Mikołaj z Radomia - Magnificat.wma

Muzyka średniowieczna - muzyka powstająca w średniowieczu. Cechowały ją przede wszystkim:
silne powiązanie z religią
przewaga jednogłosowości
surowość i ascetyzm
śpiew a cappella
oparcie na skalach modalnych
reforma notacji, stworzenie systemu solmizacji Guido z Arezzo

Chorał gregoriański

Chorał (łac. chorus - chór) jest to zbiór pieśni występujących podczas liturgii mszalnej w kościele. W okresie średniowiecza występowały różne rodzaje chorałów w zależności od ośrodka, wokół którego powstawały. Chorał gregoriański swoją nazwę zawdzięcza papieżowi Grzegorzowi I Wielkiemu (VI w.), który skodyfikował zebrane teksty pieśni, lecz sama nazwa zaczęła funkcjonować dopiero po jego śmierci (do tej pory nazywano chorał śpiewem rzymskim).
Wprowadzenie precyzyjnego zapisu muzycznego miało pierwszorzędne znaczenie dla dalszego rozwoju i ujednolicenia chorału gregoriańskiego. Niezależnie od tradycji rzymskiej rozwijały się samodzielnie śpiewy w liturgii mediolańskiej, benewentyńskiej, gallikańskiej, mozarabskiej (Toledo), wizygockiej. Wszystkie te śpiewy wchodzą w skład tzw. monodii liturgicznej – cantus planus, czyli śpiewów jednogłosowych opartych na systemie diatonicznym. Wg teoretyków z X i XI wieku, termin „Planus” oznaczał śpiewy w rejestrze niskim. W tym znaczeniu użył go Guido z Arezzo w 12. rozdziale traktatu Micrologus. W epoce notacji modalnej i notacji menzuralnej (od XIII wieku) określenie musica plana wiązało się z rytmem swobodnym i było przeciwieństwem menzuralnej - musica mensurata.
Chorał gregoriański stał się również punktem wyjścia dla konstrukcji wielogłosowych, kontrapunktycznych (organum), modyfikujących pierwotną linię melodyczną – cantus firmus. Począwszy od XII w. chorał gregoriański coraz bardziej zaczął podlegać wpływom muzyki menzuralnej.
Z biegiem czasu chorał gregoriański rozwijał się, podlegał reformom i zmianom. Repertuar tzw. autentyczny skrystalizował się w VIII-IX wieku i był także używany do innych tekstów, lub nawet komponowano utwory pseudogregoriańskie – H.Du Mont.
Przeciwko deformacjom dawnego repertuaru chorału gregoriańskiego występowało wielu teoretyków i papieży. Okres ten kończy się uchwałami soboru trydenckiego - reformą chorału gregoriańskiego dokonaną przez papieża Grzegorza XIII (1577). W Polsce opracowano wydanie śpiewów oparte na dawnych rękopisach. Graduał i Antyfonarz zatwierdzone zostały w 1621 i 1628 roku przez Synod Piotrkowski i Uniwersytet Jagielloński.

Ars antiqua (1160–1320)

Jest to okres związany z działalnością szkoły Notre Dame oraz późniejszych teoretyków, jak Franco z Kolonii i Petrus de Cruce. Nastąpił wówczas rozkwit polifonii organalnej (organum), związanej z nią rytmiki i notacji modalnej oraz form organalnych, jak klauzula, konduktus i motet średniow. Ostatnia z wymienionych form rozkwitła zwłaszcza w XIII w., w którym dokonał się dalszy rozwój rytmiki (wprowadzenie większej liczby relacji) oraz notacji muzycznej (prefrankońska notacja, frankońska notacja). Czołowymi reprezentantami ars antiqua byli Leoninus i Perotinus. W okresie tym bujnie rozwinęła się twórczość świecka; działali wówczas trubadurzy, truwerzy i minnesingerzy. Najważniejszymi zabytkami ars antiqua są: Magnus Liber Organi i kodeksy Montpellier, Bamberg i Huelgas.


Ars nova

Jest to okres przeciwstawny do okresu Ars antiqua. Nastąpił wówczas wielki rozwój rytmiki, czemu towarzyszyły zmiany w notacji muzycznej (francuska notacja, włoska notacja). Sprecyzowanie pojęć konsonansu i dysonansu pozwoliło na ustalenie nowych zasad harmonicznych. Na pierwszy plan wysunęła się twórczość świecka. Wykształcił się szereg nowych form we Francji (ballada, rondeau, virelai) i we Włoszech (madrygał i caccia). W dalszym ciągu kultywowano formę motetu, który przybrał postać izorytmiczną. W okresie ars nova zaczęto też opracowywać polifonicznie części stałe mszy. Głównymi ośrodkami ars nova były Francja (Guillaume de Machaut) i Włochy (Jacopo da Bologna, Giovanni da Cascia, później F. Landino). Obok Philippe'a de Vitry wybitnymi teoretykami tego okresu byli Johannes de Muris i Marchettus z Padwy.

Muzyka świecka

Podział muzyki świeckiej:
muzyka ludowa - zapewne istniała, lecz zachowane informacje na jej temat są bardzo skąpe
muzyka dworska - dzielona na dwa rodzaje: dającą radość możnym, uświetniającą ceremoniał dworski oraz pieśni trubadurów, wędrownych pieśniarzy dworskich.
muzyka miejska - muzyka popularna zwłaszcza wśród młodych mieszczan (żaków i wagantów), wędrujących od miasta do miasta i biorących udział w przedstawieniach. Podobnie jak trubadurzy, byli zarówno twórcami, jak i wykonawcami swych utworów. Ważne były również wygrywające melodie wieżowe kuranty oraz hejnały, jak np. zachowane do dziś Hejnał Mariacki i Toruński.
muzyka instrumentalna - początkowo jedynie towarzyszyła chorałowi gregoriańskiemu. Pierwsze samodzielne utwory organowe zanotowano na początku XIV w., lecz prawdopodobnie powstawały już wcześniej. Estampida, mimo początkowego charakteru tanecznego, przerodziła się w utwór instrumentalny składający się z większej ilości części. Rondo, taneczny utwór o wieloczęściowej budowie i powtarzającym się refrenie, choć wywodził się z muzyki wokalnej, często występował jako utwór instrumentalny. W XIV w. nastąpił rozwój wariacji.
muzyka wojskowa i myśliwska
wielogłosowa muzyka świecka - zachowały się głównie pieśni, we Fracji zwane "chansons". Do rozkwitu tej chansons przyczyniła się działalność trubadurów i truwerów. Stworzyli oni podstawowe schematy formalne pieśni: balladę, rondeau, lai i virelai. We Włoszech rozpowszechniony był madrygał. Najczęściej tematyką była miłość zarówno ta idealna w wydaniu rycerskim jak i frywolna.

Muzyka w średniowiecznej Polsce

W Polsce dominowała muzyka religijna w języku łacińskim. Śpiew chorałowy pojawił się wraz z przyjęciem chrześcijaństwa. Pielęgnowano go w zakonach i klasztorach. Hymny i sekwencje opiewały kult rodzimych i przybranych patronów. Do najstarszych i najcenniejszych zabytków polskiej muzyki należy Bogurodzica - jednogłosowa, ametryczna (śpiewana poza taktem), melizmatyczna pieśń religijna z XIII wieku. Między XIV i XV wiekiem powstało kilkadziesiąt jednogłosowych pieśni religijnych z polskimi tekstami, związanych z różnymi świętami. Wincenty z Kielczy (ur. ok. 1200 roku), ksiądz i zakonnik, był pierwszym znanym z imienia kompozytorem polskim. Jego pieśń Gaude Mater Polonia (Raduj się, Matko Polsko) za czasów Władysława Łokietka była hymnem królewskim. Za czasów Jagiełły powstała pierwsza kapela dworska. Na Uniwersytecie Jagiellońskim wykładano muzykę.

Najważniejsze utwory muzyki polskiej w okresie średniowiecza

Orędzie wielkanocne 1060 r. - chorał benedyktyński
Bogurodzica
Gaude Mater Polonia Wincentego z Kielczy, hymn pochodzący z oficjum rymowanego o św. Stanisławie, ok. 1253 r.
Hymn ku czci św. Stanisława
Weselą się wszyscy Hymn ku czci św. Jadwigi, żony Henryka Brodatego
Hymn ku czci św. Kingi
Hymn ku czci św. Wojciecha
Pieśń o Wiklefie pieśń mieszczańska do słów Jędrzeja Gałki, 1447 r.
Żółtarz Jezusów czyli 15 rozmyślań o Bożym umęczeniu Ładysław z Gielniowa, 1448 r.
Panis, panis pange patribus tantum Piotr z Grudziądza, XV w.
Breve regnum dwugłosowe, XV w.
O najdroższy kwiatku XV w.
Cracovia civitas trzygłosowe, drugi i trzeci głos instrumentalny
Magnificat trzygłosowe, Mikołaj z Radomia
Historyka bystrość umysłu Mikołaj z Radomia, na cześć królowej Zofii i jej syna Kazimierza do słów Stanisława Ciołka

Średniowieczni kompozytorzy

Leoninus (ars antiqua) skomponował ok. 100 utworów dwugłosowych zebranych w dziele "Magnus Liber Organi" do wykonywania podczas mszy całego roku kościelnego; specjalizował się w tworzeniu organum dwugłosowego.
Perotinus (ars antiqua) zmodernizował organa Leoninusa, rozszerzając je do trzech i czterech głosów. Zastosował nowe techniki kompozytorskie - imitację, w której głosy ulegały przesunięciu; hoquetus, czyli przerywanie melodii pauzami; technikę konduktową, równouprawnienie głosów w rytmie i melodii.
Guillaume de Machaut (ars nova) przyczynił się do rozwoju muzyki świeckiej; komponował głównie motety, ballady, ronda, virelais, cztero-głosowe msze (Notre Dame).
trubadurzy działający w południowej Francji: Wilhelm IX książę Akwitanii; Bernard de Ventadorn Pieśń skowronka; Peire Vidal; Raimbaut de Vaqueiras Kalenda maya; Guiraut Riquier.
truwerzy działający w północnej Francji: Ryszard Lwie Serce; Thibaut IV; Adam de la Halle Gra o Robinie i Marion
minnesingerzy działający w Niemczech: Walther von der Vogelweide; Tannhäuser; Oswald von Wolkenstein.
skaldowie działający na północy Europy
jongleur (minstrel)
szpilmani
waganci
Francesco Landini (ars nova) - ballady, madrygały, caccie. Niewidomy organista.
John Dunstable (ars nova) - twórca techniki fauxbourdon.