# Love Hina

Nie jestem wielkim fanem mangi, przeczytałem ich naprawdę niewiele, ale przy jednej z nich bawiłem się znakomicie od pierwszej do ostatniej strony. „Love Hina” autorstwa Kena Akamatsu, jest komedią romantyczną przeznaczoną dla męskiej części fanów komiksu. Niby zwyczajny shounen, jakich w Japonii można znaleźć setki, a jednak autorowi udało się stworzyć coś, co stawia jego produkt bardzo wysoko w tym gatunku. Co ciekawe komiks ten nie opiera się o żaden niezwykły pomysł, a wręcz przeciwnie, opowiada historię, która mogłaby wydarzyć się naprawdę.

W wielkim skrócie jest to historia niezdarnego faceta imieniem Keitaro, który związany obietnicą sprzed piętnastu lat, pragnie za wszelką cenę dostać się na najlepszy w Japonii, Uniwersytet Tokijski (Toudai). Wieść niesie, że jeżeli para zakochanych dostanie się na tę uczelnię jednocześnie, to czeka ich wieczne szczęście. Niestety Keitaro nie radzi sobie zbyt dobrze z nauką, więc oblewa drugi z kolei egzamin wstępny. Zrządzeniem losu staje się menedżerem żeńskiego akademika. Nigdy dotąd nie miał okazji żyć otoczony przez grupę dziewcząt. Wiele się przy nich nauczy, a sam także wpłynie na ich osobowości, ale czy uda mu się dotrzymać obietnicy sprzed lat...?

Jak widać autor nie potrzebował żadnych cudów, tak często stosowanych w innych mangach shounen. W jego opowieści nie znajdziemy więc dziewczyn z kosmosu, ani z przyszłości, ani z nieba, ani... fani mangi i anime wiedzą, że mógłbym wymieniać tak w nieskończoność. Akamatsu wymyślił historię naprawdę prostą i wydawać by się mogło, że trudno w oparciu o nią stworzyć ciekawą wielotomową mangę. A jednak pomysłów starczyło na 14 tomów i wcale nie były to pomysły, o których moglibyśmy powiedzieć, że widzieliśmy je tysiące razy w innych produkcjach spod znaku shounen. Czytając ten komiks, ani razu nie mogłem powiedzieć, że któryś z wykorzystanych wątków przez Akamatsu jest do bólu nieoryginalny. To oczywiste, że autor nie wymyślił w Love Hinie niczego naprawdę nowego, bowiem jego poprzednicy, rysujący mangi shounen od lat, wynaleźli już do tej pory chyba wszystkie pomysły i kilkakrotnie je wykorzystali, a mimo to czytając ten komiks odnosi się wrażenie, że ma się do czynienia z czymś naprawdę świeżym.

Głównym jednak atutem Love Hiny są świetnie zaprojektowani bohaterowie, zarówno jeśli chodzi o zróżnicowane ich osobowości, jak też wygląd. Autorowi udało się stworzyć wiele postaci, które mimo różnych charakterów, wielu wad i niedoskonałości, od razu dają się polubić, a po jakimś czasie nie można wręcz się od mangi tej oderwać, ze względu na tę więź z bohaterami zaszczepioną już na samym początku i pogłębianą z tomu na tom.

Ponieważ postaci jest sporo, ograniczę się do tych najważniejszych. Nasz niedoszły student jest właściwie typem nieciekawym, jedyne co w nim dostrzegamy pozytywnego to jego upór w dążeniu do celu i ogólne zdrowe spojrzenie na świat. Początkowo wszystkie dziewczyny z akademika chcą się go pozbyć, ponieważ jego pech sprawia, że wydaje im się podglądaczem, kłamcą i zboczeńcem, ale wszystkie ich próby nie tylko kończą się niepowodzeniem, ale dowodzą, że Keitaro traktuje swoją pracę bardzo poważnie. Ostatecznie zaczynają go tolerować, a niektóre nawet lubić.

Jedną z tych ostatnich jest Naru, która także chce dostać się na Toudai. Uczy się znacznie lepiej niż Keitaro i będzie pomagać mu w nauce, jednak nawet przed samą sobą nie przyzna się, że go lubi. Naru jest całkiem miłą osobą, ale wychodzi z niej diabeł kiedy odkryje, że pechowiec Keitaro, całkiem przypadkowo robi coś niestosownego i najczęściej nasz niedoszły toudai-sei wykonuje loty na orbitę okołoziemską po otrzymaniu jednego z jej bezlitosnych ciosów... Naru ma też problem z osobowością, zawsze ucieka od ważnych decyzji.

Shinobu jest trzynastoletnią, bardzo nieśmiałą mieszkanką Hinaty. W tajemnicy podkochuje się w Keitaro, ale umarłaby z przerażenia gdyby musiała mu o tym powiedzieć. Jest dziecinna, brakuje jej pewności siebie i jest trochę zagubiona.

Najbardziej wrogą wobec Keitaro mieszkanką akademika jest Motoko, która przede wszystkim jest mistrzem kendo, a dopiero w następnej kolejności dziewczyną. Obawia się, że jeśli ukaże swoją kobiecość przestanie być dobrym wojownikiem. Z tego też względu unika wszelkich damsko-męskich tematów i gorszą ją jakiekolwiek sytuacje z tym związane. Niestety nowy menadżer przez swój pech da jej sporo powodów do sięgania po katanę.

Kitsune to rozrywkowa kobieta w wieku Naru. Lubi wypić, pograć na wyścigach i drażnić się ze wszystkimi mieszkańcami Hinaty. Sprawia jej przyjemność obserwowanie zabawnych relacji między Keitaro i Naru, często dolewa więc przysłowiowej oliwy do ognia.

Kaola jest w wieku Shinobu, ale to absolutne jej przeciwieństwo. Pochodzi z jakiegoś egzotycznego kraju, jest niezmiernie żywiołowa, lubi konstruować przeróżne wynalazki, ale już w tym wieku ma plany na dalsze życie. Nowego menedżera bardzo lubi zamęczać efektami swej energicznej osobowości, tak jak zresztą wszystkich mieszkańców akademika.

Manga była prezentowana na łamach „Shounen Magazine” od roku 1998. Jej ogromna popularność spowodowała zainteresowanie w przemyśle anime i stało się oczywiste, że ekranizacja jest tylko kwestią czasu. Zaledwie po wydaniu 7 tomu mangi, w kwietniu roku 2000, 25-odcinkową ekranizację zaczęto emitować w TV Tokio. Obejmowała ona pierwszych sześć tomów, przy czym według chronologii mangi, wydarzenia w odcinku 25 pochodzą z tomu dziewiątego i choć nie jest to konieczne, właściwie należałoby go obejrzeć po dwóch odcinkach specjalnych, zatytułowanych „Love Hina X'mas Special – Silent Eve” oraz „Love Hina Spring Special – I Wish Your Dream”. Wyemitowano je kolejno w grudniu roku 2000 oraz w kwietniu roku następnego. Obejmowały one tom siódmy i ósmy. Tom dziewiąty rozpoczynał drugą część mangi i wspomniany odcinek 25 powinien właściwie rozpoczynać trzyodcinkową serię OAV, zatytułowaną „Love Hina Again”. Serię tę wydano w roku 2002 i obejmowała w dużym skrócie i ze sporymi zmianami tomy: jedenasty oraz dwunasty. Na tym zakończono ekranizację, mimo że pozostały jeszcze dwa tomy mangi, oraz pominięty numer 10. Faktycznie te trzy woluminy, mimo że czyta się je z równą przyjemnością, prezentują trochę niższy poziom, brak nowych pomysłów zaczyna się już lekko dawać we znaki i pewnie to zadecydowało o wcześniejszym zakończeniu adaptacji.

O różnicach między mangą, a jej animowaną adaptacją można by napisać oddzielny artykuł. Przede wszystkim na gorsze zmieniły się twarze postaci. Akamatsu narysował piękne okrągłe twarzyczki, które być może nie do końca odpowiadały wiekowi postaci, ale w których można się było zakochać. Tutaj twarze wydłużono i niestety nie wyszło im to na dobre. Producenci świadomi pomyłki, poprawili nieco sytuację w serii OAV i choć nadal twarze były inne niż w mandze, można już było je zaakceptować. Ken Akamatsu nie stronił od fanservice i od rysowania kobiecych krągłości, oczywiście w bardzo przyzwoitych granicach. W anime ten aspekt z oczywistych względów musiano wyeliminować, ale seria nic przez to nie straciła. Zauważymy natomiast wyraźne ogłupienie serialu, poprzez bardziej dziecinny i mniej inteligentny humor sytuacyjny. Kolejnym błędem twórców serialu są obszerne zmiany w scenariuszu. Nie byłoby w tym nic dziwnego, bowiem jest jasne, że całej mangi zmieścić nie mogli, ale fakt zastąpienia kilku epizodów nowymi, prezentującymi znacznie niższy poziom od oryginału, jest dla mnie niezrozumiały. Wprowadzono także dwie nowe postacie, są nimi Kentaro Sakata – konkurent Keitaro w wyścigu po serce Naru, oraz jej młodsza siostra Mei.

Seria oczywiście zła nie jest. Pierwotny scenariusz był na tyle mocny, że zrujnowanie go byłoby dość trudne. Również żadne aspekty wykonania nie budzą wątpliwości. Początkowo denerwowała mnie jedynie prostacka muzyka, jednak z czasem i ją polubiłem, co by nie powiedzieć jest jednak bardzo melodyjna i optymistyczna, a poziom jej podnosi się nieco w odcinkach specjalnych i serii OAV. Najbardziej cieszy mnie jednak dobór aktorów głosowych. Naru, a przede wszystkim Shinobu otrzymały głosy świetnie pasujące do ich osobowości. Natomiast rolę Mutsumi – konkurentki Naru, otrzymała Satsuki Yukino, która mówi głosem tak odmiennym, że fani Kaname Chidori z „Full Metal Panic!” nigdy by jej nie poznali. Gra tu rolę absolutnie odwrotną, będąc przy tym równie przekonującą.

Recenzja skopiowana z serwisu Azumine.net

Wesja Dual audio(jap i ang) , Suby angielskie( .sub + .idx) i Suby PL ( .txt lub .srt)

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder