cukrzyca3(1).jpg

CD.A Cukrzyca typu 2

Insulinoniezależna (lub cukrzyca dorosłych). Mimo że trzustka produkuje insulinę, organizm nie funkcjonuje prawidłowo. Dlatego chorzy nie powinni ulegać zachciankom żywieniowym (prowadzi to do nagłego wzrostu poziomu glukozy we krwi). Cukrzycy typu 2 często towarzyszy otyłość i nadciśnienie tętnicze.

Objawy: utrata wagi, uczucie zmęczenia, częste oddawanie moczu, wzmożone pragnienie, infekcje skórne (grzybice, czyraki), uczucie suchości w jamie ustnej, świąd sromu czy zaburzenia widzenia. Ostateczną diagnozę stawia się po badaniach poziomu cukru we krwi. Uwaga! Czasami cukrzyca typu 2 przebiega bezobjawowo.

Leczenie: początkowo wystarczy dieta, ćwiczenia (dostosowane do wieku i możliwości pacjenta), czasem doustne leki przeciwcukrzycowe. Później konieczne może się okazać włączenie insuliny.

POMIAR GLUKOZY WE KRWI

Osoba, u której rozpoznano cukrzycę, powinna kontrolować poziom cukru we krwi za pomocą glukometru. Po nakłuciu palca lub opuszka ucha specjalistycznym aparatem, kroplę krwi nakłada się na pasek testowy, na którym pod wpływem glukozy dochodzi do reakcji chemicznej. Pasek wsuwa się do glukometru i odczytuje wynik, który należy zapisać w dzienniku samokontroli.

Prawidłowy poziom glukozy przy badaniu glukometrem:

– w przypadkowym badaniu (przeprowadzonym niezależnie od tego, jaki czas upłynął od ostatniego posiłku) – maksymalne to 200 mg/dl.

– w badaniu na czczo (co najmniej 8 godzin od ostatniego posiłku) – stężenie cukru we krwi nie powinno przekraczać 110 mg/dl

Chorobę można rozpoznać także dzięki doustnemu testowi obciążenia glukozą. Badanie jest przeprowadzane na czczo. Po pobraniu krwi trzeba wypić roztwór – 75 g glukozy rozpuszczonych w 300 ml wody. Po 2 godzinach (w tym czasie nie można nic jeść ani pić) ponownie pobiera się krew. Poziom glukozy 2 godziny po spożyciu roztworu nie powinien być wyższy niż 140 mg/dl.

CD.B