Henry Miller - Zwrotnik Raka.pdf

Frank McCourt - Prochy Angeli

Uhonorowane w 1997 roku Nagrodą Pulitzera wspomnienie urodzonego na nowojorskim Brooklynie syna irlandzkich imigrantów, które przyniosło mu sławę i uznanie. Na podstawie tej przepełnionej radością życia książki powstał w 1999 roku słynny film Alana Parkera. Lata 30, czasy Wielkiego Kryzysu. Uciekając przed nędzą i brakiem pracy, rodzina McCourtów powraca z Ameryki do Limerick w Irlandii, by w miejscowych slumsach prowadzić walkę o przetrwanie. Taki jest punkt wyjścia fascynującej autobiograficznej historii młodego chłopca Franka i jego rodziny - matki Angeli, ojca Malachy'ego, trójki braci i siostry - historii o godności, sile marzeń oraz zbawczej mocy śmiechu. Cierpiących głód, nędzę i upodlenie - nie dość, że biednych, to jeszcze "innych", pomimo swego irlandzkiego pochodzenia postrzeganych przez sąsiadów jako rodzina amerykańskich gangsterów. Matka nie ma dość siły, by pracować, ani pieniędzy, żeby wyżywić dzieci. Ojciec nad pracę przedkłada alkohol i ucieczkę od rzeczywistości, zaś kilkunastoletni Frank musi porzucić szkołę, aby zapewnić byt swoim bliskim. Tym, co wśród wąskich kamienic, brudu i rynsztoków pozwala im zachować godność i pogodę ducha, są opowieści przekazywane z ust do ust - zarówno o dziejach Irlandii, jak i o własnej rodzinie.

Stefan Chwin - Panna Ferbelin

Jest koniec XIX wieku w Gdańsku. Głównymi bohaterami opowieści są: prokurator Hammels, jego syn Helmut, Panna Ferbelin i jej ojciec oraz Kurt Niemand, przybysz, o którym mieszkańcy Gdańska mówią "Nauczyciel z Neustadt". Niespodziewane zbiegi okoliczności powodują, iż losy ludzi splatają się w sposób zaskakujący, a fabuła tej powieści - uwodzicielskiej i niepokojącej - stwarza nastrój, w którym czytelnik ma wrażenie, że jest uczestnikiem toczących się zdarzeń... Nigdy jeszcze w żadnej książce Gdańsk nie został przedstawiony tak jak w tej opowieści. Prawda historii łączy się tu z legendą, a losy bohaterów opromienia światło mitu dając wizję poruszającą i wieloznaczną. Ta pozornie historyczna opowieść dotyka rzeczy współczesnych dużo bardziej niż niejedna opowieść współczesna. Historia, którą ludzie opowiadają od stuleci, nabiera tu nowych sensów i mieni się niespodziewanymi barwami. DOCX + EPUB + PDF

William Saroyan – Pewnego dnia o zmierzchu świata

„Pewnego dnia o zmierzchu świata” to powieść w dużym stopniu autobiograficzna. Jej poetycki, metaforyczny tytuł i motto sygnalizują, że będzie to rzecz utrzymana w nastroju refleksyjnym. Tematem książki jest kilkudniowy pobyt w Nowym Jorku starzejącego się dramaturga. Bohater przekroczył już smugę cienia i u schyłku życia zaczyna inaczej patrzeć na otaczający go świat – świat, który w jego oczach także przeżywa swój zmierzch. Napisana prosto, powściągliwie, utrzymana w nastroju zadumy, książka Saroyana nie jest pesymistyczna. Bohater o zmierzchu swojego życia odnajduje jeszcze pogodne chwile; odnawia dawne przyjaźnie, odnajduje wspólny język z najbliższymi. Książka tchnie atmosferą dobroci, ciepła, wiele w niej także subtelnego humoru, tak charakterystycznego dla całej twórczości tego pisarza.

Lubko Deresz - Kult

Debiutancka powieść młodego autora szybko zdobyła rozgłos wśród czytelników, a w niektórych kręgach, jakby uzasadniając swój tytuł, zyskała miano kultowej. Rozmigotana tkanka fabuły rozpięta jest między wymiarem rzeczywistym a fantastycznym. Na poziomie rzeczywistości jej młody bohater, Jurko Banzaj, przyjeżdża do tajemniczego, zagubionego wśród gór miasteczka, by w ramach praktyk studenckich uczyć biologii w szkole średniej, której grono pedagogiczne składa się z samych dziwaków. Zakochuje się w swojej uczennicy Darci Borges i zaprzyjaźnia z dwoma uczniami outsiderami. Wystawiają razem performance, dający wyraz niechęci do homogenizacji kultury, palą haszysz, czytają dobre książki, słuchają starego rocka i alternatywnej muzyki i dają odpór zrusyfikowanym hopnikom - czcicielom muzyki pop i dresów. Jurka łączy z Darcią nie tylko niewinne uczucie, lecz również „świadome śnienia”, które przenoszą bohaterów w inny wymiar, rządzony przez Wielkich Pradawnych. Wygnani na odległe planety bogowie zamierzają wtargnąć w rzeczywistość bohaterów, gdzie chcą stoczyć decydującą bitwę z siłami dobra. Fantastyczna warstwa powieści jest inspirowana twórczością Howarda Phillipsa Lovecrafta i Carlosa Castanedy. Wielkimi zaletami powieści, poza wartką akcją, są bogactwo stylistyczne, absurdalne poczucie humoru i nieujarzmiona wyobraźnia autora, który błyskotliwie balansuje pomiędzy liryzmem, groteską a grozą. Deresz to głos młodego pokolenia odrodzonej Ukrainy. Pokolenia, które pod pomarańczowym sztandarem opowiedziało się za wolnością i prawdą. A przy tym piekielnie błyskotliwe pióro.

Eginald Schlattner - Czerwone rękawiczki

Eginald Schlattner (ur. 1932) dzieciństwo i młodość spędził w Fogaraszu u stóp Karpat. Pochodzi z zamożnego mieszczaństwa saskiego. W 1957 roku, pod zarzutem uczestnictwa w spisku antypaństwowym, aresztowany i więziony przez Securitate. By ocalić przed prześladowaniami kilkuset studentów – członków kółka literackiego, składa zeznania obciążające pięciu literatów. Występuje jako świadek oskarżenia w procesie pokazowym. Po wyjściu na wolność, naznoczony piętnem zdrajcy, z trudem powraca do normalnego życia. Kończy studia teologiczne i od 1978 jest pastorem we wsi w pobliżu Hermannstadt/Sibiu, gdzie opiekuje się garstką starych Niemców. Długo nie powraca do literatury. Dopiero po latach zaczyna pisać powieści wyraźnie autobiograficzne, w którym przywołuje najbardziej tragiczne momenty życia. Zadebiutował w wieku 65 lat powieścią „Kogut bez głowy”. „Czerwone rękawiczki” to jego druga książka. Siedmiogród, Transylwania, Sibenburgen, Erdely — tyle nazw w różnych językach nosi dziwna i piękna kraina leżąca wewnątrz karpackiego łuku. Przez osiemset lat żyli w niej obok siebie Niemcy, Rumuni i Węgrzy. Eginald Schlattner opisuje rozpad tego jedynego w swoim rodzaju świata. W „Czerwonych rękawiczkach” nie ma martyrologii. Jest za to dystans, epika i pasjonująca, chwilami sensacyjna opowieść o krainie leżącej raptem o 250 kilometrów od naszej granicy. Andrzej Stasiuk