder