Technologiczna wojna z terrorem.avi
-
2021 -
2022 -
Albin Siwak -
Aleksander_Haretski -
Andrzej Józef Miarecki -
BaldTV -
Białek Józef -
CEPolska -
Charles F Haanel - -Książka o Tobie -
Chemia umysłu -
Elektroniczne tortury STOPZET -
eMisjaTv -
Głos Z Ameryki -
Grzegorz Płaczek -
Handel dziećmi -
INFORMACJE OD ENKI -
Inne -
Jan Piński -
Jodek potasu -
jpg -
KOD - John Veto -
Kraterowa Ziemia -
Milion Zagadek Emila -
Nelugia -
Norymberga 2.0 -
Ordo Medicus -
pl1.tv -
Plandemia -
Podroznik -
POSZUKIWANIE WCIELEŃ -
PSNLIN -
RAPORT BENJAMINA FULFORDA -
SERIA ANUNNAKI -
Shamsan Yvonne -
Skradziona,zakłamna historia -
Sursum Corda Księgarnia - Poznań -
Śląska Telewizja -
Śmierć mózgowa to fikcja -
Świadomy Świat Rozwoju -
Świat nowych molekuł -
Ufo i ludzie -
Ukraina-wojna -
Utracona historia płaskiej Ziemi -
Vid 18 -
Video -
Wglądy Duchowe -
Władimir Putin -
Wodny Tagen -
Wolność i Niepodległość -
Życie i Nauka Mistrzów z wnętrza Ziemi
Naukowcy cały czas szukają zwierząt. W kanionie Imbak spotykają jadowite węże, orangutany oraz dziką świnię. dżungli słoni.
WIĘCEJ ODCINKÓW TUTAJLouis Renault i André Citroën byli jednymi z największych przemysłowców w historii Francji. Rywalizując ze sobą, zrewolucjonizowali przemysł motoryzacyjny. Obaj zaznali sławy, a pod koniec życia goryczy porażki. Citroëna pokonał kryzys finansowy, skłonność do hazardu i rak żołądka. Renault przeżył konkurenta, ale oskarżony o kolaborację z nazistami, bliski szaleństwa, umarł w więzieniu we Fresnes, oczekując na proces. Film odtwarza burzliwe losy obu pionierów motoryzacji na tle przemian społecznych, politycznych i gospodarczych końca XIX i pierwszej połowy XX wieku.
Genialne wynalazki lat 70. XX wieku: telefon komórkowy, samochód hybrydowy oraz cyfrowy aparat fotograficzny.
WIĘCEJ ODCINKÓW TUTAJSteve Backshall wspina się na szczyt, porośnięty drapieżnymi roślinami. Gordon Buchanan odnajduje największego drapieżnego ptaka Ameryki Płd.
WIĘCEJ ODCINKÓW TUTAJDokument ukazujący badania czaszki, która może należeć do legendarnego australijskiego gangstera, Neda Kelly'ego.
Hiszpanka Alicia Esteve Head przez lata przekonywała opinię publiczną, że przeżyła atak na World Trade Center z 11 września 2001 roku, prowadziła wykłady na ten temat i oprowadzała turystów po miejscu tragedii. Według jej opowieści, w momencie uderzenia samolotu znajdowała się na 78 piętrze południowej wieży i została uratowana przed śmiercią przez Wellesa Crowthera. W tamtym dniu rzekomo zginął jej narzeczony, Dave, który pracował w drugim wieżowcu. Dopiero po kilku latach okazało się, że kobieta ta po raz pierwszy pojawiła się w Stanach Zjednoczonych dopiero w 2003 roku, a jej historia była całkowicie zmyślona.
Ponieważ zarówno Antoniusz, jak i Oktawian uważali się za dziedziców Cezara, rozstrzygające starcie było nieuniknione. Jednak pomimo wzajemnej wrogości, odczuwanej przy każdym spotkaniu i na każdym kroku, obaj odsuwali w przyszłość moment konfrontacji, umacniając swoją pozycję w politycznej próżni śmiertelnie chorej republiki. Musieli ze sobą nawet współpracować, by stłumić opór nieugiętych obrońców tradycyjnego porządku politycznego. Dokonawszy tego pod Filippi w roku 42, podzielili się zadaniami w państwie tak, by ich strefy wpływów się nie pokrywały. Oktawian miał się zająć uspokojeniem nastrojów na Zachodzie, a Antoniusz ekspansją na Wschodzie. Głównym zadaniem, które czekało Oktawiana , było pogodzenie sprzecznych interesów żołnierzy i obywateli. Pierwsi domagali się przywilejów i ziemi w nagrodę za służbę, drudzy sprzeciwiali się wprowadzeniu kolejnych podatków. Nierozważny krok mógł doprowadzić do tego, że jedna ze stron przejdzie do obozu któregoś z rywali.
W pierwszej połowie XIII wieku Czyngis-chan dał początek olbrzymiemu imperium mongolskiemu, które jego następcy poszerzyli i umocnili. Podboje mongolskie dokonywane na przepastnych terytoriach Azji Środkowej były doprawdy imponujące, lecz miały napotkać skuteczny opór na peryferiach wielkiego imperium. Wśród militarnych porażek Mongołów żadna nie dorównuje dramatyzmem tej, którą poniósł Kubilaj-chan, wnuk Czyngis-chana, dwukrotnie usiłując podbić Japonię. Po siedmiu latach od niepowodzenia pierwszej inwazji, w 1281 roku, wyruszyły dwie ogromne połączone armady, których celem był podbój Kraju Kwitnącej Wiśni. Powstrzymani od lądowania dzięki odwadze samurajów najeźdźcy padli ofiarą tajfunu o miażdżącej sile, który roztrzaskał ich flotę.
W dniach poprzedzających bitwę, gdy pod Salaminą zebrała się cała flota grecka, a ewakuację Aten i Attyki ukończono, plaże i zatoki wyspy od Kynosury po Paloukię były zapełnione trierami. By przybić do brzegu i móc potem od niego bez trudu odbić, odpychając się wiosłami, każdy okręt potrzebował odcinka plaży długości 14 metrów. Na Salaminie zmieściła się całość floty, 380 trier, a na płaskich lub łagodnie wznoszących się brzegach wyspy znalazło schronienie 80 tysięcy członków załogi. Na wyspie zamieszkała tymczasowo większość zdolnej do walki męskiej populacji Aten, w tym około pięciu czy sześciu tysięcy hoplitów, a także łucznicy i lekkozbrojni, którzy nie służyli na okrętach. Ich rolą było pilnowanie plaż. Wydaje się, że to wystarczyło, by zniechęcić najeźdźcę do przeprowadzenia desantu na wschodnim wybrzeżu wyspy, od strony otwartego morza.
Po zabójstwie Filipa Aleksander szybko zasiadł na tronie, usuwając tych, którzy byli dla niego zagrożeniem, na przykład Attalosa, a także zapewniając sobie lojalność tych, którzy go popierali, na przykład Parmeniona. Umocniwszy władzę w Macedonii, Aleksander podporządkował sobie zbuntowane plemiona z gór Ilirii i stłumił powstanie w Tebach, zrównawszy je z ziemią ku przestrodze innych greckich polis. Po swoim ojcu przejął tytuł hegemona (przywódcy) powstałego w roku 337 Związku Korynckiego. Pod koniec 335 roku rozpoczął przygotowania do najazdu na Persję. W 334 roku armia Aleksandra przeprawiła się przez Hellespont i starła z wojskami zachodnich satrapii perskich nad rzeką Granik.