Lobotomia. Rozpruwacze ludzkich mózgów - Wiadomości - Newsweek.pdf
Pobierz105 KB
Aby się przekonać, do czego jest zdolny
żądny sławy lekarz, wystarczy podarować mu szpikulec do lodu i zapewnić, że cokolwiek z nim zrobi, nie spotka go żadna kara.
Przed rozpoczęciem lobotomii dr Walter Freeman aplikował pacjentowi elektrowstrząsy, by go oszołomić. Następnie uczony, nazywany w amerykańskich gazetach chirurgiem ludzkich dusz, brał w dłoń szpikulec do kruszenia lodu. Używał go, bo żadne narzędzie chirurgiczne nie było wystarczająco twarde, aby zmierzyć się z kośćmi ludzkiej czaszki. Dr Freeman wpychał szpikulec w przestrzeń między gałkę oczną a powiekę. Następnie uderzał w rękojeść młotkiem i metalowe ostrze przebijało oczodół, wchodząc do płata czołowego mózgu. Wówczas doktor brał kolejny szpikulec i wbijał w drugie oko pacjenta. O dziwo, przeważnie udawało mu się nie wydłubać przy tym gałki ocznej. Na koniec chwytał za rękojeści i wykonywał koliste ruchy, szatkując na chybił trafił płaty czołowe mózgu nieszczęśnika.
„Wy, psychiatrzy, gubicie się w ciemnym lesie logiki, a od czasu do czasu robicie nawet wycieczki w świat metafizyki”
Pobrano ze strony: http://historia.newsweek.pl/
Komentarze:
Aby dodawać komentarze musisz się zalogować
* umysł nie jest organem cielesnym i dlatego nie może być chory,
* metody naukowe nie mogą wytłumaczyć subiektywnego odbiegania od normy zaburzeń psychicznych, ponieważ niemożliwa jest bezpośrednia obserwacja (procesów myślowych),
* zaburzenia umysłowe w najlepszy sposób mogą być tłumaczone czynnikami społecznymi, etycznymi lub politycznymi,
* etykietowanie jednostek określeniem "chory" jest sztucznym narzędziem wykorzystywanym przez społeczeństwo w celu utrzymania stabilności w obliczu wyzwań,
* terapia psychotropowymi lekami oraz hospitalizacja są szkodliwe dla osób w ten sposób leczonych.