Lourdes.rar

Poruszająca się na wózku inwalidzkim Christine odbywa pielgrzymkę do Lourdes. Wraz z główną bohaterką, dziewczyną ani specjalnie religijną, ani sceptyczną publiczność również wybiera się w podróż – w głąb własnych przekonań, uprzedzeń, granic wiary. Reżyserka niczego nie narzuca, pozostawia widza z poczuciem niezdecydowania. Lepiej wierzyć w fenomeny medyczne, czy może jednak w cuda podszyte żarliwą miłością do Boga?
Film Hausner dobrze portretuje środowisko pielgrzymów. Reżyserka nie ironizuje i nie szydzi ze swoich bohaterów – po prostu rejestruje, z wyczuwalnym dystansem, rzeczywistość świata, w którym kult maryjny stanowi o istocie życia, jego zasadności. Wszystko podporządkowane jest misji religijnej – ta misja usprawiedliwia każde działanie, każdy wybór – tytuł najlepszego pielgrzyma czeka na zwycięzcę... Tak jak we wszystkich małych społecznościach, tak i tutaj wśród podróżujących do Lourdes wiernych wytwarza się pewna hierarchia, rodzą anagonizmy, przyjaźnie, fascynacje. Hausner tworzy ciekawą galerię charakterów – to postaci z krwi i kości, ułomności fizyczne uwypukliły u większości z nich zalety oraz wady. Reżyserka za pomocą prostych środków, na przykład pokazania spojrzenia, małego gestu, prawie niezauważalnego grymasu potrafi oddać osobowość danej postaci, jej nastrój, życiowe niespełnienie. Co ważne, Hausner dostrzega inwalidztwo, ale nie szafuje nim, nie załatwia nim sprawy. To tylko wspólny mianownik dla wszystkich tu zebranych – dokumentacja kalectwa jej nie interesuje, zdecydowanie bardziej to, co głęboko skrywane. To ciekawsze podejście, stanowiące kontrę do powszechnie panującej opinii, że choroba uszlachetnia, cierpienie uczłowiecza. W "Lourdes" daleko od takich uogólnień i uproszczeń.
Film Hausner dobrze portretuje środowisko pielgrzymów. Reżyserka nie ironizuje i nie szydzi ze swoich bohaterów – po prostu rejestruje, z wyczuwalnym dystansem, rzeczywistość świata, w którym kult maryjny stanowi o istocie życia, jego zasadności. Wszystko podporządkowane jest misji religijnej – ta misja usprawiedliwia każde działanie, każdy wybór – tytuł najlepszego pielgrzyma czeka na zwycięzcę... Tak jak we wszystkich małych społecznościach, tak i tutaj wśród podróżujących do Lourdes wiernych wytwarza się pewna hierarchia, rodzą anagonizmy, przyjaźnie, fascynacje. Hausner tworzy ciekawą galerię charakterów – to postaci z krwi i kości, ułomności fizyczne uwypukliły u większości z nich zalety oraz wady. Reżyserka za pomocą prostych środków, na przykład pokazania spojrzenia, małego gestu, prawie niezauważalnego grymasu potrafi oddać osobowość danej postaci, jej nastrój, życiowe niespełnienie. Co ważne, Hausner dostrzega inwalidztwo, ale nie szafuje nim, nie załatwia nim sprawy. To tylko wspólny mianownik dla wszystkich tu zebranych – dokumentacja kalectwa jej nie interesuje, zdecydowanie bardziej to, co głęboko skrywane. To ciekawsze podejście, stanowiące kontrę do powszechnie panującej opinii, że choroba uszlachetnia, cierpienie uczłowiecza. W "Lourdes" daleko od takich uogólnień i uproszczeń...