Fabryka wódki.avi

CHOROBY_I_LEKARSTWA / ALKOHOL - NIE WOLNO GO PIĆ / Fabryka wódki.avi

Download: Fabryka wódki.avi

Pobierz plik

484,95 MB

Czas trwania: 57 min

Obraz toczącego się w cieniu wódki życia na rosyjskiej prowincji. Centralną postacią dokumentu jest rozwiedziona młoda matka Wala, która pracuje w wytwórni alkoholu w Żygulowsku nad Wołgą. Kobieta mieszka z matką i siedemnastoletnim bratem. Jej marzeniem jest przeprowadzka do Moskwy i kariera aktorska. Uczęszcza na lekcje gry, tańca i śpiewu. Ludzie z jej otoczenia nie rozumieją jej ambicji. Ona jednak się nie poddaje i w końcu podejmuje ryzykowną decyzję. Wyjeżdża do stolicy, zostawiając kilkuletniego syna z babcią.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

CHOROBY_I_LEKARSTWA

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

lecz-123.jpg

Zimowit jesienny Bylina o podziemnej bulwie pokryte ...

Zimowit jesienny Bylina o podziemnej bulwie pokrytej łuskami, z której na jesieni wyrastają kwiaty złożone z długiej rurki i rozchylonych lejkowato działek barwy różowolila. Po zapłodnieniu w podziemnej zalążni zawiązują się nasiona. Wiosną z bulwy wyrasta różyczka lancetowatych liści. W ich kącie znajduje się owoc - torebka. Cała roślina jest silnie trująca. Rośnie w całej Europie. Dla celów leczniczych zbiera się bulwy (Tuber Colchici) i nasiona (Semen Colchici). Bulwy po dokładnym oczyszczeniu kraje się na plasterki, a następnie szybko suszy (nawet na pełnym słońcu). Nasiona dojrzewają w lecie. Wówczas zbiera się całe torebki, które po wyschnięciu uwalniają nasiona. Cała roślina jest zasobna w kolchicynę, która jest trującym alkaloidem; nasiona zawierają ponadto dużo lipidów, garbniki i cukier. Z surowca pozyskuje się kolchicynę, której używa się tylko wyjątkowo w ostrych atakach dny oraz w przypadku gośćca mięśniowego lub stawowego. W pewnym okresie stosowano pochodną kolchicyny - demekolcynę - do leczenia chronicznej białaczki. Kolchicyna jest trucizną mitotyczną, która hamuje podział komórek. Jest używana w hodowli roślin dla otrzymania nowych odmian. Zatrucie po spożyciu nasion lub kwiatów jest często śmiertelne. Jego objawem jest silny ślinotok, wymioty, krwawa biegunka, skurcze i ogólny paraliż. Odtrutką jest tanina. Zimowit jest niebezpieczny także dla zwierząt

lecz-122.jpg

DRAPACZ LEKARSKI (Cnicus benedictus L.) Drapacz lekarsk ...

DRAPACZ LEKARSKI (Cnicus benedictus L.) Drapacz lekarski Roślina roczna o łodydze owłosionej, rozgałęzionej, liściach podługowatolancetowatych, pierzastowrębnych, kolczastych, naprzemianległych. Rozgałęzienia łodygi kończą się koszyczkami złożonymi z żółtych kwiatów. Owocem jest niełupka z puchem. Gatunek ten, pochodzący ze wschodnich rejonów śródziemnomorskich i sąsiednich części Azji, był używany od XVI wieku do leczenia chorób płucnych i dżumy. Zapotrzebowanie na surowiec pokrywają plantacje tej rośliny. Zbiera się ziele (Herba Cnici benedicti) tuż przed kwitnieniem, powtarzając zbiór do 5-ciu razy rocznie, w rękawiczkach. Można także zbierać liście (Folium Cnici benedicti), które dostarczają więcej substancji czynnych. Zebrany surowiec suszy się w cieniu lub w suszarni w temperaturze maksimum 40°C. Ma on smak gorzki. Należy go przechowywać w zamkniętych opakowaniach. Zawiera gorycz knicynę, ślady olejku eterycznego, garbniki, śluzy i dużo składników mineralnych. Drapacz przyjmowany sam w bardzo małych ilościach lub w mieszance służy do leczenia zaburzeń w trawieniu, zwiększa apetyt oraz pobudza wydzielanie żółci i soku żołądkowego. Działa również wiatropędnie i ściągająco, pobudza czynności wątroby i ma właściwości antybiotyczne. Jednakże w dużej dawce podrażnia nerki, co może objawiać się wymiotami i uczuciem duszności. Kobiety w ciąży nie powinny go używać. Drapacz znajduje również zastosowanie w przemyśle: służy do wyrobu gorzkich likierów; dawniej używany był przy produkcji piwa. Okres kwitnienia: VI-VII Zbiór ziela: VI-VIII

lecz-119.jpg

SZALEJ JADOWITY (Cicuta virosa L.) Szalej jadowity ...

SZALEJ JADOWITY (Cicuta virosa L.) Szalej jadowity Bylina o bulwiastym kłączu, pustym wewnątrz i podzielonym na komory, łodydze dętej, bruzdowanej. Liście odziomkowe są długoogonkowe, pierzaste, zaś liście łodygowe - pochwiaste. Drobne, białe kwiaty są zebrane w baldachy złożone. Owocem jest podwójna rozłupnia. Cała roślina jest gwałtowną trucizną. Gatunek ten występuje sporadycznie na półkuli północnej, nad brzegami strumieni i rzek, na bagnach, wszędzie tam, gdzie wilgotność podłoża jest dostateczna. Zbiera się kłącza (Rhizoma Cicutae virosae), wyrywając wybrane uprzednio rośliny. Kłącza myje się szybko, usuwa części zielone, kraje na połowę i suszy na powietrzu lub w suszarni w temperaturze nie przekraczającej 45°C. Zawierają one trującą cykutoksynę oraz olejek eteryczny o właściwościach narkotycznych, ale nietrujący. Szalej może być stosowany tylko pod ścisłą kontrolą lekarza. Substancje, które zawiera, działają na ośrodkowy układ nerwowy; w dużym rozcieńczeniu działają one przeciwskurczowo (na mięśnie gładkie), uspokajająco i zapobiegają zawrotom głowy. Szalej jest składnikiem maści stosowanych przeciw zapaleniu skóry, wypryskom i grzybicom skóry. Szalej jest często mylony z selerem; jego kłącze ma podobny kształt, podobny słodki smak i zapach pietruszki, toteż zatrucia nie należą do rzadkości. Zatrucie objawia się bólem głowy, lękiem i skurczami. Należy wówczas natychmiast wezwać lekarza. Okres kwitnienia: VII-IX Zbiór kłączy: X-XI

lecz-126.jpg

PRZYMIOTNO KANADYJSKIE (Conyza canadensis L.) Przymiotn ...

PRZYMIOTNO KANADYJSKIE (Conyza canadensis L.) Przymiotno kanadyjskie Roślina jednoroczna lub dwuletnia o łodydze wzniesionej, owłosionej, gęsto pokrytej lancetowatymi liśćmi. W górnej części łodyga jest rozgałęziona wachlarzowato, a rozgałęzienia kończą się wieloma koszyczkami kwiatowymi barwy jasnożółtej. Owocem jest niełupka z puchem. Gatunek ten pochodzi z Ameryki Północnej. Sprowadzony do Europy w XVII wieku stał się uciążliwym chwastem ogrodów i pól. Dopiero w ostatnim wieku wykryto jego właściwości lecznicze. Zbiera się kwitnące ziele (Herba Erigeronis), ścinając ręcznie wierzchołki kwitnących pędów. Suszy się je szybko na siatkach w cieniu. W suszarni temperatura nie powinna przekroczyć 40°C. Surowiec zawiera olejek eteryczny, w którego skład wchodzą głównie limonen i dwuterpen - terpineol, a ponadto garbniki i cholinę. Działa głównie ściągająco. Używa się go przede wszystkim jako leku przeciwkrwotocznego, a także przeciw uporczywym biegunkom. Lecznictwo ludowe zaleca napar lub odwar w proporcji 5 łyżeczek do herbaty ziela na ¼ dm3 wody, po 3 filiżanki dziennie. Słabo drażniąc nabłonek nerek, ziółka działają moczopędnie, wskutek czego wpływają dodatnio na przemianę materii. Olejek otrzymany w drodze destylacji ze świeżych roślin jest skutecznym środkiem przeciw pasożytom jelitowym. Okres kwitnienia: VI-X Zbiór ziela: VI-IX

lecz-121.jpg

POWOJNIK PROSTY (Clematis recta L.) Powojnik prosty ...

POWOJNIK PROSTY (Clematis recta L.) Powojnik prosty Jest to bylina o łodydze wzniesionej, w górnej części owłosionej, liściach naprzeciwleglych, nieparzystopierzastych. Dolne liście są pojedyncze. W kątach liści osadzone są wierzchołki dwuramienne, złożone z białych kwiatów o żółtych pręcikach. Owocem jest niełupka z owłosioną ością. Ten europejski gatunek rośnie na brzegach lasów, w zaroślach i na skałach, głównie w rejonach o łagodnym klimacie. Dawniej był bardzo poszukiwany, gdyż służył do leczenia chorób wenerycznych, dny, gośćca i chorób kości. Zbiera się ziele (Herba Clematitis) w okresie pełnego kwitnienia. Suszy się je w miejscu cienistym i przewiewnym, przewracając od czasu do czasu. Po wysuszeniu przechowuje się w zamkniętych opakowaniach. Ziele zawiera glikozydy, saponiny i inne mało zbadane substancje. Obecnie powojnik jest rzadko używany w lecznictwie. Sporządza się wyciągi i krople przeciw bólom gośćcowym, migrenie, uporczywym bólom głowy i do leczenia żylaków. Lecznictwo ludowe stosuje odwary do okładów na rany ropiejące i żylaki. Powojnik jest trujący, ale suszenie zmniejsza toksyczność. Świeże liście mogą spowodować trudno gojące się egzemy u osób o delikatnej skórze. Okres kwitnienia: VI-VII Zbiór ziela: VI-VII

lecz-131.jpg

Głóg dwuszyjkowy Krzew o gałęziach szarych, ciernis ...

Głóg dwuszyjkowy Krzew o gałęziach szarych, ciernistych, liściach naprzemianległych, skórzastych, 3-klapowycb. Kwiaty białe lub różowe, są zebrane w baldachogrona. Owoc jest jabłkowaty, jajowaty, czerwony, z resztkami kielicha i 2-3 zaschniętymi szyjkami słupków. Głóg występuje powszechnie w dużej częśi Europy, na skraju lasów, na słonecznych wzgónach. Nazwa łacińska głogu pochodzi od słowa greckiego kratagos = mocny; istotnie, odporne drewno głogu było używane do produkcji broni. Największe właściwości lecznicze mają kwiaty (Flos Crataegi), ale jedynie białe i ne początku kwitnienia. Zrywa się je ręcznie z kawałkiem szypułki, bez innych części. Można również zbierać kwiaty z liśćmi (Folium Crataegi cum flore) lub same liście (Folium Crataegi). Wszystkie te częśa trzeba suszyć w cieniu, bez przewracania, lub w suszarni w temperaturze do 35°C. Kwiaty zawierają glikozyd kwercytrynę, połączoną ze składnikiem cukrowym, kwercetynę i inne flawonoidy, ślady olejku eterycznego i inne substancje. Liście zawierają glikozyd - pochodną 4-ramnozydu witeksyny, sterole i katechiny. Głóg jest używany do obniżania ciśnienia tętniczego krwi i przeciw arteriosklerozie. Działa także uspokajająco na układ nerwowy, ale należy go używać pod kontrolą lekarza. Zbiera się również owoce, które działają tak samo jak owoce C.monogyna.

lecz-132.jpg

Drzewo lub krzew o gałęziach najpierw omszonych, później ...

Drzewo lub krzew o gałęziach najpierw omszonych, później nagich. Liście ciemnozielone, o wierzchołku klinowatym, mają klapy głęboko wcięte i białe włoski na dolnej stronie w kątach nerwów. Owoc jest jabłkowaty, jajowaty, czerwony, z resztkami kielicha i jedną sczerniałą szyjką słupka. Jest to gatunek rozpowszechniony w całej Europie, rosnący zwłaszcza na słonecznych wzgónach. Zbiera się kwiaty, liście i owoce (Flos, Folium, Fructus Crataegi), które mają takie same właściwości jak u innych gatunków głogu, a zwłaszcza u głogu dwuszyjkowego (C.laevigata). Owoce zbiera się ręcznie, bez szypułek, po całkowitym dojrzeniu. Suszy się je najpierw na siatkach w suchym miejscu, potem umieszcza w suszarni w temperaturze nie przekraczającej 50°C. Owoce należy przechowywać w zamkniętym opakowaniu w miejscu suchym, ponieważ łatwo pleśnieją. Zawierają kwasy organiczne, garbniki, olejek eteryczny, witaminę C, kompleks witamin B i pektyny. Stosuje się je same lub w mieszance w postaci odwaru albo do sporządzania preparatów wzmacniających mięsień sercowy, regulujących ciśnienie, leczących arteriosklerozę oraz zaburzenia sercowe na tle nerwowym, migreny, zaburzenia podczas przekwitania i bezsenność. Preparaty te mogą być używane wyłącznie pod kontrolą lekarza. Głóg jest często sadzony jako krzew ozdobny, ale te jego odmiany - o kwiatach różowych lub pełnych - są bez wartości leczniczej. Okres kwitnienia: V-VI Zbiór kwiatów: V-VI Zbiór liści: V-VI Zbiór ziela: V-VI Zbiór owoców: IX-XI

lecz-133.jpg

Bylina z bulwą podziemną okrytą łuskami, o liściach równ ...

Bylina z bulwą podziemną okrytą łuskami, o liściach równowąskich, z białym, podłużnym paskiem. Krótka łodyga kończy się jasnofioletowym, lejkowatym kwiatem o 6-iu działkach. Zółta szyjka słupka podzielona jest na 3 części, każda zakończona pomarańczowym znamieniem. Znamiona te wystają ponad okwiatem. Szafran rozmnaża się za pomocą bulw potomnych wyrastających u podstawy bulwy matecznej. W odległych czasach był uprawiany na Bliskim Wschodzie jako roślina przyprawowa, barwierska i lecznicza. W Polsce jest pod ochroną. Zbiera się znamiona (Stigma Croci), które ścina się ręcznie z kawałkiem szyjki po zebraniu całych kwiatów. Znamiona suszy się tego samego dnia w suszarni lub na rozgrzanych kamieniach. Powinny one wyschnąć po upływie pół godziny i nabrać szczególnego aromatu, zachowując pomarańczową barwę. Zawierają krocynę - barwnik z grupy karotenoidów zbliżony do glikozydów, związek goryczowy - też zbliżony do glikozydów, pikrokrocynę i inne substancje. W farmacji szafran używaay jest do produkcji nalewek, wyciągów, wód do oczu i leków do przemywania oczu (Collyrium adstringens luteum). Szafran jest również doskonałą rośliną przyprawową (do sosów, zup, sałatek). Ze względu na wysoką cenę jest często fałszowany. Okres kwitnienia: IX-XI Zbiór kwiatów: IX-XI

lecz-124.jpg

SZCZWÓŁ PLAMISTY (Conium maculatum L.) Szczwół plamisty ...

SZCZWÓŁ PLAMISTY (Conium maculatum L.) Szczwół plamisty Roślina dwuletnia o łodydze wzniesionej, bruzdowanej, rozgałęzionej, z fioletowymi plamami u nasady, z liśćmi naprzemianległymi, 2-3-krotnie pierzastymi. Ogonki liściowe tworzą błoniastą pochwę. Rozgałęzienia kończą się baldachami złożonymi, utworzonymi z drobnych, białych kwiatów. Owocem jest podwójna rozłupnia. Cała roślina jest silnie trująca. Gdy pociera się liście lub gdy roślina więdnie, wydziela się zapach mysi. Szczwół rośnie w zaroślach, ogrodach i na rumowiskach. Jego działanie znane było już w starożytności, a w Grecji antycznej wykorzystywany był do wykonywania wyroków śmierci (np. Sokrates, 399 r. p.n.e.). Zbiera się owoce (Fructus Conii). Po długim suszeniu przechowuje się je w szczelnym opakowaniu. Zbiór i późniejsze manipulacje trzeba przeprowadzać z największą ostrożnością, z daleka od innych roślin leczniczych. Szczwół zawiera głównie trujące alkaloidy (np. koniinę), olejek eteryczny i kwasy organiczne. Należy jednak podkreślić, że alkaloidy są substancjami lotnymi, toteż skutecmość surowca zmniejsza się z upływem czasu. Dawkowany przez lekarza szczwół znieczula nerwy czuciowe (jak nikotyna lub kurara) i łagodzi bóle mięśni wszystkich narządów. Jest również skuteczny w przypadku astmy. Natomiast w większej dawce powoduje bóle głowy, później - śmiertelne zatrucia. Służy do sporządzania maści lub czopków znieczulających bóle prostaty, działa skutecznie przeciw guzom i chorobom nerwowym. W Polsce nie jest stosowany. Okres kwitnienia: VI-IX Zbiór owoców: VIII-IX

lecz-120.jpg

BUŁAWINKA CZERWONA (Claviceps purpurea) Buławinka czerw ...

BUŁAWINKA CZERWONA (Claviceps purpurea) Buławinka czerwona Jest to grzyb workowiec porażający najczęściej kłosy żyta. W okresie kwitnienia żyta krótkie strzępki grzybni przerastają i wypełniają całkowicie zalążnie kwiatów tego zboża. Na zewnątrz strzępki produkują przez kolejne przewężenia zarodniki konidialne; jednocześnie na powierzchni pojawia się jasna, słodka wydzielina. Płyn ten wabi owady, które przenoszą zarodniki na zdrowe rośliny. Strzępki grzybni rosną i zbijają się, tworząc czatny, wystający z kłosa rożek - przetrwalnik zwany sporyszem. Podczas żniw przetrwalniki te wypadają z kłosów na ziemię, na wiosnę zaś wydają drobniutkie otocznie, które wyrzucają zarodniki workowe na młode źdźbła żyta. Sporysz (Secale cornulum) jest niezastąpionym surowcem do produkcji wielu ważnych leków. Dawniej był zbierany z kłosów porażonych roślin, obecnie uzyskuje się go ze specjalnych poletek żyta sztucznie zakażanego oraz z kultur grzybni hodowanych w kadziach fermenatacyjnych. Sporysz zawiera pochodne indolowe, które można podzielić na rozpuszczalne w wodzie (ergometryna, ergobazyna i ergometrynina) i na nierozpuszczalne w wodzie (grupa ergotaminy i ergotoksyny); zawiera również barwniki, lipidy, aminy i antrachinony. Substancje czynne powodują skurcz mięśni gładkich macicy, zmniejszają pobudliwość nerwów współczulnych, powodują skurcz naczyń krwionośnych obwodowego układu żylnego i zwiększają ciśnienie tętnicze. Stosowane są w ginekologii, internie i neurologii. Zbiór przetrwalników: VI-VII

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin