dodatkowe uprawnienia
-
28 -
426 -
184 -
175
963 plików
165,64 GB
Foldery
Ostatnio pobierane pliki
Początki kariery [edytuj]
Steve Borden rozpoczął swoje występy w Californii. U boku takich wrestlerów jak Jim Hellwig, Mark Miller i Garland Donoho był członkiem stajni Power Team USA. Heelowa grupa 4 wrestlerów zrzeszała byłych kulturystów występujących aktualnie na ringu.
Sting występując w federacji Universal Wrestling Federation stworzył Tag Team z byłym "znajomym" z Power Team USA - Jimem Hellwigiem (The Ultimate Warrior) o nazwie The Blade Runners. Warrior jednak niedługo później opuścił szeregi UWF, i tym samym Sting przeszedł face turn. Jego nowym Tag partnerem, z którym zdołał zdobyć pasy Tag Team, został Rick Steiner.
Sting był jednym z niewielu wrestlerów, którzy pozostali w World Championship Wrestling po wykupieniu UWF pod koniec 1987 roku. W swoim debiucie w federacji Sting rozpoczął legendarny feud z Riciem Flairem, zakończony 45-minutowym remisem na pierwszej w historii gali Clash of the Champions w 1988 roku. Następnie, kiedy Sting rozpoczął feud z Keiji Mutohem, Ric Flair dołączył do pomocy w zwalczaniu "japońskiej" stajni.
Sting dołączył do nowo powstałej formacji Four Horsemen, której założycielem był Ric Flair, jednak niedługo potem został z niej wyrzucony, gdy na gali Clash of the Champions X wyzwał do walki o tytuł Rica Flaira. Tej samej nocy Sting kontuzjował nogę Rica Flaira w Cage Match. Nie potrafił jednak pokonać Rica Flaira, u boku którego z pomocą zawsze stał Lex Luger.
Sting wziął sobie kilka tygodni wolnego i powrócił na gali The Great American Bash i ostatecznie pokonał Rica Flaira zdobywając tym samym NWA World Heavyweight Title. W następnym miesiącu rozpoczął feud z Lexem Lugerem, z którym zaprzyjaźnił się, i niedługo później stworzył Tag Team.
World Championship Wrestling (1988-2001) [edytuj]
11 stycznia 1991 rok Sting przegrał NWA World Heavyweight championship na rzecz Rica Flaira, a niedługo później NWA przeistoczyło się ostatecznie w WCW, jednak pasy NWA zostały do roku 1993, a obok nich istaniały pasy WCW.
Pod koniec 1991 roku Sting rozpoczął feud ze stajnią utworzoną przez Paula E. Dangerously`a - Dangerous Alliance. Walczył wielokrotnie z członkami stajni, między innymi z liderem grupy - "Ravishing" Rickiem Rude. Podczas trwania tegu feudu, Sting po raz pierwszy w karierze zdobył WCW World Heavyweight title pokonując 29 lutego na gali SuperBrawl II Lexa Lugera. Feud zakończył się wygraną grupy Stinga, w której skład wchodzili Ricky Steamboat, Dustin Rhodes, Barry Windham i Nikita Koloff nad grupą Alliance (Rude, "Stunning" Steve Austin, Arn Anderson, Larry Zbyszko i Bobby Eaton) w brutalnej walce War Games na gali WrestleWar w maju 1992 roku.
W kwietniu 1992 roku pokonał ważącego 450 funtów Big Van Vadera i obronił tytuł. Podczas walki Sting doznał kontuzji złamania 3 zeber w wyniku Splasha Vadera. Po wyleczeniu kontuzji w lipcu na gali The Great American Bash odbył się rematch i tym razem Sting stracił tytuł na rzecz Big Van Vadera. Po pokonaniu Cactus Jacka w falls-count-anywhere match na gali Beach Blast, oraz nowa gwiazdę federacji - Jake`a "The Snake" Robertsa w "Spin The Wheel, Make The Deal" match na Halloween Havoc, Sting ponownie stanął twarzą w twarz z Vaderem w finale turnieju "King of Cable" na gali StarrCade. Sting tę walkę wygrał i tym samym został zwycięzcą całego turnieju.
W 1993 roku feud pomiędzy Stingiem i Vaderem był kontynuowany, i na gali SuperBrawl III Vader pokonał Stinga w krwawym Strap Matchu. W rewanżu 11 marca na gali w Londynie Sting pokonał Vadera i zdobył World Heavyweight Title, jednak Vader odzyskał go 6 dni później w Dublinie. Po tym fakcie Sting stworzył Tag Team z nowym nabytkiem WCW - Davey Boy Smithem, i pokonali na gali Beach Blast Vadera i Viciousa.
W pierwszej połowie 1994 roku Sting feudował z Vaderem oraz Rickiem Rude. Na gali Slamboree pokonał Vadera i zdobył zawieszony NWA World Title, który został zmieniony na WCW International World title. Niedługo później Ric Flair przeszedł heel turn i zmierzył siE ze Stigniem na gali Clash of the Champions XXVII, unifikując tytuły. Resztę roku 1994 i większość 1995 Sting spędził w Tag Teamie z Hulkiem Hoganem, który walczył z Three Faces of Fear, a później Dungeon of Doom.
W październiku 1995 roku na gali Halloween Havoc Sting pomógł Ricowi Flairowi w walce z Arnem Andersonem i Brianem Pillmanem. Flair został przed walką zaatakowany przez przeciwników i Sting przez połowę walki musiał radzić sobie sam. W ostateczności Ric Flair powrócił na ring, jedynie po to by odwrócić się od Stinga i zreformować stajnie Four Horsemen, do której później dołączył Chris Benoit. Stingowi w walce z Four Horsmen pomagali Hulk Hogan oraz "Macho Man" Randy Savage.
W pierwszej połowie 1996 roku Sting stworzył Tag Team z Lexem Lugerem (który wrócił do federacji we wrześniu 1995 roku), i zdobyli WCW World Tag Team Title od Harlem Heat. Kiedy w marcu 1996 Lex Luger nie mógł stanąć do walki, u boku Stina pojawił się Booker T., który godnie go zastąpił i przyczynił się do obrony pasów. 24 czerwca 1996 roku na gali WCW Monday Nitro, Harlem Heat ostateczne zdobyli pasy pokonując Stinga i Lexa Lugera.
Na gali Slamboree Sting stanął naprzeciwko ówczesnego mistrza - The Gianta, jednak ze względu na przypadkową interwencję ze strony Lexa Lugera nie zdołał zdobyć tytułu. Latem 1996 roku Sting rozpoczął feud z The Outsiders (Kevin Nash i Scott Hall), i w walce na gali Bash at the Beach Sting, Lex Luger oraz Randy Savage zremisowali z The Outsiders i Hulkiem Hoganem.
Sting nie chciał dołączyć do stajni nWo, więc ta stworzyła swojego Stinga (którego grał najpierw Jeff Farmer a później Chris Harris).
21 sierpnia 1997 roku na gali Clash of the Champions XXXV wrócił do federacji prawdziwy Sting, w nowym gimmicku oraz z nowym titantronem. Na StarrCade 1997 roku Sting pokonał Hollywood Hulka Hogana i zdobył dzięki pomocy Breta Hatra (sędzia) WCW World Heavyweight Title. Pas ten stracił w kwietniu 1998 roku na rzecz członka nWo - Randy Savage`a, dzięki interwencji Kevina Nasha.
Wiosną 1998 roku nWo podzieliło się na dwie frakcje - nWo Hollywood, prowadzone przez Hulka Hogana, oraz nWo Wolfpac, prowadzone przez Kevina Nasha. Sting dołączył do Wolfpac i wraz z Kevinem Nashem zdobył WCW Tag Team Titles. Jesienią tego samego roku Sting odbył intensywny feud z Bretem Hartem, który zakończył się walką na Halloween Havoc, przegraną przez Stinga. W wyniku ataków kijem, Sting odniósł kontuzję (kayfabe) i wycofał się z wrestlingu na pół roku.
Powrót Stinga nastąpił wiosną roku 1999. Po paru tygodniach Sting sięgnął po swoje piąte mistrzostwo świata, pokonując DDP, jednak tracąc tytuł na tej samej gali. Sting zasłynął tym samym jako najkrótszy posiadacz pasa WCW.
Na gali Fall Brawl, we wrześniu 1999 nastąpił heel turn Stinga, który pokonał Hulka Hogana, zdobywając szósty tytuł. Fanom jednak nie spodobał się Sting jako heel, więc w szybkim czasie federacja przemieniła Stinga ponownie w face'a. W 2000 roku Sting rywalizował z Vampiro w ramach wojny frakcji New Blood i Millionaire's Club. Pod koniec roku Sting odszedł z TV po "kontuzji" spowodowanej przez Scotta Steinera. Pojawił się jednak jeszcze na pożegnalnej gali WCW Monday Nitro, gdzie w ostatniej walce WCW pokonał wieloletniego rywala Rica Flaira.
Sting był jedną z niewielu gwiazd wrestlingu, które nigdy nie wystąpiły w WWE. Kilkukrotnie prowadzone były rozmowy z federacją Vince'a McMahona, jednak nigdy nie doszło do podpisania kontraktu. Ostatni raz Sting miał się pojawić w WWE na Wrestlemanii XIX, jednak nie doszło do jego występu na największej gali w roku.
World Wrestling All-Stars (2002-2003) [edytuj]
Pod koniec 2002 roku Sting powrócił do wrestlingu podczas europejskiego tournée federacji World Wrestling All-Stars. Pierwsza walka w WWA miała miejsce 28 listopada w Dublinie i wraz z Lexem Lugerem, Sting pokonał Buffa Bagwella i Malice`a. 6 grudnia w Glasgow Lex Luger pokonał Stinga i zdobył z pomocą Jeffa Jarretta zawieszony WWA World Heavyweight Championship. Tydzien później, 11 grudnia w Zürichu Sting pokonał Lexa Lugera i zdobył WWA World Heavyweight Championship.
W maju 2003 Sting brał udział w tournée WWA w Australii. 21 maja w Sydney Borden obronił WWA World Heavyweight Championship w walce z Rickiem Steinerem i Shanem Douglasem. 23 maja w Melbourne obronił tytuł w walce z Disco Inferno, pomimo interwencji Chrisa Sabina i Konnana. W ostatniej gali w historii WWA, 25 maja w Auckland, Sting stracił tytuł na rzecz Jeffa Jarretta, który zunifikował WWA World Heavyweight Championship i NWA World Heavyweight Championship.
Total Nonstop Action Wrestling (2003, 2004, 2005-obecnie) [edytuj]
W 2003 roku Sting podpisał kontrakt z federacją TNA na 4 występy. Zadebiutował w federacji 18 czerwca 2003 roku, gdy wraz z Jeffem Jarrettem pokonali AJ Stylesa i Syxx Paca.
Sting powrócił do federacji 5 listopada 2003 roku i pokonał Jeffa Jarretta przez dyskwalifikację, po tym jak Jarrett użył krzesła. W wyniku walki pas NWA World Heavyweight Title nie zmienił właściciela. 12 listopada 2003 roku Sting wraz z AJ Stylesem pokonali Jeffa Jarretta i Lexa Lugera. W ostatniej zakontraktowanej walce 17 grudnia, Sting pokonał Jeffa Jarretta, jednak w non-title match.
11 grudnia na gali TNA Turning Point 2005 Jeff Jarrett pokonał Rhino i obronił NWA World Heavyweight Championship, w wyniku oszustwa. Podczas celebracji na ringu zgasły światła i pojawił się znak skorpiona - symbol Stinga. Swój powrót Sting ogłosił na 15 stycznia 2006 roku na gali TNA Final Resolution 2006.
Na gali TNA Final Resolution 2006 Sting wraz z Christianem Cagem pokonali Jeffa Jarretta i Monty Browna. 28 stycznia Sting zadebiutował na gali Impact, i po raz pierwszy od 5 lat wystąpił w telewizji (jako wrestler). W wywiadzie zapowiedział zakończenie kariery wrestlera i odszedł z TNA (angle). Sting powrócił na gali TNA Destination X 2006 jako Steve Borden i uratował Christiana Cage`a i Rhino, zaatakowanych przez armię Jarretta. Nieoczekiwanie w federacji zadebiutował Scott Steiner, który dołączył do armii.
13 kwietnia Sting po raz pierwszy od 5 lat walczył w TV. Pokonał w 7 minut Erica Younga. Na gali TNA Lockdown 2006, AJ Styles, Rhino i Ron Killings (nazwani Sting`s Warriors) oraz Sting pokonali Jarrett`s Army (Jeff Jarrett, Scott Steiner, Americas Most Wanted) w Lethal Lockdown match. W kolejnych miesiącach Sting toczył feudy m.in. z Abyssem, Christianem Cage'em oraz Kurtem Angle'em.
Rok 2008 przyniósł kolejne mistrzostwo świata - na Bound For Glory Sting pokonał ówczesnego mistrza Samoa Joe, czego wynikiem było dołączenie Stinga do frakcji Main Event Mafia, w skład której wchodzili Kurt Angle, Kevin Nash, Scott Steiner i Booker T. Sting utrzymał mistrzostwo do kwietnia 2009, kiedy to na LockDown został pokonany przez Micka Foleya w walce w klatce. Latem 2009 Sting odbył definitywny face turn (przez ostatnie miesiące był face'em we frakcji złożonej z heeli), odchodząc z MEM po feudzie z Kurtem Angle'em.
W Wrestlingu [edytuj]
Najważniejsze akcje [edytuj]
Scorpion Death Lock (Sharpshooter)
Scorpion Death Drop (Reverse DDT)
Stinger splash
Single arm bulldog
DDT
Dropkick
Muta Lock (sickle hold)
Splash
Spinebuster
Tytuły/Osiągnięcia [edytuj]
Wrestling Alliance
1-time World Heavyweight Champion
1-time NWA World Television Champion
Winner of 1988 NWA Jim Crockett Sr. Memorial Cup Tag Team Tournament, with Lex Luger
Winner of 1989 NWA Iron Man Tournament at StarrCade 1989
Pro Wrestling Illustrated
PWI ranked him # 15 of the 500 best singles wrestlers of the PWI Years in 2003.
PWI ranked him # 52 of the best tag teams of the PWI Years with Lex Luger in 2003.
PWI Most Improved Wrestler (1988)
PWI Wrestler of the Year (1990)
PWI Most Inspirational Wrestler (1990)
PWI Most Popular Wrestler (1991)
PWI Most Popular Wrestler (1992)
PWI Most Popular Wrestler (1994)
PWI Most Popular Wrestler (1997)
PWI Match of the Year (1991) = Sting and Lex Luger versus Rick and Scott Steiner
Universal Wrestling Federation
3-time UWF Tag Team Champion (2-time with Eddie Gilbert, 1-time with Rick Steiner)
World Championship Wrestling
6-time WCW World Heavyweight Champion
2-time WCW International Heavyweight Champion
2-time WCW United States Heavyweight Champion
3-time WCW World Tag Team Champion (1-time with Kevin Nash, 1-time with Lex Luger, 1-time with The Giant)
Winner of 1991 WCW Battle Bowl
Winner of 1994 WCW European Cup
Winner of 2000 WCW European Cup
Winner of 1992 WCW King of Cable
World Wrestling All-Stars
1-time WWA World Heavyweight Champion
Wrestling Observer Newsletter
1988 Most Improved Wrestler
1988 Most Charismatic Wrestler
1988 Match of the Year (vs Ric Flair)
1992 Best Babyface
1992 Most Charismatic Wrestler
Steve Borden rozpoczął swoje występy w Californii. U boku takich wrestlerów jak Jim Hellwig, Mark Miller i Garland Donoho był członkiem stajni Power Team USA. Heelowa grupa 4 wrestlerów zrzeszała byłych kulturystów występujących aktualnie na ringu.
Sting występując w federacji Universal Wrestling Federation stworzył Tag Team z byłym "znajomym" z Power Team USA - Jimem Hellwigiem (The Ultimate Warrior) o nazwie The Blade Runners. Warrior jednak niedługo później opuścił szeregi UWF, i tym samym Sting przeszedł face turn. Jego nowym Tag partnerem, z którym zdołał zdobyć pasy Tag Team, został Rick Steiner.
Sting był jednym z niewielu wrestlerów, którzy pozostali w World Championship Wrestling po wykupieniu UWF pod koniec 1987 roku. W swoim debiucie w federacji Sting rozpoczął legendarny feud z Riciem Flairem, zakończony 45-minutowym remisem na pierwszej w historii gali Clash of the Champions w 1988 roku. Następnie, kiedy Sting rozpoczął feud z Keiji Mutohem, Ric Flair dołączył do pomocy w zwalczaniu "japońskiej" stajni.
Sting dołączył do nowo powstałej formacji Four Horsemen, której założycielem był Ric Flair, jednak niedługo potem został z niej wyrzucony, gdy na gali Clash of the Champions X wyzwał do walki o tytuł Rica Flaira. Tej samej nocy Sting kontuzjował nogę Rica Flaira w Cage Match. Nie potrafił jednak pokonać Rica Flaira, u boku którego z pomocą zawsze stał Lex Luger.
Sting wziął sobie kilka tygodni wolnego i powrócił na gali The Great American Bash i ostatecznie pokonał Rica Flaira zdobywając tym samym NWA World Heavyweight Title. W następnym miesiącu rozpoczął feud z Lexem Lugerem, z którym zaprzyjaźnił się, i niedługo później stworzył Tag Team.
World Championship Wrestling (1988-2001) [edytuj]
11 stycznia 1991 rok Sting przegrał NWA World Heavyweight championship na rzecz Rica Flaira, a niedługo później NWA przeistoczyło się ostatecznie w WCW, jednak pasy NWA zostały do roku 1993, a obok nich istaniały pasy WCW.
Pod koniec 1991 roku Sting rozpoczął feud ze stajnią utworzoną przez Paula E. Dangerously`a - Dangerous Alliance. Walczył wielokrotnie z członkami stajni, między innymi z liderem grupy - "Ravishing" Rickiem Rude. Podczas trwania tegu feudu, Sting po raz pierwszy w karierze zdobył WCW World Heavyweight title pokonując 29 lutego na gali SuperBrawl II Lexa Lugera. Feud zakończył się wygraną grupy Stinga, w której skład wchodzili Ricky Steamboat, Dustin Rhodes, Barry Windham i Nikita Koloff nad grupą Alliance (Rude, "Stunning" Steve Austin, Arn Anderson, Larry Zbyszko i Bobby Eaton) w brutalnej walce War Games na gali WrestleWar w maju 1992 roku.
W kwietniu 1992 roku pokonał ważącego 450 funtów Big Van Vadera i obronił tytuł. Podczas walki Sting doznał kontuzji złamania 3 zeber w wyniku Splasha Vadera. Po wyleczeniu kontuzji w lipcu na gali The Great American Bash odbył się rematch i tym razem Sting stracił tytuł na rzecz Big Van Vadera. Po pokonaniu Cactus Jacka w falls-count-anywhere match na gali Beach Blast, oraz nowa gwiazdę federacji - Jake`a "The Snake" Robertsa w "Spin The Wheel, Make The Deal" match na Halloween Havoc, Sting ponownie stanął twarzą w twarz z Vaderem w finale turnieju "King of Cable" na gali StarrCade. Sting tę walkę wygrał i tym samym został zwycięzcą całego turnieju.
W 1993 roku feud pomiędzy Stingiem i Vaderem był kontynuowany, i na gali SuperBrawl III Vader pokonał Stinga w krwawym Strap Matchu. W rewanżu 11 marca na gali w Londynie Sting pokonał Vadera i zdobył World Heavyweight Title, jednak Vader odzyskał go 6 dni później w Dublinie. Po tym fakcie Sting stworzył Tag Team z nowym nabytkiem WCW - Davey Boy Smithem, i pokonali na gali Beach Blast Vadera i Viciousa.
W pierwszej połowie 1994 roku Sting feudował z Vaderem oraz Rickiem Rude. Na gali Slamboree pokonał Vadera i zdobył zawieszony NWA World Title, który został zmieniony na WCW International World title. Niedługo później Ric Flair przeszedł heel turn i zmierzył siE ze Stigniem na gali Clash of the Champions XXVII, unifikując tytuły. Resztę roku 1994 i większość 1995 Sting spędził w Tag Teamie z Hulkiem Hoganem, który walczył z Three Faces of Fear, a później Dungeon of Doom.
W październiku 1995 roku na gali Halloween Havoc Sting pomógł Ricowi Flairowi w walce z Arnem Andersonem i Brianem Pillmanem. Flair został przed walką zaatakowany przez przeciwników i Sting przez połowę walki musiał radzić sobie sam. W ostateczności Ric Flair powrócił na ring, jedynie po to by odwrócić się od Stinga i zreformować stajnie Four Horsemen, do której później dołączył Chris Benoit. Stingowi w walce z Four Horsmen pomagali Hulk Hogan oraz "Macho Man" Randy Savage.
W pierwszej połowie 1996 roku Sting stworzył Tag Team z Lexem Lugerem (który wrócił do federacji we wrześniu 1995 roku), i zdobyli WCW World Tag Team Title od Harlem Heat. Kiedy w marcu 1996 Lex Luger nie mógł stanąć do walki, u boku Stina pojawił się Booker T., który godnie go zastąpił i przyczynił się do obrony pasów. 24 czerwca 1996 roku na gali WCW Monday Nitro, Harlem Heat ostateczne zdobyli pasy pokonując Stinga i Lexa Lugera.
Na gali Slamboree Sting stanął naprzeciwko ówczesnego mistrza - The Gianta, jednak ze względu na przypadkową interwencję ze strony Lexa Lugera nie zdołał zdobyć tytułu. Latem 1996 roku Sting rozpoczął feud z The Outsiders (Kevin Nash i Scott Hall), i w walce na gali Bash at the Beach Sting, Lex Luger oraz Randy Savage zremisowali z The Outsiders i Hulkiem Hoganem.
Sting nie chciał dołączyć do stajni nWo, więc ta stworzyła swojego Stinga (którego grał najpierw Jeff Farmer a później Chris Harris).
21 sierpnia 1997 roku na gali Clash of the Champions XXXV wrócił do federacji prawdziwy Sting, w nowym gimmicku oraz z nowym titantronem. Na StarrCade 1997 roku Sting pokonał Hollywood Hulka Hogana i zdobył dzięki pomocy Breta Hatra (sędzia) WCW World Heavyweight Title. Pas ten stracił w kwietniu 1998 roku na rzecz członka nWo - Randy Savage`a, dzięki interwencji Kevina Nasha.
Wiosną 1998 roku nWo podzieliło się na dwie frakcje - nWo Hollywood, prowadzone przez Hulka Hogana, oraz nWo Wolfpac, prowadzone przez Kevina Nasha. Sting dołączył do Wolfpac i wraz z Kevinem Nashem zdobył WCW Tag Team Titles. Jesienią tego samego roku Sting odbył intensywny feud z Bretem Hartem, który zakończył się walką na Halloween Havoc, przegraną przez Stinga. W wyniku ataków kijem, Sting odniósł kontuzję (kayfabe) i wycofał się z wrestlingu na pół roku.
Powrót Stinga nastąpił wiosną roku 1999. Po paru tygodniach Sting sięgnął po swoje piąte mistrzostwo świata, pokonując DDP, jednak tracąc tytuł na tej samej gali. Sting zasłynął tym samym jako najkrótszy posiadacz pasa WCW.
Na gali Fall Brawl, we wrześniu 1999 nastąpił heel turn Stinga, który pokonał Hulka Hogana, zdobywając szósty tytuł. Fanom jednak nie spodobał się Sting jako heel, więc w szybkim czasie federacja przemieniła Stinga ponownie w face'a. W 2000 roku Sting rywalizował z Vampiro w ramach wojny frakcji New Blood i Millionaire's Club. Pod koniec roku Sting odszedł z TV po "kontuzji" spowodowanej przez Scotta Steinera. Pojawił się jednak jeszcze na pożegnalnej gali WCW Monday Nitro, gdzie w ostatniej walce WCW pokonał wieloletniego rywala Rica Flaira.
Sting był jedną z niewielu gwiazd wrestlingu, które nigdy nie wystąpiły w WWE. Kilkukrotnie prowadzone były rozmowy z federacją Vince'a McMahona, jednak nigdy nie doszło do podpisania kontraktu. Ostatni raz Sting miał się pojawić w WWE na Wrestlemanii XIX, jednak nie doszło do jego występu na największej gali w roku.
World Wrestling All-Stars (2002-2003) [edytuj]
Pod koniec 2002 roku Sting powrócił do wrestlingu podczas europejskiego tournée federacji World Wrestling All-Stars. Pierwsza walka w WWA miała miejsce 28 listopada w Dublinie i wraz z Lexem Lugerem, Sting pokonał Buffa Bagwella i Malice`a. 6 grudnia w Glasgow Lex Luger pokonał Stinga i zdobył z pomocą Jeffa Jarretta zawieszony WWA World Heavyweight Championship. Tydzien później, 11 grudnia w Zürichu Sting pokonał Lexa Lugera i zdobył WWA World Heavyweight Championship.
W maju 2003 Sting brał udział w tournée WWA w Australii. 21 maja w Sydney Borden obronił WWA World Heavyweight Championship w walce z Rickiem Steinerem i Shanem Douglasem. 23 maja w Melbourne obronił tytuł w walce z Disco Inferno, pomimo interwencji Chrisa Sabina i Konnana. W ostatniej gali w historii WWA, 25 maja w Auckland, Sting stracił tytuł na rzecz Jeffa Jarretta, który zunifikował WWA World Heavyweight Championship i NWA World Heavyweight Championship.
Total Nonstop Action Wrestling (2003, 2004, 2005-obecnie) [edytuj]
W 2003 roku Sting podpisał kontrakt z federacją TNA na 4 występy. Zadebiutował w federacji 18 czerwca 2003 roku, gdy wraz z Jeffem Jarrettem pokonali AJ Stylesa i Syxx Paca.
Sting powrócił do federacji 5 listopada 2003 roku i pokonał Jeffa Jarretta przez dyskwalifikację, po tym jak Jarrett użył krzesła. W wyniku walki pas NWA World Heavyweight Title nie zmienił właściciela. 12 listopada 2003 roku Sting wraz z AJ Stylesem pokonali Jeffa Jarretta i Lexa Lugera. W ostatniej zakontraktowanej walce 17 grudnia, Sting pokonał Jeffa Jarretta, jednak w non-title match.
11 grudnia na gali TNA Turning Point 2005 Jeff Jarrett pokonał Rhino i obronił NWA World Heavyweight Championship, w wyniku oszustwa. Podczas celebracji na ringu zgasły światła i pojawił się znak skorpiona - symbol Stinga. Swój powrót Sting ogłosił na 15 stycznia 2006 roku na gali TNA Final Resolution 2006.
Na gali TNA Final Resolution 2006 Sting wraz z Christianem Cagem pokonali Jeffa Jarretta i Monty Browna. 28 stycznia Sting zadebiutował na gali Impact, i po raz pierwszy od 5 lat wystąpił w telewizji (jako wrestler). W wywiadzie zapowiedział zakończenie kariery wrestlera i odszedł z TNA (angle). Sting powrócił na gali TNA Destination X 2006 jako Steve Borden i uratował Christiana Cage`a i Rhino, zaatakowanych przez armię Jarretta. Nieoczekiwanie w federacji zadebiutował Scott Steiner, który dołączył do armii.
13 kwietnia Sting po raz pierwszy od 5 lat walczył w TV. Pokonał w 7 minut Erica Younga. Na gali TNA Lockdown 2006, AJ Styles, Rhino i Ron Killings (nazwani Sting`s Warriors) oraz Sting pokonali Jarrett`s Army (Jeff Jarrett, Scott Steiner, Americas Most Wanted) w Lethal Lockdown match. W kolejnych miesiącach Sting toczył feudy m.in. z Abyssem, Christianem Cage'em oraz Kurtem Angle'em.
Rok 2008 przyniósł kolejne mistrzostwo świata - na Bound For Glory Sting pokonał ówczesnego mistrza Samoa Joe, czego wynikiem było dołączenie Stinga do frakcji Main Event Mafia, w skład której wchodzili Kurt Angle, Kevin Nash, Scott Steiner i Booker T. Sting utrzymał mistrzostwo do kwietnia 2009, kiedy to na LockDown został pokonany przez Micka Foleya w walce w klatce. Latem 2009 Sting odbył definitywny face turn (przez ostatnie miesiące był face'em we frakcji złożonej z heeli), odchodząc z MEM po feudzie z Kurtem Angle'em.
W Wrestlingu [edytuj]
Najważniejsze akcje [edytuj]
Scorpion Death Lock (Sharpshooter)
Scorpion Death Drop (Reverse DDT)
Stinger splash
Single arm bulldog
DDT
Dropkick
Muta Lock (sickle hold)
Splash
Spinebuster
Tytuły/Osiągnięcia [edytuj]
Wrestling Alliance
1-time World Heavyweight Champion
1-time NWA World Television Champion
Winner of 1988 NWA Jim Crockett Sr. Memorial Cup Tag Team Tournament, with Lex Luger
Winner of 1989 NWA Iron Man Tournament at StarrCade 1989
Pro Wrestling Illustrated
PWI ranked him # 15 of the 500 best singles wrestlers of the PWI Years in 2003.
PWI ranked him # 52 of the best tag teams of the PWI Years with Lex Luger in 2003.
PWI Most Improved Wrestler (1988)
PWI Wrestler of the Year (1990)
PWI Most Inspirational Wrestler (1990)
PWI Most Popular Wrestler (1991)
PWI Most Popular Wrestler (1992)
PWI Most Popular Wrestler (1994)
PWI Most Popular Wrestler (1997)
PWI Match of the Year (1991) = Sting and Lex Luger versus Rick and Scott Steiner
Universal Wrestling Federation
3-time UWF Tag Team Champion (2-time with Eddie Gilbert, 1-time with Rick Steiner)
World Championship Wrestling
6-time WCW World Heavyweight Champion
2-time WCW International Heavyweight Champion
2-time WCW United States Heavyweight Champion
3-time WCW World Tag Team Champion (1-time with Kevin Nash, 1-time with Lex Luger, 1-time with The Giant)
Winner of 1991 WCW Battle Bowl
Winner of 1994 WCW European Cup
Winner of 2000 WCW European Cup
Winner of 1992 WCW King of Cable
World Wrestling All-Stars
1-time WWA World Heavyweight Champion
Wrestling Observer Newsletter
1988 Most Improved Wrestler
1988 Most Charismatic Wrestler
1988 Match of the Year (vs Ric Flair)
1992 Best Babyface
1992 Most Charismatic Wrestler
Nie ma plików w tym folderze
-
0 -
0 -
0 -
0
0 plików
0 KB
Zaprzyjaźnione i polecane chomiki (515)
